Op donderdag is het hier Throwback Thursday. In 2021 duik ik in mijn analoog fotoarchief en scan foto’s in. Elke week één foto, eens zien hoe lang ik dat volhou, ha! Van enige chronologische aanpak of logische volgorde is geen sprake, ik neem een willekeurig fotoalbum en scan een foto in.
Een terugblik. Een ode. Aan lang vervlogen tijden, aan zij die nog zijn en aan zij die niet meer zijn. Familie. Vakantie aan zee. Wenduine. Een leven voor ons, niemand die weet wat het zal worden. Alleen verwachtingen. Een leeg blad. Nu kijk je terug en weet je hoe het gegaan is. Tot nu toe. Sta je stil en ga je terugkijken. Een hoopje kinderen bij elkaar, je kijkt naar de gezichtjes, zoekt naar een glimp van wie we werden, zoekt naar gelijkenissen.
Zo mooi. En welk kindje ben jij? Het rechtse? Of dat op de schoot?
Ik ben de jongste, het schoot-kindje 🙂
Aha, dus toch!
Ik zie er Pipa in, in dat kleintje 🙂
Een kleinkind waarin je iets van jezelf ziet. Wat een geluk is dat maar niet.
Dat, dat is een héél groot geluk. I count my blessings, daar mag je zeker van zijn!
Een heerlijk onbezorgde foto uit de oude doos.
Ja hè 🙂
Wat een mooie tijden hé Anne. Als ik deze foto aan mijn man laat zien wordt hij helemaal weemoedig. Hij heeft al zijn vakanties in Wenduine doorgebracht toen hij nog thuis woonde. Van zijn geboorte tot zijn 21ste. Iedere zomer gingen ze twee maanden naar Wenduine, altijd huurden ze hetzelfde huis.
Toen ik klein was bleven wij over het algemeen thuis, maar de favoriete badstad van mijn ma was toch Wenduine, en we gingen er regelmatig heen voor een dagje. Ik herinner me wel een vakantie van 2 weken of zo in 1979 in Wenduine.
mooi, zowel de kindjes, als de foto’s als het idee om in oude foto’s te grabbelen!
Dankjewel Viviane 🙂
Ik heb ook zo’n foto’s met nichten en neven. Wij gingen vaak met 4 gezinnen van moeders’ kant naar zee. De zee was bij ons Nieuwvliet en begon met de natuurlijke dijk beklimmen (nog geen trappen) en naar beneden glijden waar het losse zand lag. Onze ouders gepakt en gezakt. Een strandzeil, een tent zelfs (kleedhok in preutse tijden en slaapplaats voor kleintjes), boterhammen met ei of bruine suiker, … Wat een tijden! Fijn dat je die herinnering wakker maakte!
En ik ben de ‘sponsen’ broekskes nog vergeten die dan zakten tot de knieën als ze nat waren. 😁
Ooooh ja! Of gehaakte broekjes, nog erger! Haha, ik had zo’n collega die daar altijd verhalen over had 😀
We zochten het redelijk dicht bij onze woonst in die dagen hè. Wij gingen toen ook regelmatig naar Cadzand. Ook op minder goede dagen, om “kerrekollen” te rapen.
De omslagfoto van mijn wekelijks TT-bericht is altijd dezelfde, en werd gemaakt op dezelfde dag als de foto die ik vandaag deel. We zitten daar, voor een strandzeil, te eten. Ik durf er mijn kop op verwedden dat het boterhammen met ei zijn 🙂
Collectief geheugen, dit soort zomerdagen 🙂
Bij ons waren het ‘karrekoln’, en ik heb dat zelfs nog gegeten toen. Helemaal vergeten dit.
Ik was geen fan, vrees ik.
Ik kan zo nog wel wat vreemde dingen opnoemen die bij mijn grootouders gegeten werden 🙂
Ik ben zo nooit met familie naar zee geweest of op vakantie
maar met het gezin gingen we wel elke zomer enkele dagen naar Cadzand. De Belgische kust ken ik niet, nog niet; Wat ik ervan ken ligt me helemaal niet. Maar Cadzand wel, nog beter: Retranchement. Echt op de grens, aan de zwinstroom, daar gingen we zitten. Niets in de buurt.
Cadzand en omgeving, daar gingen we ook naartoe. Vaak ook als het kouder was, om “kerrekollen” te rapen.
Het waren bij ons zo dagjes aan zee, en eens een vakantie van twee weken, aan de Belgische kust altijd in Wenduine. Vind ik nog altijd één van de aangenamere Belgische kustgemeenten, en De Haan ook.
Mijn favoriete onderdeel van je weblog, deze foto’s uit de oude doos.
Grappig dat jullie samen naar de zee gingen. Wij woonden op minder dan twintig kilometer van de dichtste kustgemeente en zijn daar nooit geweest met ons gezin. Jammer…
Fijn dat jedit onderdeel zo graag hebt P. 🙂
Inderdaad jammer dat er geen uitstapjes waren naar de kust, zo dichtbij. Bleven jullie altijd in het Brugse?
Thuis, ja! Mijn ouders waren zelfstandigen en voor die ‘onzin’ als uitstapjes en zo was er geen tijd…
Toch wel jammer dat er zo eens niet één dagje afkon. Tegelijk denk ik: jullie zullen wel andere leuke herinneringen hebben samen.
Die waren toch eerder (heel) zeldzaam…
Nostalgie, wij gingen ook altijd met de hele familie langs mama’s kant naar zee, huurden daar een groot huis… zalig.
Het lijkt zo ver weg allemaal.
Het lijkt zo ver weg, en het is allemaal zoveel veranderd. Lang vervlogen tijden…
Als dat geen mooie herinnering is!
🙂 altijd leuk zo die plaatjes uit de oude doos, ik heb een aantal jaren geleden héél veel fotoalbums weggedaan…. sommige bewaard, ach wie zou ze willen hebben na mij 🙂
dit is wel genieten
Ik heb één album dat ik zelf als kind ook heerlijk vond, met foto’s van ook mijn zussen toen die klein waren.
Ik doe veel weg momenteel, maar mijn fotoalbums? Neen. Die zijn heilig 🙂 Als mijn kinderen ze later niet willen, moeten ze ze zelf maar wegdoen dan.
Dit waren nog eens onbekommerde en hoopvolle tijden hé?
Ja. Toen leek alles nog te kunnen. Nog even toch.
Blijft leuk dat soort oude foto’s. Jij had als jongste het leven nog helemaal voor je daar …
Die heerlijke onschuld.
Ja hè, dat bedacht ik me ook zo, toen ik naar die foto zat te kijken. Nu weten we wat er allemaal gebeurd is. Ik vind dat soms een vreemd gevoel.
(zeker als je weet dat 2 van de 6 op de foto er niet meer zijn)
Dat laatste maakt eens te meer duidelijk hoe kwetsbaar en hoe kostbaar het leven is. Carpe diem!
Moeten we echt wel doen, proberen van elke dag te genieten.
Zalige foto! Hij straalt zorgeloosheid en oprecht geluk uit.
Dat is.
Ik hoorde ondertussen van mijn zus dat we die dag met 10 in de auto naar de kust reden. Kan je je nu echt niet meer voorstellen. En het zorgt voor een extra dimensie aan dat zorgeloze gevoel 🙂
De tijden zijn enórm veranderd. Doch of dat altijd ten goede is? Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de mensen toentertijd een pak zorgelozer door het leven stapten.
Mijn zus verwoordde het als: we hebben veel vrijheden moeten opgeven. Zelf voel ik het aan als verloren onschuld, niet alleen van de kinderen maar van de hele maatschappij.
Ik las als kind Bartje van Anne De Vries. Nu heb ik soms een Bartje-gevoel bij mijn kinderjaren.
Dat is zó leuk om in die oude foto’s te zoeken naar gelijkenissen met jongere generaties. Heerlijk zo’n strand foto. Het strand zag er hier vanmorgen wél anders uit dan op jouw oude foto. 😉
Dat is één van mijn favoriete bezigheden. Pipa is nu ongeveer de leeftijd die ik daar had, dus ideaal 🙂
Ik kan me wel voorstellen dat het strand er vandaag anders uitzag én aanvoelde 😀
Toevallig vond ik van de week een foto van m’n dochter waar ze op de leeftijd is van haar kleinzoon Levi, twee druppels water.
Ja zeker weten en ik laat mijn lezers dan natuurlijk wel even meegenieten.
Natuurlijk 🙂
Ik heb zo ook wat foto’s in petto. Heerlijk 🙂
O zo fijn om te ontdekken dat je op Pipa lijkt. Schoon kind.
cuties! Ik verlang instant naar een warme zomer als ik die foto zie!
Een leuke nostalgische foto
foto’s uit mijn prille jeugd heb ik helaas niet meer
groeten
Dat is echt wel jammer. Ik heb vrij veel foto’s van mezelf en mijn zussen uit onze kindertijd, en ik ben daar echt wel blij mee.