Satur9Zondag 21 mei
We hebben allebei heerlijk geslapen, zowel de levenden als overledenen waren muisstil. We worden vroeg wakker, zonder wekker. We hoeven niet vroeg te vertrekken, alle tijd van de wereld dus. Meneertje Mertens maakt buiten foto’s van de zonsopgang.
Ik maak door het raam, vanuit mijn bed, foto’s van de zonsopgang.
Ik hou ons verslag bij en maak een blogbericht, Meneertje Mertens stippelt een route uit. Gisteren heeft hij gereserveerd bij een camping in Savudrija in Kroatië, vlak over de grens met Slovenië. Het reservatiesysteem bevestigde niks, dus hij mailde ook nog even voor de zekerheid. Geen antwoord. Mja.
We warmen pannenkoekjes op, met honing en frambozen een heerlijk ontbijt.
We genieten van de rust en stilte hier, pas om 7u rijdt een eerste auto voorbij. We vertrekken rond 7u30, voor een rit van een 150-tal kilometer, langs secundaire wegen. Het is ook rustig rijden hier in deze uithoek van Italië, en de wegen liggen er vrij goed bij. We tanken, rijden en genieten van het landschap en van de rust die over ons gekomen is. In hindsight (maar dat is altijd makkelijk om zeggen) hadden we deze beslissing eerder moeten nemen, al na het opstappen van Evenepoel uit de Giro. En sowieso, we hebben nog een paar mooie (weer)dagen gehad, de slechte en goede dagen wisselden zich altijd af. Nu was het weerbericht een beetje hopeloos geworden. In ieder geval. Onwards and upwards.
De bergen worden weer wat hoger, maar blijven makkelijk rijden.
We rijden bovenlangs Trieste. Lago Maggiore was triestig, bedenk ik dan. Flauw mopje. In de bergen op een secundaire weg rijden we de grens met Slovenië over, behalve een paar borden merk je er niks van.
Het wordt hier zowaar nog mooier. Groen, oneindig veel groen, bergen, weinig verkeer, heerlijk. We stoppen eens op een parking met een panoramisch uitzicht.
We zien zelfs de zee in de verte, met een schip dat de haven van Trieste uitvaart.
Het autosnelwegviaduct is imposant.
Mevrouw Google wil ons een bergweg op sturen, die er niet eens zo smal of steil uit ziet, maar een verbodsbord voor campers en caravans houdt ons tegen.
We rijden door, Google past zich wel aan. Een eindje verder wil ze ons weer de berg op sturen, weer een no go. Wat verder zie ik langs de andere kant, op een smal zijwegje, nog zo’n bord, en we vermoeden dat de bergweg te smal wordt voor campers en caravans. Uiteindelijk rijden we een eind rond langs het binnenland, geen probleem. We hebben tijd. Niet zoveel verder (we rijden maar een kort stukje door Slovenië) rijden we door wat een oude grenspost lijkt, maar geen bord te bekennen? Maar toch, wat verder nog een oude grenspost, én borden, we zien nu wel een bord, en we rijden in Kroatië.
Zot hoe dat nu allemaal gaat, als je opgroeide tijdens de koude oorlog en je je de Sovjetunie nog herinnert.
We stoppen nog eens bij een uitzicht op een kerkje.
Bijna op onze bestemming gaat het traag vooruit langs een smalle weg, en dan komen we aan de zee. Wow, wat is dit zeg, zo mooi! Wat een helder blauw water! Prachtig.
Het is evenwel goed opletten, het is druk, er zijn ook veel voetgangers en fietsers. We vinden de camping probleemloos maar wat blijkt? Volzet. Ze hadden rond 10u gemaild, maar we hadden dat niet gezien. Het is een kleine camping, en ze zijn vanaf deze periode constant volzet. OK dan, dat weten we ook weer, moeten we mee opletten hier dus.
Ik zoek op Campercontact naar een alternatief, en vind dat in een grote camperplaats/camping een goeie kilometer verder. 350 plaatsen, dat moet wel lukken. Aan de receptie vraagt Meneertje Mertens of ze nog plaats hebben, het meisje aan de balie reageert verbaasd, natuurlijk. Haha. We mogen zelf een plek gaan kiezen, we lopen er rond, het is groot en slordig en wat verwaarloosd, maar dat vinden wij niet erg. We kunnen gewoon een plaatsje aan het water kiezen, en daar zijn we helemaal tevreden mee. Beetje administratie, en hop weg zijn wij naar ons plaatsje. Heerlijk.
Vandaag doen we lekker niks meer. We installeren ons buiten, eten een boterhammetje, en lummelen wat aan. Eens rondlopen, fotootje maken…
… boekje lezen, koersje kijken (man, wat saai, blijkbaar klagen zelfs de fans van Jumbo Visma ook, van de jonge snaken is er niemand meer en de koers vervalt weer in zijn oude afwachtende plooi), genieten van buiten zitten…
… ziede da totje blinken? Dat is van puur contentement!
We eten ons avondeten (beetje improviseren want in onze koelkast is niet veel meer te vinden), en maken nog wat foto’s van het lage zonlicht.
Meneertje Mertens zet een een timelapse op.
Foto’s van de zonsondergang (gemaakt vlakbij de camper) mogen niet ontbreken.
Waarbij je het gouden uur ziet overgaan in het blauwe uur.
De hele dag was er veel beweging op de camping, maar nu is het helemaal stilgevallen.
Maandag 22 mei
Allebei lekker geslapen, allebei zonder wekker vroeg wakker. Meneertje Mertens opent de verduistering, en gouden zonlicht stroomt binnen. Maar we blijven lekker in ons bed liggen. Wat later krijg ik koffie, neem de laptop erbij in bed en schrijf ons verslag. Meneertje Mertens zit buiten. The good life.
Een lekker ontbijt buiten met zicht op zee.
Een ekster-achtige (geen idee welke vogel dit dan is) houdt ons gezelschap.
Later in de voormiddag fietsen we eens tot een supermarktje in de buurt. Het fietst redelijk, maar sommige bergjes zijn wel steil (voor mij, stel er u niet teveel bij voor). We rijden eens tot aan de kleine vuurtoren in het haventje van Savudrija.
Mooi vs. vuil.
Daarna fietsen we verder naar het gehucht Crveni Vrh. Er worden hier gi-gan-tische complexen met “apartments and resorts” opgetrokken. In het dorpje zelf staan ook al behoorlijk wat giganten. Het meeste moet nog verkocht worden. Er is een hotel met een “bellboy”. De eerste supermarkt is dicht, maar ik had een volgende op het oog. Het blijkt een heel klein supermarktje te zijn met een heel klein assortiment, er verdwijnt maar weinig van ons boodschappenlijstje. Maar we trekken onzen plan. De bediende in de supermarkt praat mooi Engels en is heel vriendelijk.
We fietsen terug, nu is het voornamelijk bergaf en dat vind ik dan wel weer leuk. Wel opletten voor de eitjes in mijn fietstas.
Daarna stappen we nog eens op de fiets, en rijden we voor een kort ritje de andere kant uit. Weer een eind vervelend pad met grote kiezels, dan mooi verder langs de kust, via de grote vuurtoren, en door een paar campings heen.
Op de terugweg binnendoor zien we een kraampje met groenten, ik reageer te laat, Meneertje Mertens zegt: we hebben toch niks bij? We rijden bergaf, ik realiseer me dat ik cash geld mee heb, Meneertje Mertens realiseert zich dat hij een fietstas achterop heeft. Maar die berg wil ik nu niet meer op. Maar wat blijkt? Er komt nog zo’n kraampje langs de weg. Hoera! We kopen tomaten, aardbeien en olijven uit de streek. We hebben hier al veel kraampjes gezien met olijfolie en olijven, en het is hier blijkbaar ook de streek van de truffels.
We keren terug naar de camper, en ik maak tomatensaus. Iets van vlees voor daarin vonden we niet, dus het wordt een veggie versie met fetakaas. Met spaghetti. En of het lekker is: de tomaten zitten vol smaak.
We vinden dat we genoeg gedaan hebben, en rusten wat. We brengen de namiddag in ledigheid door, eten iets eenvoudig als avondmaal, en willen daarna nog eens tot aan het haventje stappen voor foto’s van de zonsondergang. Maar we zijn wat te laat weg, er hangt een band wolken aan de horizon, en we stoppen al een eindje voor de haven.
Maar dat levert ook mooie foto’s op.
Terug naar de camper, nog wat buiten zitten en gaan slapen. Het is hier weer heel rustig.
(de opmerkzame lezer/kijker ziet een geest ronddwalen)
Blauwe lucht, mooie zonsondergangen, dat is vakantie!
De opruimgeest gesignaleerd. Jullie genieten van de rust en het weer. Ik herinner me nog van vakantie in Bulgarije en Hongarije (toen het nog Balkan heette) dat een supermarkt daar soms een veredelde gangkast was en dat er sowieso niet veel te kiezen was. Wij kochten ook vaak vers aan de kraampjes langs de weg van die vrouwtjes die trots met hun oogst daar zaten soms op hele verlaten plekken om maar iets te verdienen.
Ja een spook gezien 😉. Het lijkt me een heerlijke vakantie zeker je nu in het goede weer zit. Heerlijke foto’s waar ik kan bij weg dromen 💭
Het is daar heel mooi precies, wat een fijne locatie!
Zonsopgangen “thuis bezorgd” wat wil een mens nog meer.tijdens de vakantie
Prachtig wat een blauw water, zo mooi, trouwens de rest van jullie foto’s ook. Geweldig 👌
oooh deze post is zo veel relaxer dan alle vorige. Komt dat nu door de zon of omdat jullie minder door bergbaantjes moesten rijden en parkeren en zoeken enz.
Ik heb hier toch wel even over nagedacht. Ik denk dat het vooral door het weer was. Het zoeken was bij momenten ook wel een stressfactor, vooral ik vind dat niet leuk, zo 4 of 5 plaatsen aandoen die op niks uitdraaien. Bergbaantjes rijden vinden we over het algemeen niet erg, alleen in extreme gevallen levert het stress op.