Satur9911. Met wie heb je voor het laatst heel hard gelachen?
Met Pipa! Toen ze hier was het afgelopen weekend hebben we tranen gelachen, hadden we de slappe lach, het kon niet op, met hoe ze echt uit volle borst en uit volle overtuiging kan lopen zingen. Meneertje Mertens had het liedje van Frozen opgezet, en daarna is ze vertrokken. Niet meezingen, maar achteraf zelf zingen. Ik maakte een filmpje, waar ik ook elke keer weer om moet lachen. Zalig! En ze doet dat nog goed ook! Jammer dat het filmpje te groot is om hier te delen.
912. In welke talen kun je je verstaanbaar maken?
In het Nederlands, het Frans, het Engels en het Duits. En een heel klein beetje in het Spaans ook. Voor corona was ik wat eenvoudig Spaans beginnen leren, maar toen duidelijk werd dat we niet naar Spanje zouden gaan dit jaar (het was sowieso maar voor een paar dagen, maar toch) ben ik daar weer mee gestopt, compleet gedemotiveerd.
913. Waar kom je maar niet aan toe?
Er is zoveel waar ik niet aan toe kom. Ik heb weer erg last van uitstelgedrag, dus ik zou veel kunnen opnoemen. Maar ik heb daar niet veel zin in.
914. Komt wijsheid met de jaren?
Ja, daar ben ik 100% van overtuigd. Hoewel sommige mensen op jonge leeftijd al wijzer zijn dan anderen, vaak door wat ze meegemaakt hebben. Maar soms worden ze daar ook niet wijzer door. En vaker zijn het meisjes dan jongens die wijzer worden door de omstandigheden, als ik dat mag zeggen. Maar daar zijn natuurlijk ook uitzonderingen op. Eigenlijk is mijn conclusie hier: wijsheid komt met de jaren, maar ook door levenservaring. En sommigen doen al vroeger ervaringen op dan anderen.
915. Wat is het ergste scheldwoord dat je ooit naar iemands hoofd hebt geslingerd?
Goh, dat zou ik niet echt zomaar kunnen zeggen. Ik ben verbaal niet echt de meest beledigende mens, ik krijg de dingen nogal moeilijk uitgesproken. Op papier, of op het scherm, dat is iets anders. Ooit heeft iemand eens gezegd (geschreven) dat hij niet graag mijn vriend (in de zin van gewoon vrienden, niet lief of man) zou zijn, omdat ik zo vreselijk cassant uit de hoek kan komen. Euhm. Eerlijk gezegd heb ik daar toen heel hard om gelachen. Vaak beledig ik niet met scheldwoorden, eerder met mijn mening. Waar ik soms nogal overtuigd van kan zijn. Maar ik heb het wel afgeleerd die te delen op de sociale media. Niemand zit te wachten op nog een mening. Maar voor de rest ben ik nogal goed in algemene scheldwoorden, shit, fuck, godverdomme, godvermiljaardedju, miljaarde, crap, kak… en een grote variëteit op dat soort dingen. Of ik daar trots op ben? Niet echt. Of ik het daardoor leer te laten? Ook niet echt.
916. Wat is het spontaanst wat je ooit hebt gedaan?
Oesje. Help. Ik ben niet de meest spontane mens ter wereld (ik ben nogal een denker), en ik kan me dus niks voor de geest halen.
917. Is je leven pas compleet met kinderen?
Nee. Ik vind dat een vreselijke stelling. Ik zie mijn kinderen doodgraag en zou ze niet kunnen missen, maar tegelijk vind ik niet dat je leven pas compleet is als je kinderen hebt. Integendeel. Ik kan me perfect voorstellen kinderloos door het leven te gaan. Hoewel me al eens verweten is dat het voor mij makkelijk is om die mening te hebben, omdat ik kinderen heb. En daar zal wel iets in zitten. Ongewild zonder kinderen door het leven gaan, dat is iets anders, dat moet echt moeilijk zijn. Gewenst kinderloos, ik kan het me wel voorstellen, ik zou het wel kunnen. Hoewel je dan weer echt een olifantenvel moet hebben, want iedereen heeft en geeft (ongewenst) commentaar. En dat vind ik dan wel weer erg.
918. Hoe gedraag je je in een spookhuis?
Euh. Most silly question of the day. Geen idee. Ik kom niet in spookhuizen.
919. Met wiens uiterlijk zou je willen ruilen voor een dag?
Ik heb hier twee dagen over nagedacht, en kan op niemand komen. Ik kan dus veilig stellen dat ik geen behoefte voel aan ruilen van uiterlijk.
920. Ben je actief op internetfora?
Niet meer, internetfora zijn compleet voorbij gehold door social media. Vroeger wel, vooral op het forum van de vzw Houvast, een vereniging voor alleenstaande ouders. Vereniging die nog steeds bestaat en het forum is er ook nog steeds, geen idee hoe actief dat is dezer dagen. Eigenlijk liggen de roots van Meneertje Mertens en ik als koppel deels daar.
Elke vrijdag 10 vraagjes beantwoorden. Vast rubriekje. Ik vond het bij Nerdy Geeky Fanboy, Lieke startte het, vele bloggers begonnen ermee, ook Sara doet het ondertussen, MimaMaakt sprong ook al op de trein en houdt koppig vol. Later volgden nog Lentebloem, en nu doet ook Pharailde van Casa Murphy tot mijn groot jolijt mee.
Vraag 917: idem! Wij hebben zes jaar ‘gedoktoord’ voor ik – toch nog spontaan – zwanger raakte. Ik was er toen al helemaal van overtuigd dat er geen kinderen zouden komen en ik had daar vrede mee. Mijn man had er meer moeite mee. Ik ben er zeker van dat wij ook gelukkig zouden zijn geworden zonder kinderen. En moest ik nog eens herbeginnen, dan denk ik niet dat ik nog kinderen zou willen. Al die kopzorgen dat een mens zichzelf aandoet … Pas op, ik zie mijn zoon doodgraag maar het is zo verdomde moeilijk geweest heel zijn jeugd en adolescentie periode.
We komen inderdaad wel goed overeen in onze mening daarover. Algemeen gesteld hebben we hier niet echt vréselijk veel miserie gehad (1 op de 4, dat valt best mee), maar kinderen krijgen staat toch garant aan je een enorme hoop miserie op de hals halen. Helemaal mee eens.
En niet voor even hé. De zorgen blijven. Eens ze uit huis zijn zit je er wel niet meer met je neus bovenop, maar toch.
Ja, je blijft toch wel betrokken hè, en dat zorgen maken, dat zal wel voor altijd blijven. Inherent aan het ouderschap 🙂
Boeiend je antwoorden en ik moest erg lachen om je ultieme procastinatie: uitstellen om alles wat je uitstelt op te noemen/schrijven.
Leuk dat je dat meehebt, ik vind het altijd fijn als er gereageerd wordt op zo’n grapje 🙂
Ik had daar geen idee van vroeger, dat ik zo’n olifantenvel zou moeten kweken als ik zou kiezen voor een leven zonder kinderen, maar het is effectief wel zo. Met vallen en opstaan gaat dat dan ook. Ik kan eigenlijk wel een paar mensen opsommen met wie ik van uiterlijk zou willen ruilen, maar dat niet voor eventjes he. Dan is het de moeite niet 🙂
Ik vind dat erg, dat mensen zo weinig respect kunnen opbrengen voor andermans keuzes. En ik ben daar eerlijk in: ik vind dat dus een héél respectabele keuze, als je ervoor kiest om kinderloos door het leven te gaan.
Ik denk dat ik moeite heb om de vraag te beantwoorden omdat ik dat niet in mijn hoofd krijg, enkel van uiterlijk te veranderen zonder er het karakter bij te krijgen. Snap je? En inderdaad, daarnaast en daarbuiten, voor één dag is echt de moeite niet 🙂
Toffe reeks weer en verrassend hoevelen van ons zich in je antwoorden kunnen terugvinden.
Dankjewel! Uiteindelijk lijken we allemaal wel wat op elkaar hè, hoe graag we ook origineel of uniek willen zijn. Of, wat ook kan: birds of a feather stick together 🙂
Een wijs en eerlijk logje.
Niets leuker dan de slappe lach, zeker om dat heerlijke dotje van je. Ik kan mij er iets bij voorstellen.
Dat uitstelgedrag… stel niet uit om er wat aan te doen, zou ik zeggen 😁 Neen hoor, doe maar wat je wil, het zijn mijn zaken niet.
Kinderen… die wilde ik echt graag. In mijn hoofd liefst vier of vijf. Het is er maar één geworden en achteraf bekeken was het goed zo. We weten het allemaal niet op voorhand. Een vriendin van mij heeft twee gewenste zonen en achteraf heeft ze zich al vaak beklaagd dat ze kinderen heeft… Een paar van mijn collega’s zijn kinderloos omdat ze geen partner hebben. Die weten niet beter en zijn ook content. Mijn dochter is 36 en worstelt enorm met het feit dat zij misschien nog wel een kind wil, maar haar partner niet. Ondertussen tikt haar biologische klok. Zo is het altijd wat, maar een inschatting op voorhand kan je toch niet maken. Een mens weet niet altijd wat hem gelukkig zal maken. Er zijn geen zekerheden in het leven, al denken we van wel.
Dankjewel 🙂
Was inderdaad zalig, die slappe lach… en ik moet maar naar het filmpje kijken om opnieuw te lachen. Zo’n heerlijk kind 🙂
Ja dat uitstelgedrag… ik mag er dan al lacherig over doen, maar het hangt toch wel samen met alles waar ik nu midden in zit en niet goed uit geraak. Na mijn ziekte en ontslag en wat familiale klappen…
Kijk, daar heb je helemaal gelijk: zekerheden in het leven zijn er niet. Als het over kinderen gaat, als het over het leven gaat. Niets is zeker. Jammer dat je dochter zo worstelt, moet voor jou ook niet gemakkelijk zijn om toe te kijken. Als ouder kan je alleen maar toekijken en een luisterend oor bieden en een schouder om op uit te huilen, maar veel meer kan je toch niet hè. En dat kan pijn doen…
Het ‘wijs worden met de jaren’ is iets waar ik ook in geloof. Gewoon de levenservaring, het zelf een paar keer tegen de muur lopen,…
Het woord “zelf” is daarin belangrijk. Je moet het zelf meemaken, dan dringt het het beste door…
Verstand komt inderdaad meestal met de jaren ook al omdat levenswijsheid óók pas met de jaren komt.
Kinderen heb ik altijd graag willen hebben maar in het belang ván kinderen bewonder ik iedereen die ze bewust niet op de wereld wil zetten. Of ik zonder kinderen óók een leuk leven gehad zou hebben, dat dénk ik wel maar toch, bij het ouder worden en het wegvallen van partner , familie en vrienden is het toch fijn dat er nog jongere mensen zijn die “bij me horen”
Het is alleen maar als je jong veel meemaakt, dat de wijsheid vroeger kan komen. Maar ik wens het niemand toe.
Da’s ook wel een bedenking hier. Toen ik ziek was, voelde ik me echt warm omringd door mijn gezin. Zonder kinderen moet dat toch helemaal anders zijn. En zoals je zegt, ook bij het ouder worden dus.
Klopt, en ook ik wens dat niemand toe.
Maar als je nooit kinderen hád heb je misschien wel een groter ánder vangnet al is dat dan meestal vaker van de eigen leeftijd.
Ja, dat zou inderdaad wel goed kunnen. Misschien moet je je er dan toch maar op toeleggen om van een paar kindjes meter/peter te worden, zodat je ook wat jongere mensen in je omgeving hebt 🙂
En neefjes en nichtjes verwennen, wat ook nog heel leuk kan zijn.
Ja! Juist 🙂
ja wijsheid komt met de jaren / ervaringen. Maar ik dacht vroeger ook altijd dat dat mildheid meebracht omdat je alles veel meer kan relativeren. Ik merk echter de laatste jaren precies het omgekeerde voor…een groeiende verbittering en rigiditeit vol onbegrip bij oudere mensen.
Goh ja, ik dacht ook altijd dat geduld groter werd met de jaren, maar daar heb ik me dan weer aan mispakt. Het vermindert zelfs met ouder worden.
Maar je hebt gelijk, veel mensen roesten vast en hangen vast in verbittering en starheid bij het ouder worden. Ik hoop dat het me niet overkomt. Ik let er in ieder geval wel op, om dat gevoel dat ik me kan inleven in de geest van jongeren, om dat te bewaren. Gaat eigenlijk vooral over niet vergeten hoe je vroeger zelf was. Niet hoe “het” vroeger was, maar hoe “je” vroeger was. Denk ik.
ik denk dat het ook angst voor verandering is
Ik denk dat je daar gelijk in hebt.