Satur9Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Zaterdagochtend gingen we nog eens op stap. Terug naar Groede, om de wandeling/het fietstochtje te maken dat we in de mist vorige week niet deden.
Het is nog vroeg en donker, maar ik besluit al te vertrekken. Ik stap de parking af en het wandelpad op, en wat krijg ik in het donker voorgeschoteld? Dit.
Een hangbrug. Over water. Hiep hoi! Nu zie ik niet goed in het donker, ben ik niet de handigste en heb ik hoogtevrees, maar kom, we moeten erdoor. Of erover. En op mijn eentje gaat dat eigenlijk vrij goed. Niemand ziet me stuntelen, niemand ziet hoe traag ik ga, niemand staat te wachten, dus ga ik voetje voor voetje de hangbrug over. Flink. (ja, als je alleen wandelt, moet je jezelf al eens een schouderklopje geven)
Het was zeer de moeite waard, maar die foto’s zijn voor morgen.
Wat volgt, zijn dagen met heel weinig foto’s. De foto’s van de bloeduitstortingen van Meneertje Mertens bespaar ik jullie maar (hij viel over een gladde houten plek tijdens zijn fietsritje), maar er waren wel foto’s van de kleinkinderen die ik mocht delen.
Otto is nog altijd het heerlijk rustige mannetje, hier in een dekentje dat ik breide voor de Fotoschuur (foto’s door die mama de Fotoschuur natuurlijk, hè!) en waar ik trots op ben.
Lieve zus nummer 1.
Lieve zus nummer 2.
Dat kind jong. Gaat hij ooit beseffen hoezeer hij met zijn gat in de boter gevallen is?
Dinsdag dan, ging ik mijn griepprik halen op de groepspraktijk in Gent (geen last gehad van die prik, migraine link ik er niet echt aan), waarna ik te voet naar huize de Fotoschuur stapte.
De groepspraktijk ligt tegenover een ingang van het mooiste kerkhof van Gent, Campo Santo. En langs daar vertrok ik dus, het kerkhof over.
De rest van de wandeling was minder fotogeniek, maar deze was wel leuk.
Ik bracht de dag door met Otto knuffelen, een lekkere lunch eten, eten en soep maken, Otto knuffelen, en samen met opa de meisjes van school halen.
Als vanouds krijgen we van Lili tekeningen mee naar huis. Eentje wil ze weggooien want ze vindt de tekening van mama met buik niet meer actueel. Ik red het pareltje van de vuilnisbak en neem het mee naar huis. (let op de details: de kipjes en de appeltjes van de appelboom in de tuin)
Daarna volgen twee migraine-dagen en zijn er weinig foto’s. Eentje van een lekker ontbijt, dat wel.
Van het afgewerkt product van de week maakte ik nog geen foto, het was nogal duister om een zwart shirt voor Lili te fotograferen.
Ik maakte (nog) een dekentje voor de Fotoschuur, en deed eens een poging tot productfotografie.
Voila, we hebben het weer gehad voor deze week.
Over die hangbrug heb ik ook gelopen! Gelopen is een groot woord…
Wat een mooie baby toch. Het dekentje is prachtig. Wat fijn als je zoiets kan maken.
Otto is met zijn gatje in de boter gevallen met drie moeders!😁😉
Hahaha, eerder geschuifeld, op die hangbrug? Bij mij was het ook echt voetje voor voetje.
Ik vind het zo fijn dat die gebreide (en genaaide) spulletjes ook dagelijks gebruikt worden 🙂
Otto kon inderdaad niet beter terechtkomen 🙂
Gelukkig geen breuken bij meneertje Mertens. Hout en nat, altijd gevaarlijk.
Dat schattige kleine mannetje kan al mooi poseren voor prachtige foto’s. Daar word je toch zo verliefd op!
Het kerkhof straalt een mistige, mysterieuze sfeer uit.
Ja, dat ventje, hij heeft al veel aanbidders 🙂
Mooie foto’s van Otto en de beide zussen. Ook de beelden van het kerkhof wist je sfeervol vast te leggen. Fijn weekend gewenst.
Dankjewel 🙂
Als ik zo’n mistige kerkhoffoto’s zie dan denk ik aan de begrafenis van mijn moeder. Toen was het ook zo’n mistroostig weer. Alweer bijna 9 jaar geleden.
Meneertje Mertens heeft geluk gehad! Meneertje Hoogwaerts was ook eens uitgeschoven op een gladde plek en heeft sindsdien een heupprothese!
<3
Ik vertelde dit aan Meneertje Mertens, inderdaad, hij heeft geluk gehad. Flinke blauwe plekken die nog lang niet weg zijn, maar het kan inderdaad veel erger.
Otto en zijn zusjes..knap gefotografeerd
en die mistige kerkhoffoto’s stemmen tot nadenken
groeten
Apart hè.
Toch nog veel mooie beelden
Gelukkig zie je in halfdonker de diepte niet dat zal schelen. 😉
Je maakt prachtige dekentjes, ik ben jaloers op Otto.
Ja, zoiets. Maar toen het diepste punt net onder water zat, hield ik mijn hart toch vast 🙂
Haha, dankjewel 🙂
Dat kerkhof is machtig mooi, zou ik zeer graag eens door wandelen.
Misschien moet ik er eens een filmpje maken.
De eerste foto van Otto is prachtig, de andere met zusje ook heel lief natuurlijk. Foto’s van het kerkhof erg sfeervol door de nevel, die maakt het af hè…
Die geeft het inderdaad net die extra mistroostigheid die het af maakt.
Een kerkhof zou gewoon altijd in de nevel moeten worden gefotografeerd; de mystiek die daarvan uitgaat is indrukwekkend.
Zeker op zo’n uitzonderlijk mooi kerkhof als Campo Santo.
Prachtige foto’s van dat kerkhof in dat mistige en wat mysterieuze sfeertje.
De mist geeft net dat beetje mistroostige extra.