Isabel Allende heb ik een periode heel graag geleden. Het begon met het boek Paula, dat me enorm raakte. Een grotendeels autobiografisch verhaal, over haar dochter die in coma ligt en overlijdt. Allende waakt aan haar bed, en besluit haar herinneringen op te schrijven, voor moest Paula ooit ontwaken. Dat wordt een aangrijpende mix van wanhoop en zuiderse vrolijkheid.
Het boek is erg vlot geschreven en enorm meeslepend. Ik las erna nog meer boeken van Allende (Het huis met de geesten, Eva Luna, Fortuna’s dochter), maar na een tijdje begon het me allemaal een beetje te vele op elkaar te lijken. Ik probeerde ook een aantal verwante auteurs uit zoals Gabriel Garcia Márquez met Honderd jaar eenzaamheid.
De boeken van Isabel Allende worden momenteel in het Nederlands uitgegeven door Wereldbibliotheek.
Na 10 kinderboeken, schakel ik over op 10 romans. Veel boeken die ik in mijn tienerjaren graag gelezen heb, en wat boeken die ik later las ook. Ik probeer het zo’n beetje chronologisch aan te pakken, zoals ik het me herinner. Opnieuw speel ik soms vals en heb ik het over een auteur, omdat ik het moeilijk vind één boek te kiezen.
Oh ja, ik was dit boek helemaal vergeten, maar het greep me effectief heel hard naar de keel.
En idem over haar andere boeken: sommige waren nog tof maar op den duur toch niet meer. ‘k heb dan ooit “De som der dagen” gekozen omdat het ook autobiografisch was en ik hoopte dat het een vervolg op Paula was maar geez, dat was pas echt een draak van een boek.
Hehe, dat heb ik nooit gelezen, gelukkig maar dan blijkbaar 😀