Satur9Zeswoordverhaal. Een tweewekelijkse zeswoordverhaal-met-beeld-schrijfuitdaging van Doldriest.
Het nieuwe woord: gemeenschap.
Familie. Warme gemeenschap van meerdere generaties.
(en deze keer speel ik niet vals, en vertel er geen langer verhaaltje bij)
(maar eigenlijk mis ik dat wel, dat langere verhaaltje)
(en ik mis die familie ook)
Een vethaal waar ik ook zo naar terug verlang.
Een langer verhaaltje is wel fijn. Familie ook!
Goed om weten. Volgende keer weer een lang verhaaltje!
Prachtig om te zien. Hopen dat we deze tijd terugkrijgen. Het onbezorgd samen zijn… Nooit bij verwacht dat zoiets natuurlijk en heerlijk zo gekunsteld moeilijk zou worden…
Ik vraag me dat nog dikwijls luidop af. Hoe zijn we in godsnaam in deze hallucinante toestand terechtgekomen? Het wordt steeds moeilijker om mee om te gaan, vind ik.
Ik ook. Nu pas beseffen we ten volle dat het helaas geen hallucinatie is, maar harde realiteit. We hopen op een versoepeling… maar zijn er ook bang voor… Het zal niet meer hetzelfde zijn de komende maanden/jaren.
Ja, je verwoordt dat goed. Het is bij mij ook zo, langs de ene kant zit ik te springen om een versoepeling, langs de andere kant denk ik, jamaar, ik ga nog niet naar die winkels hoor! Ik wil eigenlijk geen winkels, ik wil kinderen en kleinkinderen en ouders! Maar ja, we willen ook zo voorzichtig zijn…
Een heel mooie definitie van familie. En een warme foto erbij.
Dankje Myriam!
Of het nu gaat om familie of om vrienden, het gemeenschappelijk is helaas even zoek sinds een week of zes. Ook ik mis de warmte van de eens zo veilige gemeenschap.
Het gemeenschappelijke is er nog, we kunnen het alleen niet meer vastgrijpen. En dat gemis weegt steeds zwaarder door.
We bedoelen hetzelfde als we het hebben over ‘warmte’ en ‘ vastgrijpen’, denk ik. We missen waarschijnlijk allebei kus, knuffel of stevige handdruk bij weerzien of afscheid. 🤗
Ja, we bedoelen inderdaad hetzelfde. En die kleintjes op schoot of op de arm hebben, dat mis ik ook vreselijk.
Onze jongste kleinzoon is intussen 9, die zit intussen niet meer op schoot. Maar bij het weerzien sprong hij tot voor kort nog altijd in onze armen. Toen we elkaar begin april op een mooie zondag bij hen in de tuin weer even hebben gezien, viel het niet mee om de anderhalve meter aan te houden. Het voelt allemaal vreemd en kil, maar we weten waar we het voor doen. En we hopen vurig dat deze nare fase snel voorbij zal gaan.
Kleindochter zei laatste keer: “wij mogen elkaar geen kus geven hè oma”. “Neen mopje, dat mag niet, jammer hè”. En ze keek eens bedenkelijk. Breaks your heart.
Maar het is juist, we weten waarvoor we het doen. We doen ons best en hopen op het beste.
Lijkt zo lang geleden…
Ja hè. Het nieuwe normaal. Maar het gemis van het oude is er wel.
Ver weg verhaal.
Ze zitten wel nog dichtbij in ons hart.
Naar die warme heerlijkheid snak ik ook! Waarom geen verhaaltje?, altijd fijn om lezen!
Een zeswoordverhaal vertelt ook heel veel.
Omdat het een beetje zeurzakkerij is eigenlijk 🙂
Maar als men vraagt om een verhaaltje, dan vertel ik de volgende keer weer een verhaaltje. Ik heb maar een woord nodig! 😀
Maak je zes woorden blog zoals je wil. Ik heb er ook al eens een blogpost aan vastgemaakt. EN ja je familie missend at begrijp ik ook. Mooi geheel!
Dankjewel! En je hebt gelijk, ik moet vooral mijn goesting doen 🙂
Het perspectief van de foto vind ik prachtig, alsof we mogen meekijken. Een liefdevol zeswoordverhaal, Anne.
Ik mis mijn familie ook zo. <3
Dankjewel Marion! Ik hou van deze foto.
Veel sterkte en een virtuele knuffel. Hopelijk mogen we snel meer dan gaan winkelen… (zo is het hier in België: de economie lijkt te primeren op het sociale).
hartje