Vragen beantwoorden, dat doe ik graag. Dus zocht en vond ik vragen. In de vorm van de vragenlijst van Proust (die je ook regelmatig in De Morgen aantreft trouwens). Elke week beantwoord ik één vraag.
Omdat de vragen me teveel in hetzelfde vaarwater blijven hangen, sla ik een vraag over (die is: Wat waardeer je het meest aan je vrienden?)
De volgende vraag luidt:
Wat is de grootste fout die je gemaakt hebt?
Over mijn eerste huwelijk ga ik het hier niet hebben (privacy is een reden, een andere is dat het twee prachtige kinderen opgeleverd heeft).
Eén van de belangrijkste fouten uit mijn leven, is dat ik geen vertrouwen had in mijn eigen intelligentie, en dat ik geen universiteit gedaan heb. Ik ben naar de hogeschool gegaan, en heb daar Secretariaat/Talen gedaan. Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat ik hoger had kunnen mikken, en dat een universitair diploma zeker binnen mijn mogelijkheden lag. In welke richting, dat weet ik niet echt omdat ik me daar nu niet meer in ga verdiepen, maar het had zeker gekunnen.
Nu is het echt wel zo dat je deze beslissingen moet maken op een moment dat je niet beseft wat een impact ze hebben op de rest van je leven. Ik vind dat dat al zo is na het lager onderwijs, je moet dan op 12-jarige leeftijd beslissen (samen met je ouders uiteraard, of je ouders voor jou) welke richting je uit wil. Maar ook op 18-jarige leeftijd is het een moeilijke beslissing. Ik was te onzeker en twijfelde te hard aan mezelf om een goeie beslissing te maken.
Niet dat ik kan klagen, maar toch. Er had meer in gezeten. Niet dat ik daar zo vaak bij stilsta, maar deze vraag is toch wel het moment om dat eens te doen.
(dag 26 van 40 dagen bloggen)
Zou het niet eigen zijn aan je jonge leven destijds dat het ‘vertrouwen in jezelf’ niet zo hoog was? Een mens moet eigenlijk veel te vroeg kiezen welke richting je leven uit zal gaan, terwijl je nog geen idee hebt wat sommige beroepen inhouden. Soms durf ik ook eens twijfelen of ik wel de juiste beroepsrichting ben ingeslagen, maar dat is makkelijk (én een beetje zinloos) na een volledige loopbaan.
Ja kijk, daar kan ik me dus helemaal in vinden. Je hebt helemaal gelijk. Normaal sta ik daar niet echt vaak bij stil, maar als ik zo’n vraag voorgeschoteld krijg, ga ik er toch weer over nadenken. Maar veel zin heeft het inderdaad niet.
Herkenbaar helaas. Ik deed een secretaressecursus want ik wilde zelfstandig worden en durfde niet eens te denken aan studeren want dat zou geld kosten. Mijn ouders hadden er geen idee van en ik evenmin. In die tijd was er hier nog totaal geen beroepskeuze begeleiding.
Helaas inderdaad. Hier was wel wat begeleiding, maar nog veel te miniem. En had ik gewild, ik had gerust een universitaire studie mogen doen. Ik twijfelde teveel aan mezelf en wat ik aankon.
Het heeft veel gevolgen gehad voor jou en mij.
ja hè.
Ik had het geluk dat mijn ouders altijd zeer nauw betrokken zijn geweest bij onze studiekeuzes, waardoor wij ons ‘veilig en gesteund’ voelden. Want uiteindelijk ben je toch altijd ergens ’te jong’ om keuzes voor het leven te maken.
Je moet altijd vooral chance hebben bij de keuzes die je maakt, want een glazen bol hebben we niet.
Dat vind ik ook, dat je op die leeftijd te jong bent om zo’n keuzes te maken. Je hebt gewoon geen benul wat voor een impact die hebben op je hele leven.
Ik werd ook wel goed gesteund, maar ik had gewoon geen idee wat ik kon gaan doen.
Tegenwoordig wordt er in het laatste jaar op school wel veel meer info gegeven ivm de mogelijkheden als je wil verder gaan dan vroeger. Dat is wel een positief punt.
Ik begrijp je helemaal. Toen wij jong waren werd er ook niet echt doordacht gekozen. Daar weet ik alles van. Nu gaat men echt wel meer kijken en testen en praten met de jongere. In ieder geval kan je op die manier al wat meer in de richting die je ligt of gelukkig maakt.
Nee, inderdaad, dat gevoel heb ik dus ook. Ik miste wat “richtingeving”, om het zo te noemen. Want had ik het gewild, dan had ik echt wel iets anders mogen doen ook. Maar ik had geen idee wat.
Ik wist het toen niet en ik weet het nog steeds niet want ik ben gretig naar zoveel. Ik had zoveel willen worden en zijn. Het leven is er helaas te kort voor.
Zo is dat helemaal…
Hier lees ik tussen de lijntjes dat je hogeschool minderwaardig vindt aan universiteit en dat vind ik jammer.
Ik had universiteit gekund, maar ik heb het niet gedaan omdat ik geen blokbeest was. Ik heb hetzelfde gestudeerd als jij, heb altijd goede jobs gehad en ook nog tijd om me te amuseren, zowel als student als nadien. Meer moest dat niet zijn.
Nee, dat bedoelde ik hier absoluut niet mee. Ik bedoelde dat ik een betere keuze, beter aansluitend bij wie ik ben, had kunnen maken maar ik liet me weerhouden uit schrik.
Mijn dochter deed hogeschool, een zoon deed technisch, en andere zoon en andere dochter volgden beroepsonderwijs. Ik vind daar hélemaal niets minder aan. Ik vond het een heerlijke mengelmoes, toen ze allemaal naar school gingen. Mijn leuze is dat je moet doen wat je graag doet, maar zelf ben ik daar dus minder in geslaagd.
Dan had ik dat verkeerd begrepen. En nu wil ik natuurlijk graag weten wat je dan wel had willen doen.
Wat ik het liefste gedaan had, was voor bibliothecaris studeren, maar dat was avondschool, en ik was pas 17, mijn ma vond dat niks voor mij.
In de richtingen aan het unief heb ik me eigenlijk nooit verdiept, gewoon omdat ik dacht dat dat te moeilijk zou zijn voor mij.
Bibliothecaris … kan nog altijd hé. Nooit te oud om te leren!
Nu zie ik dat echt niet meer zitten. Leren doe ik graag, maar naar school gaan… brrrrr!
Ik snap het volkomen.
Ik ga akkoord met Myriam en toch heb ik hetzelfde gevoel als jij. Ik startte in dezelfde richting als jij aan de hogeschool (ons parallel leven hé), maar maakte die zelfs niet af. Ik heb tot mijn vierde middelbaar geen klop moeten doen voor school en tegen dat er moest gewerkt worden had ik daar geen zin in. Schoolmoe op m’n achttien, dan maar gaan werken. On the job accountancy geleerd, maar 21 jaar betaald geweest als de laagste bediende. Mijn baas zag mij graag uiteraard…
Ja echt wel zot, hoe parallel onze levens verlopen zijn. Ik maakte het wel af, maar met de nodige hobbels. Over het eerste jaar deed ik vier zitten 🙂
Ik denk dat ik een richting had moeten zoeken die meer m’n meug was, heb me zelden thuisgevoeld in het secretariaat.
Jammer dat je vindt dat er meer uit te halen viel. Mijn mama heeft door omstandigheden niet verder kunnen studeren en dat blijf ik zo jammer voor haar vinden.
Ik mocht het wel, maar ik durfde het niet. En da’s inderdaad ook jammer.
Tegenwoordig wordt scholing een beetje overschat naar mijn idee. Bij heel veel beroepen is een goede basis al voldoende om een beroep “al doende te leren” gaat sneller én veel praktijk gerichter zonder overbodige ballast.
Ik denk ook niet dat je het een fout moet noemen en het is maar de vraag of je gelukkiger zou zijn geworden wanneer je wel een universitaire opleiding gedaan zou hebben.
Da’s helemaal waar hoor, en ik héb ook niks tegen een minder hoge opleiding. Ik heb een zoon elektricien, een zoon operator en een dochter zorgkundige, daar vind ik helemaal niks minder aan. Geen beetje minder dan een dochter journalist.
Ik denk alleen dat ikzelf uit onzekerheid niet de juiste keuze maakte. Of ik gelukkiger zou geweest zijn, dat is dan inderdaad ook een ander paar mouwen.