Satur9Maandag 15 juli
We hebben vandaag een verplaatsing van 250 kilometer voor de boeg: de wekker staat om 3u30, we vertrekken om 4u15 (geen zorgen, we zijn dat gewoon en vinden dat helemaal niet erg). Er is nog geen daglicht te bespeuren. Murat uitrijden verloopt vlot, en we zijn al snel op weg langs grote en recent heraangelegde wegen. Het gaat enorm goed vooruit. We rijden langs Saint-Flour (startplaats van vandaag) en belanden kort daarna op het parcours. Dat had ik voorzien: de weg naar onze slaapplaats voor vanavond, de camperplaats in Roquecourbe, loopt grotendeels gelijk met het parcours van de rit vandaag. Als het bergop gaat, komen we al enorm veel campers tegen. Wij willen in deze vroege uurtjes vooral nog een heel eind verder rijden, zodat we vanavond niet te ver meer moeten. En dat gaat lekker, tegen 6u30 hebben we al meer dan 100 kilometer gereden. We passeren het punt dat ik voorzien had, en beslissen nog wat door te rijden: we willen voorbij Rodez geraken. Dan moeten we die stad vanavond al niet meer ronden. Rodez is afgesloten, een omleiding staat niet aangeduid dus het is een beetje improviseren. Maar eigenlijk gaat het best goed, en na een kwartiertje zitten we weer op het parcours. Nog even het meer stedelijke gebied uitrijden, en dan op zoek naar een plekje op het parcours. Eerst een heel eind bergaf, waar we geen zin hebben om te staan. Maar dan zien we een wei waar al een 8-tal campers staan, en we besluiten ons daarbij te zetten. En zo hebben we weer een leuk plekje in een wei in het zonnetje.
Het uitzicht mag er ook vandaag zijn.
Het weer is mooi, maar vandaag gaat het nog niet overdreven heet worden. 26 graden. De onaangename wind steekt wel weer de kop op. We staan in La Pendarie, deelgemeente van Cassagnes Beghones, en tijdens het zoeken herkende ik een plaatsnaam die we passeerden (Pont de Grand Fuel) en wat blijkt? We staan niet ver van Sainte Juliette sur Viaur, waar we een jaar of 2 geleden ook al eens waren. We installeren ons, Meneertje Mertens besluit niet te gaan fietsen wegens teveel wind, ik schrijf verslag en blogbericht.
Ook vandaag hebben we een hele kluif aan het bestuderen van de mensen. Naast ons staat een ouder koppel met een hondje. Madame gaat met het hondje langs de weg zitten. Twee stoeltjes. Madame en hond elk een stoeltje. Voor Meneer is geen plaats meer, hij blijft ter plaatse drentelen en keert terug naar de camper. Grappig.
We krijgen bezoek van de boer, die ons komt vertellen dat “vous êtes chez nous” en dat dat wel mag maar of we de boel netjes willen achterlaten. Natuurlijk. Wij laten geen vuilnis achter. We zouden ons schamen, echt.
Waar we staan ruikt het naar vanalles door elkaar: mest, koeien-melk-boerderij, de pijp van de buurman… vooral de eerste twee gegevens zorgen voor veel vliegen. Jammer genoeg jaagt het laatste gegeven die niet weg.
Wolken kijken is altijd een favoriete bezigheid op zo’n dagen. The slow life ligt ons wel.
We laten de publiciteitskaravaan voorbijrijden, en wachten op de koers.
Blijde verwachting.
Twee kletsende gendarmen.
Daar in de verte zagen we ze al aankomen.
Tête de la course.
We waaien bij momenten bijna weg, de wind waait keihard in vlagen. Nadat het circus gepasseerd is kijken we verder op TV. Wat ik een saaie rit zag te worden, eindigt behoorlijk spectaculair met waaiers (die wind!), coureurs die keihard koers maken en Van Aert die tot ieders verbazing wint. Het gezicht van Viviani is hilarisch, het gezicht van Naessen spreekt boekdelen. Ondertussen heeft Meneertje Mertens alles opgeruimd, en kunnen we vertrekken (nu zijn we niet de laatsten, ze hadden geluisterd). Waar we in het eerste deel een heel makkelijke rit hadden langs grote en recent vernieuwde wegen, gaat het nu grotendeels over kleinere wegen. Tot heel kleine wegen. Ik was deze ochtend al gelukkig dat we zo goed gevorderd waren, nu ben ik het nog meer: het gaat minder snel, en het is ook zwaar om rijden. Maar verder gaat het wel vlot. Het landschap is prachtig, we rijden de Tarn in. We rijden een berg af en komen aan een mooie brug over de Tarn in Ambialet, wat ik toch ook wel een erg mooie gemeente vind. We rijden een stukje langs de Tarn, en trekken daarna weer de bergen in. En zo komen we bij Roquecourbe, waar onze camperplaats is. Een gezellig dorpje aan de rivier de Agout, en een heel rustige en groene camperplaats (een oude camping municipal). Achteraan staan 3 campers, en kort nadat wij aangekomen zijn, komen er nog 2 bij. Maar verder blijft het uiterst rustig.
We eten een boterhammetje en gaan slapen. Morgen is het ook voor ons rustdag.
Dinsdag 16 juli
Rustdag in de Tour, rustdag voor ons. We blijven vandaag in Roquecourbe. We staan wat later op, ontbijten op het gemak, nemen een heerlijke douche. We gaan naar het dorp om boodschappen, en kijken eerst een beetje rond.
Roquecourbe ligt aan de Agout.
Ze hebben er een vreemde fontein.
In dit kleine dorpje zijn twee kerken. De ene blijkt katholiek te zijn (Eglise Saint François d’Assise de Roquecourbe).
De andere protestants (Temple protestant de l’Eglise Unie de Roquecourbe).
We zijn gecharmeerd door het dorp en de rivier Agout.
Het dorp ziet er niet overal even florissant uit, maar is gezellig met de kleine steegjes.
We halen wat fruit en groente bij een lokale kruidenier, en een brood bij de bakker ernaast. Waarna we de camper weer opzoeken. Ik maak fruitsla, kook pasta en ontdooi spaghettisaus (werkje van lange adem), en was een paar kledingstukken met de hand om nog even verder te kunnen. We zitten veel buiten maar hebben last van de vliegen die ook hier zeer talrijk zijn.
De camperplaats bevalt ons heel erg: we staan er rustig en het is er groen.
De Agout stroomt achter ons, en er landt een ferm vogelbeest. De maaltijden zullen hier wel copieus zijn, ‘s avonds en ‘s nachts worden we vergast op een waar kwaakfestijn.
Fietsers mogen wel niet al te veeleisend zijn.
We maken er een luie namiddag van: Meneertje Mertens doet de afwas en een tukje, ik hou me bezig op de laptop en met mijn breiwerk, en dommel ook wel even weg. ’s Avonds legen we de grijswatertank nog, en verkennen we eens hoe we hier moeten weggeraken in de smalle straatjes naar de grote weg. Beter nu dan morgen in het duister. Nog voor de zon onder is, slapen we.
Haha, dat madametje met haar hond en de drentelende meneer 🙂
En inderdaad, heerlijk he, die gezichten van Naesen en Viviani!
Mooi mooi mooi… o wat geniet ik van jouw verhalen 😍
❤ 😊
‘k heb nog vrienden die de Tour aan het volgen zijn…een Amerikaans koppel die vaak op reis komt naar Frankrijk tijdens de Tour. Ze proberen altijd op wat opvallende plaats te staan: zij met felroze paraplu open en hij speelt altviool. Ze komen soms prominent in beeld, dus je moet er maar eens op letten. ’t Zijn supertoffe mensen die ik in april nog zag in Maastricht toen ze overvlogen om er de Amster Gold Race en wat later de Waalse Pijl te volgen.
https://goofballsworld.blogspot.com/2019/05/reunion-with-friends-in-maastricht.html
Klinkt wel grappig, ik ga er eens op letten! Wij staan toch wel vaak op plekken die niet in beeld komen. Onze Gent-vlag valt wel op.
Ze zijn toch wel zeldzaam, de Amerikanen die de koers zo volgen. Volgen ze iemand speciaal, of is het voor de koers in het algemeen?
In het algemeen want da’s al een decennium dat ik weet dat hij (een professioneel violist dus) vaak komt. Hun huwelijksreis was ook op de tour de france! Maar dit jaar lijken ze nogal fan van Alaphilippe die ook al favorietenrol had bij de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl won.
Ha zalig, dan kunnen ze hun pret momenteel niet op wellicht, zo goed dat Alaphilippe het doet! Mijn favoriete Fransman, een heel attractieve renner.
op rustdag heeft hij in elk geval de viool getekend in het hotel, maar dat is een tour de france viool die al vol handtekeningen van toprenners staat
Toch wel super!