Elke zondag: een deeltje van de vakantiefoto’s die ik maakte met de Nikon, en thuis nog bewerkte. Deze reeks gaat door tot een eind in de winter.
12 mei. Vorige week hadden we al wat voorafging op deze dag, nu gaan we voor een namiddag koers en vooral heel veel lol met de Italianen naast ons. Die zijn vlijtig aan het barbecueën. Er is ondertussen nog een vriend bijgekomen, een Italiaan die in Zwitserland woont, en ook Frans spreekt. Hij komt ons uitnodigen om wat mee te eten, ze hebben allerlei lokale specialiteiten. Spiesjes, kaas, ham, brood… allemaal erg lekker.
De Zwitser vraagt ons een beetje uitdagend of we weten welk vlees gebruikt wordt voor de spiesjes. En zegt erbij dat de meeste Zwitsers over hun nek gaan als ze horen welk vlees het is. Ik denk lamsvlees, daar ben ik vrij zeker van. Ze zijn zo lekker! Het blijkt schaap te zijn, en de Zwitser is verbaasd dat we geen krimp geven. Respect, voel ik. Haha! We laten het ons smaken, danken de vrienden uitvoerig aan gaan weer in onze stoeltjes zitten.
En dan begint het pas echt. De caravaan van de Giro-E komt eraan, en de mannen staan langs de kant te zwaaien met hun eetwaren. Ook naar de politie, ja.
Het is al snel een gezellige bedoening.
De fietsers arriveren. Wat gebeurt daar?
Algauw is het een drukte en ambiance van jewelste. We doen zelf een klapke met een Italiaanse jongen die in België gewoond heeft en goed Nederlands praat.
Er komt nog iemand bij staan. We zijn Belgen, hebben we een pintje voor hem? Euh nee, we hebben geen bier bij. Oei, slechte Belgen.
Dan vraagt hij of we weten wie hij is. Euh… hij is oud-wielrenner, heeft nog met Museeuw gereden, en de Ronde van Vlaanderen gewonnen. Het wordt een beetje gênant, want we weten geen van beiden wie hij is. Ik weet dat het een aha-erlebnis zal zijn als hij zijn naam zegt, en zo is het ook: Andrea Tafi. Tuurlijk kennen we hem. Een renner met een mooi palmares. Sympathieke mens ook.
Na een tijdje trekt het hele zaakje zich weer op gang, en daalt de rust weer neder. Wat was dit een verbazingwekkend grappig spektakel!
Nu is het tijd voor de “echte” koers. De mannen van Bahrein Victorious stoppen tot ons groot jolijt nog om een brochetje te smikkelen, maar daarna heeft niemand nog tijd of goesting.
Daarna volgen we weer het normale stramien. Er passeert een hoop verkeer, teamwagens, motoren, politie…
Als de helikopter in zicht is, zijn de renners niet ver weg.
Daar is de kopgroep.
En dan komt het peloton eraan.
De teams rijden mooi in blokken.
Nog wat bekende koppen? Hier gaan we. Geraint Thomas.
Alexandro Valverde.
Mark Cavendish sleurt zichzelf in de grupetto de berg op.
Tussen de auto’s zit hier en daar nog een renner, en dan zijn ze gepasseerd. Ik denk dat dit zowat de leukste koersdag was die we ooit meemaakten.
We ruimen op, rijden een eind verder en overnachten in de bergen, maar dat is voor volgende week. Ik begin hier precies wel goed te worden in cliffhangers, haha!
cliffhangers…ge zit hier duidelijk dan ook in de bergen eh.
Hahaha, jouw droge humor is toch echt onbetaalbaar 🙂