Dinsdag muziekdag. En een samenwerking met Goofballsworld. We spelen muzikale pingpong, we draaien samen door. Elke week borduren we voort op elkaars muzikale keuze, en die keuze kan alle mogelijke kanten uitschieten. Zo wordt het extra spannend! De ondertussen zeer respectabele en vooral leuke playlist kan je vinden op Spotify én op Youtube. Abonneren kan, uiteraard.
Vorige week had ik Tender van Blur, waarop Goofball doordraaide met You Can’t Hurry Love van Phil Collins.
Vorige week schreef ik het ook al: de muzieksmaak van Goofball en mezelve staat soms diametraal tegenover elkaar, maar ons pingpongspelletje is daarom niet minder leuk. Zij vindt Tender van Blur echt niks, en ik heb een godsgruwelijke hekel aan Phil Collins. Wat zij dan weer niet apprecieert want iedereen doet toch graag mee met die drums, of zo. Die afkeer heeft bij mij ook wel emotionele redenen, maar goed, daar gaan we het niet over hebben. En blijkbaar is de mens zo ziek dat hij niet meer kan drummen, dus ik hou er maar over op. Dat wens ik niemand toe.
Ik vind het wel een mooi liedje, dat You Can’t Hurry Love. En ik zoek het in dezelfde richting, maar dan helemaal anders. Ik ga verder met Reach Out (I’ll Be There), ook een nummer van het Motown label, geschreven door Holland-Dozier-Holland.
En ik ga ook voor een cover-versie, maar dan een nogal wilde, lichtjes gemene cover-versie. Een nummer dat ik al heel lang ken in deze versie. Door David Johansen, punker van het eerste uur in de New York Dolls. Die, zoals het in de commentaren op Youtube staat, the “punk” thing they help get started was in still in full gear and they were already done with it.
Ik vind de energie die hiervan uitgaat geweldig, fantastisch om die muzikanten bezig te zien, die drummer die drumt als een bezetene maar tegelijk nog de achtergrondvocalen verzorgt, de toetsenist die eruit ziet als een maffioso en lelijke tronie Johansen die in het publiek gaat rondhangen, zalig. En het is nog een fantastisch nummer ook (excuseert u mij de overvloed aan superlatieven).
Goofball, ’t is weer aan u!
Ja, mooi!
Mooi, maar toch liever de versie van de Four Tops als groot Motown liefhebber.
Myriam is me weer voor. Idem hier.
O ja, hier nóg een liefhebber van de versie van the Four Tops -Maar ik ben bij jouw versie al blij dat de drummer af en toe ook dat galopperende paard tevoorschijn kan halen. Het is ook best om aan te horen maar je mist toch iets als je de oude versie stuk gedraaid hebt. 😉