Een reeksje met “zou je liever” vragen, elke donderdag eentje. Zo van die moeilijke en/of onmogelijke dingen waar je eigenlijk geen zinnig antwoord op kan formuleren. Maar ik ga het toch eens proberen.
Zou je liever blind of doof worden?
Met de ervaring die ik zelf heb met niet goed zien: liever doof dan, denk ik. Maar misschien hebben mensen die ervaring hebben met slecht horen, daar net het omgekeerde gevoel bij? Mij lijkt in ieder geval blind zijn praktisch moeilijker om mee om te gaan dan doof zijn.
Ik weet hoe het is om niet goed te zien, om geen dieptezicht te hebben, en om nachtblind te zijn. En eerlijk gezegd: ik vind het soms diep ellendig. Ik zou geld geven om eens een dag goed te zien. Maar waarschijnlijk zou ik daarna ongelukkig zijn, om weer slecht te moeten zien.
Waarom ik blind worden erger zou vinden dan doof worden, is omdat ik dan een aantal dingen die ik graag doe, niet meer zou kunnen doen. Alle vormen van handwerken: breien, haken, naaien… ik weet van bij djaktief dat je met begeleiding toch kan naaien, maar ik vermoed dat het me vreselijk zou frustreren. Lezen, nog zo eentje. Ja, er zijn luisterboeken en podcasts en wat nog allemaal. Ja. Maar ik vind het niet fijn om daarnaar te luisteren. Ik zou wel moeten, en het zou een alternatief zijn, maar mweh. Fotograferen: weg. Foto’s kijken, weg. Series kijken, weg. Echt, echt. Vreselijk.
En ik weet dat ik muziek belangrijk vind. Ik zou dat ook missen. Natuurlijk zou ik heel veel missen. Maar er zou wel veel zijn dat ik nog kan. Lezen, handwerken, fotograferen, bijvoorbeeld.
Wat zou jij liever hebben? Blind of doof? Rare vraag eigenlijk, want je zou niet één van de twee liever hebben eigenlijk. En je kan niet kiezen. Ik weet dat. Maar het gaat over het nadenken over. Niet over de vraag of het al dan niet reëel of mogelijk is. Shoot!
Deze is al eens bij iemand voorbij gekomen en toen antwoordde ik dat ik echt niet kon (en wou) kiezen. Nu ik zelf niet goed zie (geen dieptezicht, nachtblind, enz.) kies ik voor doof zijn. Slecht zien is echt miserie. Gisteren knalde ik nog met mijn kop tegen een dichte glazen deur. Gewoon niet gezien dat er een deur was. Ik hoop echt dat mijn zicht na de volgende operatie weer helemaal terug is.
Het is ellendig hè. Als je goed ziet, besef je niet hoe beperkend nachtblind zijn is, en geen dieptezicht hebben. Je leert daarmee leven, maar af en toe speelt het toch wel heel erg op.
Hier ook zicht problemen, dus als ik uit de twee slechte moet kiezen dan ook doof. Ook omdat duisternis me verschrikkelijk lijkt.
En het maakt je enorm afhankelijk, lijkt me.
Ik ken toevallig twee vrouwen die blind en ene nagenoeg blind is, die hebben kinderen grootgebracht en doen best veel zelfstandig. Echter hun partners waren wel hun ogen en op hun ingespeeld.
Knap toch hè. En ze zijn zeker de enigen niet. Maar ik vermoed dat er toch wel altijd een mate van afhankelijkheid is. Fijn dat die vrouwen een partner hebben op wie ze kunnen vertrouwen.
Beiden hebben hun partner verloren, ze gaan door zoals altijd.
Mijn claustrofobie dwingt me tot de keuze voor doofheid. Ik krijg het zo vreselijk benauwd als ik niet zie. Maar OH help, ik wil geen van beide, ik voel me al ellendig bij het denken daarover
Ik doe je wat aan 🙂
Nee, die keuze ga ik echt niet maken, terwijl ik luisterend naar de muziek van de gisteren overleden Robbie Robertson foto’s zit te bewerken. Ik hoop zicht en gehoor allebei nog lang te behouden. En als ik dan toch zonder een van beiden moet, dan laat ik dat liever aan het lot over.
Muziek zou ik ook vreselijk missen.
Inderdaad liever doof, maar liefst helemaal niks meer extra – het is al goed zo!!
Zeker weten. Hier ook hoor.
Als we het over “liever” hebben, dan liever allebei niet. Gelukkig hebben we daar zelf geen keuze in al zóu je zeggen dat veel jongelui met die keiharde muziek vrijwillig voor doofheid kiezen. En doof zijn is echt niet lollig hoor, het zet je buiten de maatschappij.
Helemaal juist. Het is niet iets waar ik vrijwillig voor zou kiezen.
doof.. dacht ik spontaan
Uit ervaring weet ik hoe lastig slechthorendheid is. Ik heb het in ernstige mate. Ik kan echter zelfstandig vrijwel alles doen. Uit mijn omgang met blinden weet ik dat zij veel meer hulp nodig hebben en veel dingen niet solo kunnen ondernemen. Als dove kun je wel auto rijden als blinde niet.
Ook al, dat auto rijden. En fietsen, begot.
Ja, jij weet wel iets over dat slechthorend zijn hè, en hoe moeilijk het is.
Het is dan ook echt wel bijna onmogelijk “kiezen”, en gelukkig moeten we dat niet doen.
Ik kies liever niet, maar als het echt moet, ga ik voor doofheid. Liever de stilte dan het zwarte gat. Het lijkt me zo eng, ik sla gewoonweg in paniek in het pikkedonker.
Blind zijn lijkt ook mij beangstigender dan doof zijn.
Ik kan hier niet tussen kiezen, niet kunnen zien lijkt me praktisch veel moeilijker, maar ik hou zo van muziek, het zou me veel levenslust ontnemen als ik dat niet meer zou kunnen ervaren.
Ik heb ondertussen gedacht dat ik misschien ook wel wat licht ga over het feit hoe hard ik muziek zou missen. Ik kan wel veel afspelen in mijn hoofd, maar wellicht zou het verlangen om die muziek dan echt te horen, heel erg groot worden.
Ik ken nochtans een heel goeie podcast. 😉 😀
Ik zou ook kiezen voor doof zijn, ik ben sowieso gevoelig aan geluid. Maar zou het natuurlijk ook wel ongelooflijk missen. Vooral kunnen communiceren, denk ik.
Hahaha Tamara! Maar je hebt gelijk, het is een goeie podcast. Ik heb er zelfs al een uitzondering voor gemaakt en sommige afleveringen beluisterd 🙂
Dat gevoelig aan geluid is hier ook.
Doof. Als ik echt zou moeten kiezen twijfel ik niet lang al zijn beide uiteraard vreselijk.
Dove mensen hebben nog meer zelfstandigheid en kunnen nog meer aan het publieke leven deelnemen. Er lijken me ook meer medische hulpmiddelen tegen doofheid te bestaan.
Ja, ben het helemaal met je eens.