Vragen beantwoorden, dat doe ik graag. Dus zocht en vond ik vragen. In de vorm van de vragenlijst van Proust (die je ook regelmatig in De Morgen aantreft trouwens). Elke week beantwoord ik één vraag.
Vorige week was het een negatieve vraag, vandaag gaan we gelukkig weer de positieve richting uit.
Als je niet jezelf mag kiezen, wie zou je dan willen zijn?
Wel weer een moeilijke, vind ik, waar ik even moest over nadenken. Er zijn niet zoveel mensen die ik zo hard benijd of bewonder dat ik ze zou willen zijn. Zou ik een man willen zijn? Ik denk het niet, ik ben tevreden als vrouw. Zou ik een beroemdheid willen zijn? Niet echt. Geef mij maar mijn rustige leven. Zou ik lang geleden hebben willen leven? Ook niet echt. Vroeger was niet noodzakelijk beter. Jeetje. Wat een moeilijke.
Misschien zou ik wel een kat willen zijn. Een kat in een goede thuis. Ik weet het, dat is geen persoon. Maar het idee alleen al. Zalig in de zon liggen slapen. Je eigen ding doen, wars van wat er omgaat in de wereld. Lieve mensen hebben die voor je zorgen. Vooral dat liggen slapen in de zon, dat spreekt me aan. Heerlijk.
Maar ja, dat is geen persoon. Ik denk verder. Ik zou eigenlijk, en dat denk ik al lang, eens een baby zijn die zich bewust is van alles. Van rondgereden worden in een voiture. Verzorgd worden. Eten opgelepeld krijgen. Enzovoort. Ik weet dat veel mensen gruwelen bij het idee, maar voor mij heeft het iets.
(er is wel een parallel: niets doen en alles wordt voor mij gedaan, spreekt me blijkbaar erg aan).
Een mens. Een volwassene. Wie wil ik zijn.
Het druist in tegen mijn idee dat ik een vrouw wil zijn, en het is een huizenhoog cliché, maar misschien zou ik wel Barack Obama willen zijn. Misschien. Het lijkt me wel lastig. Maar toch. Ik denk nog eens verder over een vrouw.
Ah, misschien zou ik wel Jane Austen willen zijn. Helemaal geen verlangen naar die tijd. Hoewel het toen veel rustiger was, stiller. Maar de (persoonlijke) hygiëne toen lijkt me niet ideaal, en over de positie en de rechten van de vrouw spreken we al helemaal niet. Maar ik vind de kleren van toen echt fantastisch. (ook hier: we zwijgen over de korsetten). Prachtige empire style jurken. Ik hou daar enorm van. En los van het uiterlijk, zou ik ook wel het schrijftalent van Jane Austen willen. En het doorzettingsvergmogen.
Voila. Ik ben eruit, geloof ik.
Die vragen ….ooit….bij meer tijd …. misschien in de winter ….wil ik die ook wat aandacht geven ….ik vind ze boeiend en verassend!
Ik begrijp perfect wat je bedoelt met een ‘wetende’ baby. Zelf prefereer ik meer het kind, het kind dat gekoesterd wordt, het kind dat eigenlijk geen zorgen hoeft te hebben, het kind dat met elk probleem bij wijze mama terecht kan.
Eigenlijk ben ik wel graag mezelf, maar met sommige andere karaktereigenschappen die mij het leven gemakkelijker zouden maken en die ik dan ontdek bij verschillende vrienden. Een beetje een combinatie van, zonder een specifieke persoon.
Ik zou ernaar uitkijken, naar jouw antwoorden op deze vragen, want je wil er duidelijk ook wel dieper over nadenken.
Meestal wordt mijn idee over die “wetende baby” (ja, dat dus, goed gezien) op afgrijzen onthaald, blij hier ook wat begrip te vinden.
Een betere versie van jezelf? Een versie die het leven aangenamer maakt? Wel mooi eigenlijk.
Bij het herlezen…..sorry…..+ r…..anders wel beetje eng ….
Was me niet eens opgevallen 🙂
Ik zou een toverfee willen zijn om dan de planeet te redden voor de volgende generaties en die ook ontdoen van alle slechteriken die het leven kapot/zuur/moeilijk maken van veel mensen.
Im my dreams, ik weet het…
Och maar gij. In je dromen, inderdaad, maar misschien moeten we dit soort dromen meer uitspreken zodat ze tastbaarder worden, en inspirerend voor andere. Met hoe meer we zijn, hoe meer kans…
Niet dat ik een fantastisch mens ben, maar toch zou ik mezelf willen blijven (én de vraagsteller van dit item een schop onder zijn kont geven).
hahaha! Ik vind dit wel een leuke vraag. Doet me nadenken over de dingen. Over het verschil tussen adoratie en bewondering en zo ook.
Voor mij is nog geen verschil tussen adoratie en bewondering, tenzij dat ‘adoratie’ wat gewichtiger klinkt :)…
Naar mijn aanvoelen gaat adoratie meer richting verafgoden, maar da’s alleen maar een gevoel 🙂
Ik zou het baasje willen zijn van jou als kat en de moeder van jou als kind.
Maar Bea, zo lief! <3
Je diepgaande inbreng in blogland is mooi
Dankjewel Dorothé, vind ik een heel mooi compliment.
Ik wil in een volgend leven ook terugkeren als ‘salonkat’, zo’n kat die bij een gezin leeft en daar in de watten wordt gelegd. Lijkt me heerlijk!
Ja hè, zalig toch!
Pfff … ik zou denk ik toch maar bij mezelf blijven.
En als ik dan één wens mag doen … Gesteld dat ik hem toch weer zou moeten krijgen, dan zou ik de diagnose MS graag een jaar of twintig later willen hebben.
Ja, dat kan ik me wel voorstellen. Een beetje langer mobiel blijven. Misschien moet daar dan ook nog bij: dat je je ervan bewust bent dat je wat extra jaren krijgt, zodat je er ook goed gebruik van maakt.
Dat laatste probeer ik nu ook al.
Dat is inderdaad geen makkelijk vraag. Ik zou het ook niet weten, misschien zou ik eigenlijk wel Henk willen zijn, lijkt me heerlijk rustig in zijn urn.
“Ik zou wel Henk willen zijn” klinkt me helemaal OK, “lijkt me heerlijk rustig in zijn urn” klinkt me dan weer een beetje beangstigend. Zou je liever bij hem zijn dan hier op deze wereld?
Ik ken niets van het leven van Jane Austen in feite.
Zodra je over alles wilt beginnen doordenken wil je doorgaans niemand anders zijn.