Na mijn blogbericht van gisteren over de wolkenluchten aan de garages van ons vroegere huis, wil ik toch nog eens terugkomen op het feit dat we al een jaar in Waarschoot wonen. Meer dan een jaar. We trokken hier provisorisch in op 24 januari 2022, verhuisden met een firma op 12 februari 2022, en sloten het Gentse hoofdstuk van ons leven officieel af begin april.
Tijd voor een evaluatie dus.
Wonen we hier graag? Ja! We zeggen het nog heel vaak tegen elkaar: we zitten hier toch goed hè.
Qua stijl is de woning niet helemaal mijn ding, maar we hebben er toch iets van weten te maken dat uitstraalt wie we zijn. Ik vond het wel grappig, vorige week kwam Milan hier ’s avonds binnen en zei meteen: amai, dat ziet er hier gezellig uit! De dag nadien zei mijn zus, die hier voor de eerste keer kwam, net hetzelfde. En wij vinden het dus ook gezellig.
Waar ik op mooie dagen echt enorm van kan genieten, is van het mooie licht dat hier binnenvalt. Tijdens het ochtendlijke gouden uur is er een heel mooie gloed.
Ik geniet van de foto’s die ik hier in en rond het huis kan maken. Zonsopgang, vanuit ons slaapkamerraam.
Waanzinnige wolkenformaties vanuit de tuin.
Maar ik hoef ook niet ver te gaan voor de mooiste foto’s, zoals deze met de kerktoren.
Of de vurige lucht de dag dat Otto geboren werd.
Nog geen kilometer stappen en ik sta al in de velden.
Na jaren geen planten in huis gehad te hebben, waarbij mijn zoon droogweg beweerde dat ik zelfs nog geen cactus in leven kon houden, bewijs ik nu het tegendeel. Er is nog maar één plant gesneuveld.
(toegegeven, de vijgenboom had de reddende, gouden handen van mijn ma nodig, maar nu floreert hij).
Mijn eigen ijsbloemetjes in mijn eigen tuin. Love it!
Van tuin gesproken, heerlijk als de meisjes met opa in het water kunnen spelen.
En dat ze kunnen buitenspelen als ze op logement komen.
We zijn de hele zomer thuis dit jaar, en ik heb er al zin in om het buiten gezellig te maken, zodat we veel buiten kunnen zijn.
Ik had in februari 2022 een lijstje gemaakt met de dingen die ik al dan niet zou missen. En ik moet zeggen, ik had het redelijk goed ingeschat. Vooral het lijstje met wat ik niet ging missen.
Wat ga ik niet missen
– met de vuilnisbakken door het huis: altijd ellendig. In de kou (alle deuren open), in de warmte (allemaal beestjes). Zalig om hier de vuilbakken in de garage te hebben en ze vandaar buiten te zetten.
– vertrekken met de fiets: zoveel rustiger van hieruit dan vanuit de stad.
– het leven/lawaai op straat ’s avonds en ’s nachts: mis ik ab-so-luut niet. Het is hier heerlijk stil ’s nachts, ook geen lawaai van wegen verderaf. En donker. Zalig.
– de parkeerproblemen (en het gevloek dienaangaande): iets waar we nog steeds van kunnen genieten. Gewoon de oprit oprijden. De garage vlakbij, niet op 300 meter afstand. Met de camper “op ons erf”, en niet staan zooien in een smalle straat waar ze je met ware doodsverachting op 10cm afstand voorbijsjezen. En waar iedereen je aanspreekt. Ook om te klagen dat je in de weg staat. Waar elke passerende hond binnen eens wil snuffelen. Laat me met rust!
– de trappen (40 naar het 2e verdiep. 15 extra naar het 3e verdiep. 12 naar de kelder): 15 treden naar boven hier. That’s it folks. Ik mis al die trappen absoluut niet.
Wat ik wel zou missen, had ik minder goed ingeschat.
Wat ga ik missen
– Het huis en de sfeer die het uitademt, de planken vloeren, de hoge plafonds, de oude deuren, het kacheltje: eerlijk gezegd, en ik vind het zelf ook wel vreemd, ik mis het huis niet echt. Ik had mijn tijd daar echt wel gehad.
– De nabijheid van de kinderen/kleinkinderen: valt eigenlijk ook nog mee, door de gemakkelijke verbinding. Op een half uurtje sta ik in Gent-Dampoort. 7 of 8 minuutjes langer naar Gent-Sint-Pieters.
– Gent en mijn favoriete buurten (Dampoort-Heirnis, Oude Dokken): eigenlijk, ook niet. Ik kom er ook nog vaak terug.
Het enige wat ik goed ingeschat had, was dat ik de Gentbrugse Meersen zou missen. En mijn vaste plekje daar om foto’s te gaan maken. Maar echt ver is het niet, natuurlijk.
Dus ja, een succes op alle fronten. We voelen ons hier allebei veel beter dan we de laatste jaren in Sint-Amandsberg deden. Dus nu voluit: Leven en Liefde aan de Lieve!
Hoe zalig is het niet om, als je in de stad geweest bent, terug in de rust en de stilte te komen?! Want zo is het bij jou nu ook hé.
Ja, zo is dat hier ook. Elke keer weer genieten 🙂
Fijn dat jullie zo’n goede stek hebben. Wij genieten mee van de foto’s.
Leuk 🙂
Dank je wel voor de laatste vier woorden 😉.
Jullie namen duidelijk de beste beslissing en genieten nu een nog betere thuis! En je geraakt vlot op de plaatsen die je mist. Kan het beter??
Hihi 🙂
Het kan inderdaad niet beter.
Dat het alweer een jaar geleden is, wat vliegt de tijd. Maar het is wel duidelijk dat de voors ruimschoots tegen de tegens opwegen.
Zeker weten 🙂
Mooi dat jullie daar nu een jaar naar tevredenheid zitten.
Hier laat je wat, daar krijg je wat.
Inderdaad. Of dat wat Johan Cruijff zei 🙂
Fijn als je verhuisd en leuk terecht komt.
Dat is dus een goede keuze geweest, het nieuwe huis. Fijn! Je favoriete buurten in Gent ken ik wel een beetje. Ik heb eens gelogeerd aan de Nieuwbrugskaai, uitkijkend op St. Amands met zijn mooie begijnhof en begraafplaats. Als je er – langer – woont is wellicht anders, maar als bezoeker vind ik Gent een geweldige stad.
Weet je, ik vind Gent nog altijd een geweldige stad. Het is een geweldige stad. Ik ben er opgegroeid, en ik hou er met hart en ziel van. Het is niet om “Gent” dat ik verhuisd ben, het is om “de stad” dat ik verhuisd ben. Ik was het stadsleven meer dan moe, was toe aan rust. Maar ach, Gent. En nee, vreemd genoeg, het is niet anders: ik zag de schoonheid van die stad nog elke dag, en ik zie ze nu ook elke keer als ik er ben. Ik vind het alleen te duk 🙂
Mijn zoon ging meer dan 10 jaar geleden met de bus naar school. Vlakbij het centrum, hij moest het volledige centrum door. En hij zei tegen mij: mama, ik word dat nooit beu. In de winter, in de kerstperiode, als het donker is en al die lichtjes overal, Gent is echt mooi.
Dus helemaal met je eens: Gent is een geweldige stad 🙂
(amai wat een uitleg, haha)
Fijn dat jullie het daar zo goed hebben!
Het is een fijn dorp, je hebt er de trein en veel natuur. Wat wil een mens nog meer.
Vandaag reed ik er nog door het dorp.
🙂
Waarschoot is inderdaad een fijn dorp.
Klinkt geweldig! Jullie hebben een goeie keuze gemaakt. Ikzelf hou zo van het beste van twee werelden: ik hou van de rust en kalmte. De sterren kunnen zien en te voet al gauw mooie wandelingen kunnen doen. Maar tegelijk hou ik de stad ook graag in m’n binnenzakken. Die heb ik graag dichtbij: winkelen, koffie ergens kunnen gaan drinken, de sfeer opsnuiven,…
Ik ben blij dat ik op zo’n plekje woon ook.
Ik vind het ook gek hoe een huis echt als een thuis kan aanvoelen. In mijn vorig huis had ik dat eigenlijk totaal niet en nu we sinds bijna 3 jaar verhuisd zijn, voelt dit hier echt als thuis. Hier klopt het. Ook al missen we bepaalde dingen, zoals de tuin van de vorige woning. Maar het huis ademt veel meer ons. 🙂
Ik heb dat heel lang gehad in ons vorig huis: thuiskomen, mijn eigen huis “ruiken” en denken: oh, ik ben hier graag. De laatste jaren was dat vreemd genoeg helemaal weg. En hier heb ik dat nu weer. Echt thuiskomen.
Je omschrijft het heel mooi, de sterren kunnen zien en te voet al gauw mooie wandelingen kunnen doen 🙂
Een plekje waar jullie je echt thuis voelen, dat is zoveel waard. Al 1 jaar later zelfs, ik schrok er toch even van. Time flies when you’re having fun. ‘k Blijf het hier met veel plezier volgen.
Dat vind ik fijn! Ja, de tijd vliegt hè.
Wauw, is dat al een jaar? Klinkt alleszins als een goede beslissing, die verhuis, ik lees precies alleen maar voordelen 😀
Dat van het oude huis minder missen dan verwacht deel ik dus volledig. Ik ben zot van oude huizen en dacht dat ik niet ging kunnen aarden in een zielloze nieuwbouw. Maar ik mis onze oude hoop stenen dus ook totaal niet en geniet vooral van de vele voordelen van het nieuwe huis haha. Gek toch he. Denk dat ik het net als jij gewoon gehad had met het oude huis en de tijd rijp was voor iets nieuw.
Onwaarschijnlijk hè, hoe dat vliegt.
Gek hè, hoe we allebei echt zot waren van die oude huizen en de sfeer en alles wat erbij hoorde, maar dat we het toch niet missen. Inderdaad, ook bij mij was het gewoon op en was het tijd voor iets anders.
(en het klinkt onnozel, en het klopt niet, maar toch: ik heb nu het gevoel dat ik voor het eerst in een écht huis woon, haha)
Ja, inderdaad echt gek, ik had het niet zien aankomen. Maar zoveel te beter he 🙂 Wel grappig wat je zegt van een echt huis. Wat was jullie vorige stek dan vraag ik me af, hoe voelde dat dan aan?
Misschien is het omdat het “thuisgevoel” er de laatste jaren zo weg was. Maar het was een huis denk ik zoals dat van jullie, ik hield ervan, ik hield van de sfeer en van het gevoel van het huis. Vroeger.
Dat “we wonen in een echt huis” gevoel nu heeft meer te maken met die typisch Vlaamsche dingen als we hebben een tuin, een garage, een doodgewoon huis 🙂
Ik zou in elk geval ook niet meer terug willen. Aha, dat maakt dus een echt huis. Dan hebben wij dat nog altijd niet hihi. Nu ja, we komen in de buurt, we kunnen de auto in de parkeergarage zetten en we hebben een tuin, zei het een gedeelde tuin. Wat ook nog wel leuk is. Gisteren begon de Dochter vanzelf samen te stoepkrijten met enkele kleuters uit de omliggende huizen. Gezellig. Spijt dat we dit niet eerder hebben gedaan.
Ik meen dat eigenlijk niet serieus hoor, ons vorige huis was evengoed een “echt huis”. Maar het was zoooo anders! En het waren zo die kleine dingen die me ook echt tot hier zaten, zoals dat altijd met de vuilbakken door het hele huis moeten.
Het is echt wel leuk als de kinderen op straat kunnen spelen hè. Toen de mijne klein waren ging dat ook nog wel. Dat geeft toch een andere dynamiek.
Ja, het is echt spijtig dat de oudste al 11 is en eigenlijk niet meer echt speelt. Ze zijn het ook nog niet gewend, dat ze hier naar buiten kunnen. Maar ja, de dingen zijn wat ze zijn, de huizen met een tuin in het centrum liggen nu eenmaal niet dik gezaaid.
blij voor jullie!