Na een periode inactiviteit, beslisten we onze wandelgewoonte weer op te nemen. Toen zondag puntje bij paaltje kwam, had ik 0 goesting. Echt geen zin. Ik hoopte dat Meneertje Mertens zou zeggen: dan blijven we thuis, maar neen, hij sleepte me mee naar buiten. Gelijk had hij natuurlijk, want we maakten een mooie wandeling in Het Leen in Eeklo, en het duurde niet lang voor ik blij was buiten te zijn.

Natuurlijk had ik mijn fototoestel mee. En kon ik nog nét een laatste restje meepikken van de mooie herfstkleuren. Mijn plan om elke week naar Het Leen te gaan was namelijk behoorlijk in het water gevallen. Letterlijk. En de gezondheid deed er ook niet veel goeds aan. Maar kijk, herfstkleuren.

Ik focuste me vaak op de details.

Was er modder? Euh, ja. Veel modder. Maar in Het Leen zijn veel betonnen paden (oud militair domein), dus afwijken van de route was mogelijk als het niet echt doenbaar was. Voor Meneertje Mertens dan, want ik kocht me een tijd geleden een paar degelijke, comfortabele “botten”. Waar ik zelfs 5 kilometer mee kan wandelen zonder pijn aan mijn voeten.

Zaterdag begaf onze wasmachine het op redelijk dramatische wijze. Meneertje Mertens was uitzonderlijk op zaterdag gaan werken, ik was dus alleen thuis, er kwam rook uit de trommel (stinken maat), het bleef smeulen en er volgde een redelijk paniekske waar ik de rest van de dag van moest bekomen, maar ik kreeg het toch maar netjes opgelost. Neh. En het voordeel van deze tijden? Op maandag stond er al een nieuw machien in ons waskot. Ik probeer mezelf aan te leren voor de meer geciviliseerde term “wasruimte” te kiezen, maar de term “waskot” is stevig in mijn brein geplant. Net als “het kot” voor de berging. Tsss.

Dinsdag maakte ik een paar foto’s buiten.

Ook de bevermaan moest eraan geloven.

Woensdag ging ik naar de Fotoschuur. Geen foto’s van de kinderen, wel van de heen- en terugweg. De maan was nog altijd present.

Het directeurshuis en de schouw van SAW.

Op de terugweg regende het, en daar ontsproot zowaar een regenboog uit de R4.

Eens thuis was er een fantastisch wolkendek.

Vrijdag gingen Sara en ik naar de Intratuin in Lovendegem, voor de kerstshow aldaar. Een beetje zoals de kerstgekte in de Kangoeroe. We zijn alle twee wel eens te vinden voor een ferme portie kitsch, en we hebben ons kostelijk geamuseerd.

En zo breit deze vrolijke portie kitsch een kleurrijk einde aan de week.

Verwante Berichten:

Misschien lees je dit ook graag:

11 reacties

  1. er is ook een Intratuin op halve km van bij mijn moeder. Daar nam ze de jongens vroeger ook graag mee op uitstap. Mij ligt dat helemaal niet.

    Een wasmachine met brandlucht, jakkes. De wasruimte is de ruimte waar de meeste erge branden ontstaan in een woning, leerde ik op een brandbluscursus ooit. De meeste branden onstaan in een keuken maar daar is men doorgaans snel bij. Maar bij de droogkast dus niet en daar gaat het vaak mis. Daar moet dus zeker een rookmelder hangen.

    1. Voor één keer per jaar vind ik dat zeer amusant. Maar meer moet het echt niet zijn 🙂

      We hebben ongelooflijk veel geluk gehad dat ik wakker en beneden was. Onze normale routine is dat Meneertje Mertens de wasmachine opzet voor hij vertrekt, dan heeft ze gedraaid als ik beneden kom en kan ik de was ophangen (meestal zit er wel wat tijd tussen beneden komen en was ophangen).
      Had het zo gegaan, dan was de ellende echt niet te overzien geweest, denk ik.

      Er hangt nu inderdaad een rookmelder in de wasruimte. Eentje van Google, die je ook alarmeert als je niet thuis bent.

Zeg het eens?