Zondag 6 juli
Gisteravond was het lichtjes beginnen regenen, we ontwaken onder een grijze lucht en in een natte camper (buiten hè, niet binnen). Het regent bij momenten stevig. Meneertje Mertens hoorde toch veel auto’s passeren. Velen rijden te snel, wat meer lawaai maakt. Ik heb mijn oordoppen en slaap overal door.
Voorlopig valt er hier niet veel te doen met die regen: ik schrijf verslag, maak een blogbericht en Meneertje Mertens doet nog een dutje. De vermoeidheid van de hitte en de laatste zware weken op het werk blijven toch in zijn lijf hangen. Hij slaapt overal door, ook als er iemand aan onze deur klopt. Een meneer (die – blijkt later – onze buur van gisteren is, ik had hem niet herkend) komt vertellen dat een campervan zich vastgereden heeft aan de “oprit” van het veld, de boer komt langs om hem eruit te trekken. Hij zegt dat hij ons er allemaal wil uittrekken. Qué?
Meneertje Mertens is ondertussen wakker, en gaat eens poolshoogte nemen. Er zijn ‘s avonds nog wat campers en campervans bij gekomen, we zijn nu met 8, een internationaal gezelschap met Fransen, een Duitser, een Spanjaard, en een Belgske natuurlijk. Wat blijkt: de boer had speciaal voor de Tour een stuk van zijn veld (graan) gemaaid, zodat er campers kunnen staan. Hij hoeft er geen geld voor (komt wel vaker voor, boeren die per camper pakweg 10 euro vragen om op hun veld te staan, wat we in dat geval ook zonder morren betalen). Hij sleept de vastgelopen campervan uit het veld, en die rijdt verder naar een ander plekje.
De boer laat zijn tractor op het veld staan, met de melding dat hij na de koers terugkomt om iedereen eruit te slepen. Haha. OK dan. Meneertje Mertens en onze Bretoense buurman denkt dat we er zo wel uit zullen geraken. We maken ons geen zorgen, Meneertje Mertens zoekt wel één en ander op en zoekt de aansluiting voor het sleeptouw.
De lucht klaart stilaan wat uit, het is hier toch wel heel mooi.
We lummelen wat rond en ond 13u30 gaat de TV aan voor de koers.
Ik kijk wat en haak wat, en beslis dan eten te maken. Eens het eten zo goed als klaar is, besef ik dat ik me vergist heb van uur, en dat het al 14u30 is. Binnenkort passeren de renners! Oeps! Gasvuur uit, en buiten gaan kijken. We weten dat ze hier gaan vlammen, het verkeer zoefde hier al aan hoge snelheden voorbij. We slagen er toch in om Brent Van Moer in de kopgroep aan te moedigen.
Even wachten en dan is het peloton daar. En weer weg, haha.
De 5 VIP-helikopters zien we in de buurt rondcirkelen.
Dan gaat het hup terug in de camper en wat gaan we doen? Eten? Niet eten? Eten? Niet eten? Meneertje Mertens denkt dat we wel weg geraken, de boer is in geen velden of wegen te bekennen, en we beslissen te eten. Ik schep het eten op de borden, de slaatjes zijn klaar, en dan… mwah. Onze Bretoense buurman heeft zich vastgereden.
We zouden toch beter zien dat we klaar staan tegen dat die boer hier is. Stel dat we er niet uit geraken? Allez hoppa. Gelukkig hebben we folie mee voor over de borden en slaatjes, alles in de koelkast, de afwas in de pompbak, alles in orde zetten (geen rondslingerend gerief, luiken en ramen dicht, schuiven dicht), en we zijn klaar om te vertrekken.
Meneertje Mertens probeert toch eerst eens zelf, maar net als onze Bretoense buur geraken we niet weg. Het veld gaat ietwat bergop, en daar eindigt het. Het ligt rond de camper ook nog behoorlijk nat door al het hemelwater dat ervan liep. Tegen dan is de boer gearriveerd, en begint hij de verste camper uit het veld te slepen.
Daarna volgt de Bretoense buurman…
… en dan wij.
Met een korte bocht naar de andere richting, en het veld af.
Filmpje? Filmpje!
Eens op de weg gaat Meneertje Mertens onze sleephaak aan een Duits koppel geven, die hebben niks bij en stonden een beetje te panikeren. Dankbaarheid is ons deel. Iedereen raakt zonder kleerscheuren (maar wel onder de modder haha) het veld uit. Blijkt toch maar weer dat camperaars elkaar helpen, het waren toch wel uren van samenhorigheid en solidariteit. Geeft een goed gevoel.
We rijden door naar de Aire de Camping Car Richebourg, waar we kunnen lozen en water nemen. Het blijkt een duistere bedoening waar we wat sukkelen met de loosput, maar uiteindelijk lukt alles en kunnen we weer verder. Met wat koekjes om de maag te vullen, want we hebben nog steeds niet gegeten. Ook ons afval konden we achterlaten.
En dan blijkt het avontuur van vandaag nog niet afgelopen te zijn: we vinden het parcours van morgen, rijden er gezwind op en dan begrijp ik niks meer van de route. We rijden een eind door, maar mijn route klopt langs geen kanten. We zetten de GPS uiteindelijk maar uit en baseren ons op de GPX die in de MyRoute app zit. Ik snap er nog steeds niks van, maar het begint wel te dagen: we rijden de verkeerde richting uit. Ik had niet in mijn planning genoteerd dat we het parcours in de omgekeerde richting moesten volgen, wat wel een beetje dom was natuurlijk. Zucht.
We beslissen via snelwegen (maar geen tolwegen) naar Orchies te rijden, en vandaar het parcours op te rijden. In de goede richting. We herkennen het daar wel een beetje, we stonden al tweemaal vlakbij in Auchy-lez-Orchies. Veel grote wegen en veel bebouwing, we moeten echt wel weer een flink eind rijden voor we een geschikt plekje tegenkomen. Maar we hebben ons goed humeur al lang weer teruggevonden, en kunnen weer lachen met vanalles en nog wat.
Uiteindelijk stoppen we bij een paar campers vlak voor Mons-en-Pévèle (Paris-Roubaix gebied, yes yes), en placeren ons. Een beetje scheef, de blokken kunnen ons niet volledig recht zetten, maar daar malen we niet om. We houden het klaargemaakte eten voor morgen, eten een appel en een Danetje en kruipen in onze nest. Nog efkes chillen en dan slapen. Het is hier wel redelijk druk, maar het verkeer mindert toch wel. Tegenover ons komt er een autootje toe, de meneer zet een tentje op, wat voor nog wat entertainment zorgt voor het slapengaan.
Maandag 8 juli
We zijn zoals gewoonlijk niet al te laat wakker. We staan hier toch wel langs een redelijk drukke weg, ‘s nachts wordt het vrij rustig maar het verkeer komt al vrij vroeg op gang. Koffie en wat chillen, dat doen we. Meneertje Mertens doet de afwas. Ik schrijf verslag van gisteren. Ik kijk naar het opzetten van een bord aan de overkant van de weg, dat een rond punt aankondigt.
Rond 8u zie ik agenten passeren, die komen aankloppen. Wat blijkt: we moeten hier weg. We hadden het er gisteren nog over gehad hoe we geleerd hebben bij dit soort toestanden niet te gaan discussiëren… en dat doet Meneertje Mertens ook niet. Zegt vriendelijk OK, dan vertrekken we. Vloekt wel eens keihard als de deur weer dicht is. Waarom? Er stonden hier toch geen verbodsborden? (want dan waren we hier nooit gestopt, dat hebben we ook al geleerd) Gisteravond reden er nog politiewagens voorbij, waarom zeiden die toen niet dat we moesten opkrassen? Zucht. OK dan.
Boeltje opruimen, en vertrekken. De meneer met de mobilhome die voor ons staat, maakt zich wél kwaad en discussieert wél met de agenten. Tot het gaat van “Calmez-vous Monsieur” toe. Maar ook hij begrijpt het niet, heeft dit nog nooit in vele jaren Tour volgen meegemaakt, en is ook behoorlijk pissed omdat ze hem uit zijn bed gekoterd hebben. Maar ja, kijk, het is wat het is zeker.
Tijdens het opruimen opper ik voorzichtig: waarom rijden we niet gewoon door naar Caen? En Meneertje Mertens is het meteen met me eens. We slaan de rit van vandaag over, we hebben geen zin om nóg eens een plekje te zoeken, zo kort voor de rit. Een lange verplaatsing naar Caen stond toch op het programma, vanavond en morgen, naar de tijdrit van Caen (de rit Amiens – Rouen zouden we sowieso overslaan). Dit voelt goed. We geven Caen in in Google Maps, met snelwegen maar zonder tolwegen. Het gaat goed vooruit, en de regen (van lichte motregen en zo van dat gemiezer en gewone regen tot zware stortbuien) geeft ons gelijk dat we vandaag een flink eind rijden.
Meneertje Mertens uit nog de gevleugelde woorden “bienvenu chez les Ch’tis, den enen is vriendelijk en den anderen nie”. We stoppen in Hesdin (Heusden in het Nederlands, haha) voor boodschappen in de Lidl. We eten iets voor we naar de winkel gaan, want van ontbijten was er niks gekomen. Gelukkig had ik eraan gedacht onze bekers met koffie te vullen. In de Lidl treffen we een hoge concentratie aan oude mannen met een drankneus, en een aardbeien met bordje waar ik een foto van moet maken.
We rijden gezwind verder. Onze route gaat eerst een stuk door het noorden naar de kuststreek (Abbeville) en dan richting Rouen en Caen.
We stoppen op de Aire de Quincampoix voor de lunch, en rijden alweer gezwind verder. Meneertje Mertens vraagt om mee uit te kijken naar een benzinestation, maar we vinden niks. Het is nog niet erg dringend, maar hij rijdt niet graag op het randje, dus hoe sneller we een tankstation tegenkomen, hoe beter. Maar: niks. Ik zeg dat we in Caen wel tankstations zullen zien. Een 10-tal kilometer voor Caen, in Colombelles, is er uiteindelijk een Super U met tankstation. Met een volle tank rijden we naar Caen, waar we uiteraard verschillende tankstations zien. Zo gaat dat altijd.
De camperplaats van Camping Car Park in Caen is volzet, maar dat hadden we verwacht. We kunnen er wel lozen en water nemen, buiten de camperplaats, en dat is het voornaamste. We vinden het parcours van de tijdrit vrij makkelijk, en het is al bepijld. Hoera. Het parcours leidt ons al vrij snel de stad uit, zijn we ook blij mee. We nemen eens poolshoogte bij een troepje campers aan een herdenkingsplaats, maar vinden het maar niks. Een eindje verder zien we 1 camper staan op een grotere plek langs de weg, en daar gaan we bij staan. We gaan het ons niet extra moeilijk maken.
Eerst even chillen, dan eten we ons eten van gisteren op (van een slaatje en gebakken aardappelen en gebakken kalkoen kan je al even goed een slaatje maken) en kruipen in onze nest. Nee, niet helemaal juist. We kijken nog wat dingen op de laptop om te chillen, ik ga nog even naar buiten voor wat foto’s met mijn telefoon, zie de maan naast de watertoren hier vlakbij en duik natuurlijk de mobilhome in om mijn fototoestel te nemen. Leuk. Foto’s met de telefoon zijn maar niks, dus die zet ik hier niet. Aan de andere kant is de zonsondergang, die foto’s kunnen ermee door.
Een half uurtje later ga ik nog eens buiten, en dan is het echt wel (veel te laat) bedtijd. Het drukke verkeer langs de weg is gekalmeerd, en mijn oordoppen zullen voor de rest hun werk wel doen.
Zag op TV nog tourvolgers die moesten verhuizen. Die meneer begreep het ook niet. Stond 4 m van de weg.
Goed dat er nog gemeenschapsgevoel is tussen de camperbevolking. Een paar handen of een tractor kunnen veel doen. Vandaag Tour via TV en morgen ze dan hopelijk lekker zien voorbij rijden.
Was vorig jaar nog in Caen. Mooi oud stadje.
Geniet ervan.
We genieten zeer zeker 🙂
Wat een avonturen, die maken het juist leuk en spannend.
Wel tof dat de boer jullie zomaar komt redden en daar geen geld voor vraagt. Dat hoor je, denk ik, niet vaak meer.
Blijkbaar hebben jullie veel last gehad van regen? Hier weer veel te weinig.
We hebben hem voor het slepen wel wat geld in zijn handen gestoken, we vonden het zo onbeleefd niks te geven. De mens was zo vriendelijk en behulpzaam.
Toen heeft het een paar dagen geregend, en die nacht vrij veel. We vermoeden dat de droge ondergrond, en de plotse regen die niet echt wilde doordringen, voor extra gladde modder zorgde.
Franse aardbeien uit Duitsland 😁
Met de camper op stap gaan is avontuur. Daar hou ik wel van.
Je komt altijd wel iets onverwacht tegen 🙂
Wat was die boer enorm behulpzaam, die waren jullie vast heel dankbaar.Hij heeft er toch zomaar heel veel tijd ingestoken. Waarschijnlijk ook een tour liefhebber die zich in kan leven in jullie bezigheden.
Ik ga ervan uit dat hij ook wel Tourliefhebber was. We waren hem heel erg dankbaar, ik denk wel dat hij dat gemerkt heeft 🙂
Dat er toch nog vriendelijke mensen zijn die anderen een handje (een tractor) toesteken, dat is toch goed om te lezen.
Dat herstelt bij mij het vertrouwen in de mensen toch ook, een beetje toch.
Aardbeien met een identiteitscrises? Dat zijn leuke dingen, ik zou er ook een foto van trekken.
Attent van die boer om te willen helpen.
Hahaha ja, goeie naam voor die aardbeien 🙂
Tof dat die boer zo behulpzaam was.
Vonden we ook, was een verademing 🙂