Elke zondag: een deeltje van de vakantiefoto’s die ik maakte met de Nikon, en thuis nog bewerkte. Deze reeks gaat door tot een eind in de winter.
15 mei. Na een compleet uitgeregende tijdritdag in Cesenatico, klaart het uit en rijden we naar een camperplaats vlakbij de kust. We hebben er een onrustige nacht (veel lawaai), en staan vroeg op om verder te rijden. Niet zonder eerst eens naar het water te gaan. We zijn lichtjes geïrriteerd als blijkt dat de stranden allemaal uitgebaat zijn, en je nauwelijks tot aan de waterlijn geraakt. Maar het is vroeg, er is nog geen kat, dus we kruipen ergens tussen.
Fotogeniek is het anders wel.
En zo geraken we toch bij de zee.
Met een heerlijk fris hoofd keren we terug.
Langs de weg zien we leegstand, vervallen hotels, makeshift parkeerplaatsen waar later gebouwd zal worden, opslagplaatsen voor bootjes, enzovoort. Het is allemaal wat aftands en smoezelig.
Bij ons vertrek bezoeken we nog het graf van Marco Pantani. Ik ben eigenlijk echt geen fan, verre van. Maar als de camperplaats naast het kerkhof ligt waar de mens begraven is, dan doe je dat gewoon eens.
De Italiaanse begraafplaatsen verbazen ons elke keer weer. Wat een praal, wat een bombast.
Heel soms zijn de grafkelders ietske bescheidener.
Niet die van de familie Pantani, ik krijg ’n nauwelijks in het frame van mijn camera.
Ook binnen is het praal en kitsch. Maar ook een beetje aandoenlijk.
Ook aandoenlijk: een meneer die komt aangestapt, het graf van Pantani letterlijk komt groeten met een woordje en een hand op het marmer, en dan gewoon weer vertrekt. Ik vermoed dat dit wel eens een dagelijks ritueel zou kunnen zijn voor de man.
Daarna vertrekken we ook.
We rijden naar de andere kant van het land, naar de Passo delle Radici. Een beetje een bewogen rit, van autosnelweg tot de smalste en steilste weggetjes waar we soms een beetje met een ei in ons broek rijden. Bovenop de Passo delle Radici staan de ons reeds gekende Belgen (it’s a small world). We stoppen even om hen te groeten, waarbij ze ons vertellen dat er verderop geen bereik is. We beslissen hier te blijven staan en overnachten en morgen de passage van de renners over de top te zien.
Het is hier onwaarschijnlijk mooi, maar je ziet dat we nog niet bepaald van het slechte weer af zijn.
Maar daarover… volgende week meer.
Waarschijnlijk is het bezoeken van de begraafplaats meer gewoon iets dat je vaker doet in Italië.
Bijzonder zo’n leeg strand. Wel fotogeniek.
We doen dat wel vaker, in het buitenland, begraafplaatsen bezoeken. Heel interessant.
Lege stranden vind ik van het mooiste wat er is.
Een leegte zoals het is… je kan toch aan dat graf niet voorbij zonder eens te kijken. Nee het slechte weer was nog niet over…
Zoveel mooie beelden.
Pantani heeft een heuse kapel.
Typisch Italië om stranden commercieel uit te buiten en zo het bezoek te verhinderen door gewone, niet consumerende mensen.
Mooie begraafplaatsen!
Ik herinner me nog wel dat jullie het niet getroffen hadden met het weer deze vakantie,
Dat zijn me de verkeersborden / richtingaanwijzers nogal :-).
Bijzonder dat jullie juist op dat moment op de begraafplaats waren en die meneer aantroffen