Op donderdag is het hier Throwback Thursday. In 2021 duik ik in mijn analoog fotoarchief en scan foto’s in. Elke week één foto, eens zien hoe lang ik dat volhou, ha! Van enige chronologische aanpak of logische volgorde is geen sprake, ik neem een willekeurig fotoalbum en scan een foto in.
Een mooie blikken doos uit het huis van mijn grootouders bevat een schat aan foto’s. Herman scande foto’s in, ik pik er een paar schitterende exemplaren uit.
Zoals deze van mijn grootvader, met de fiets.
Het werd hier en daar al gezegd, het fietsen zit bij jullie in het DNA. En eigenlijk is dat wel zo. Mijn vader was coureur (heeft nooit meer dan kermiskoersen gereden hoor, en maar één keer zo’n koers gewonnen, die van Oosteeklo dan nog).
Mijn grootvader fietste, zoals ik hier eerder al ergens schreef, alle dagen naar zijn werk. Want mijn grootouders hadden geen auto*. Hij was daarnaast echt een wielerliefhebber in hart en nieren.
Zolang als ik me herinner, werd bij mijn grootouders naar sport op TV gekeken. Niet alleen naar wielrennen, ook naar atletiek en voetbal en schansspringen en noem maar op. Steeg in Friesland de Elfstedentochtkoorts, dan steeg die koorts bij mijn grootouders toch ook wel een beetje.
Maar wielrennen, dat was de actieve sportliefhebberij van mijn grootvader. Hij fietste naar alle kermiskoersen in de wijde omgeving, om te supporteren voor zijn favorieten. Traag fietsen kon hij niet, hij moest zich altijd in het zweet rijden. Waar mijn grootmoeder over mopperde, want dan kwam hij helemaal bezweet thuis.
Ook al was hij de pensioengerechtigde leeftijd al gepasseerd, hij kon het soms niet laten om een rondje mee te fietsen met zijn favoriete coureur. Met zijn gewone fiets, ja.
Hij keek naar elke rit van de Tour de France op TV, waarna hij met zijn rotan zeteltje aan de overkant van de straat ging zitten, in de schaduw van de bomen. Wachten op het jongetje dat de speciale editie van Het Volkske over de koers rondbracht.
Eén keer, in 2001***, passeerde de Tour de France door Oosteeklo, het dorp waar ze hun hele leven gewoond hadden, mijn grootouders. Een enorme belevenis. Maar toen was hij al zo oud en slecht te been, dat hij niet meer naar de hoek van de straat kon, waar de koers passeerde. Hij keek vanuit zijn zetel, op TV.
*ze hadden wel een garage, maar dit geheel terzijde.
**naast de duivensport, urenlang stond hij mee te roepen (koooooom kom kom kom kom) op de duiven van Dolf van een paar huizen verder, en als het duivenweerbericht op de radio was, moest iedereen zwijgen.
***de rit van Calais naar Antwerpen, die Marc Wauters won. Het hele land stond op zijn kop! Het Meetjesland ook.
Vandaar jouw liefde voor de koers!
Yep, die zit in me ingebakken. Ik heb ze jaren genegeerd (na het overlijden van mijn vader), maar uiteindelijk kwam ze toch weer bovendrijven 🙂
Prachtig die oude foto’s, en zeker die met gekartelde randjes.
Nostalgie ten top 🙂
De tour in 2001 passeerde ook in Ursel
Ik herinner me de reclamegadgets die mijn oudste had gevangen in de tuin van de grootouders.
Mooie foto, en die gekartelde rand maakt hem af.
Ik ben toen zelf niet gaan kijken, maar ik herinner me die tourgekte echt nog wel heel goed. En die reclamekaravaan, die gaat nog steeds mee.
Het stalen ros (heden carbon?) staat duidelijk centraal in jullie leven. Wat me opvalt op de foto, is de grote lamp op de fiets. Ze lijkt wel van een auto weggeplukt.
De fietslampen waren toen inderdaad behoorlijk groot! Ik vind het wel wat hebben 🙂
Leuk om te lezen. Laatst realiseerde ik me dat ik het lezen van mijn grootvader heb. Fietsen was bij ons je verplaatsen.
Leuk als je die parallellen met je voorouders ziet opduiken 🙂
Mijn grootvader was fietsenmaker en wij kregen voor onze eerste en plechtige communie een handgemaakte (tot de wielen toe: zelf gespannen spaken want die gekochte fietswielen vond hij maar niets) fiets van hem, zonder versnellingen want Vlaanderen dat is vlak, versnellingen heb je voor niets nodig 😉
Hij is zelf nog met zijn fiets naar Noord-Frankrijk op en af gereden om stukken van de Tour de France te zien (maar dat heb ik alleen van horen vertellen).
Wat een mooie herinneringen toch!
Haha, die mening over versnellingen! Hoewel ik voor mijn zoon ook geen fiets met veel versnellingen wilde, omdat ik wilde dat hij zich vooral op het fietsen concentreerde en niet op de toeters en versnellingen 🙂
een knappe foto
de mooie kledij valt me hier het meest op
groeten
Ik neem aan dat hij klaar stond voor één of andere gelegenheid, zich zo mooi opkleden deed hij niet zo vaak. Toch niet toen ik hem kende in ieder geval.
Mooi verhaal! Wielrennen en duiven. Het ontroert me op de een of andere manier altijd weer als ik in een Vlaams dorp een duivenlokaal zie.
De duivenlokalen zijn jammer genoeg steeds moeilijker te vinden. Corona zal er nu al helemaal geen deugd aan gedaan hebben.
Herinneringen die ik graag leven hou… 🙂
Hier kan ik zo van genieten. Mooie foto weer. En ook het verhaal errond is genieten. Het fietsen zit inderdaad in de familie!
De tour passeerde jaarlijks niet zo ver van ons deur. Of neen, het was de rond van Vlaanderen. Daar heb ik ooit nog een gedicht over geschreven.
http://matroosbeek.com/2016/04/03/de-ronde-van-vlaanderen/
Logje uit 2016.
Pa en ik gingen kijken naar de ronde van Vlaanderen.
Een heel mooi stukje!
Die koersen leveren toch altijd mooie herinneringen op hè. Hoewel we het als kind wel vaak overweldigend vonden.
Die blijdschap en opwinding bij mijn vader en broers was enig. Ik was blij omdat zij dat waren. Het was inderdaad een feest in de dorpen. Ook op kermissen werd er gekoerst. Mooie herinneringen.
Mijn vader heeft kermiskoersen gedaan als renner, heel af en toe ging ik eens mee. Ik herinner me vooral de geur van de crème waarmee ze hun benen insmeerden. En dat ze zich achter de auto omkleedden, of in garages of koterijen van omwonenden.
Ja, zo was het! Ik herinner mij dat ze zich verkleedden in de koterijen achter het dorpscafé.
Ook een ganse traditie die ongemerkt verdwenen is.
Een oerdegelijke fiets , ze iets als waar mijn vader ook op reed. Alleen zakenmensen hadden in die tijd een auto. Ook die leuke randjes om de foto doen aan de jaren 50 denken. pas in de jaren 60 werden de fotoranden glad.
Deze foto werd in ieder geval lang voor de jaren 60 gemaakt. Mijn grootvader zag er nog erg jong uit. Maar een jaartal durf ik er niet op plakken.
Kan ergens jaren 40/50 geweest zijn denk , mijn vader droeg ook altijd zo’n soort pet. en die fietsen kan ik me nog wel herinneren met die doorlopende handremmen aan het stuur.
Ja, kan inderdaad al in de jaren 40 geweest zijn. Mijn grootvader heeft altijd petten gedragen, zijn favoriete hoofddeksel 🙂
Mijn vader droeg op zondag wel een hoed.
Denk dat mijn grootvader nooit een hoed droeg.
Ik weet eigenlijk best weinig van mijn grootouders. Heerlijk dat bepaalde dingen duidelijk doorgegeven werden aan de latere generaties 🙂
Ik weet veel van mijn grootouders van moeders kant, maar van de andere grootouders weet ik heel weinig.
Wel leuk om die dingen terug te zien komen… het fietsen, het naaien, het creatieve, het wordt allemaal doorgegeven via de genen blijkbaar 🙂
aaah die petten zouden weer mode moeten worden
Haha ja, die zijn mooi hè!