We brachten een weekend door bij mijn ma en Herman in Zeeland, die daar een huisje gehuurd hadden. Omdat het daar zo mooi is, wil ik hier wat foto’s delen.
We waren gelogeerd in Kamperland. Wat niets met campers te maken heeft (hoewel er wel camperplaatsen zijn, een heel grote zelfs), maar het dorp heet gewoon Kamperland en maakt deel uit van Noord-Beveland (dorp en eiland). Voor ons was het 85 kilometer rijden naar dit eiland, echt niet ver om zoveel moois te zien.
In het doorrijden reden we de Oosterscheldekering (Neeltje Jans) al eens op en af. We hebben iets voor water en bruggen, en of het daar mooi is!
Na onze aankomst gespten we onze fietsschoenen onder, en maakten we een kort verkennend tochtje, opnieuw naar Neeltje Jans. We reden tot even voor het midden van de constructie van de Oosterscheldekering. Wind mee ging dat lekker, wind tegen waren er toch al fikse zijdelingse windstoten waar ik wat nerveus van werd.
De bedoeling was op zaterdag een grote fietstocht te maken, maar daar stak de wind een stokje voor. 6 beaufort is behoorlijk harde wind, en fietsen was niet veilig. Die dag hebben we maar een handvol moedigen (of eerder: idioten) op de fiets gezien. Onze lange fietstocht werd vervangen door een wandeltocht langs het Veerse Meer en door natuurgebied De Schotsman. Het begin was even vechten tegen en wennen aan de wind, en koud was het ook, maar het werd een mooie wandeling.
Het water was erg woelig.
Soms liepen we wat beschut tegen de wind, en als het zonnetje daarbij ook nog scheen, werd het zelfs aangenaam.
Maar de wind wilde niet wijken.
De namiddag brachten we in de zetel door. ‘s Avonds werd er uithuizig gegeten.
De bedoeling was op zondag rond 10u huiswaarts te vertrekken, maar het weer was beter, en we mochten nog blijven om toch nog een eindje te fietsen en ter plekke naar de laatste voorjaarsklassieker te kijken.
Meneertje Mertens maakte een grote rit rond het eiland, ik een kleintje. Ondanks het feit dat we onderweg eens goed natgeregend werden, hebben we er heel hard van genoten. Het weidse landschap, de verre einders, het vele water, de eenzaamheid. Soms voelde ik mij een heel klein miertje in een heel grote vlakte.
Een kleine miertje in het grote landschap… zo voel ik mij hier in de Alpen ook vaak. Grappig eigenlijk hoe totaal verschillende landschappen ons mensen toch allebei gewoon op “onze plaats” zetten 🙂
Mooie foto’s ook, zeker die tweede met de duinen en de mooie wolken!
Mijn ouders gingen vorige week ook fietsen in Zeeland: vanuit Veere over Neeltje Jans tot in Scharendijke, waar ze zeehondjes zagen, en dan via Zierikzee, de Zeelandbrug naar Kamperland en daar met de veerboot terug naar Veere.
Of het nu de bergen of le plat pays is… het is imposant en je voelt je klein. Maar inderdaad, moeder natuur zet ons op onze plaats. Mooi gezegd.
De fietstocht van jouw ouders klinkt heel bekend. Mijn ma en Herman hebben er ook veel van gedaan, gespreid over verschillende dagen. Misschien zaten ze op dezelfde boot 😀
Als je tijd en zin hebt, lees je meer hier: https://herser.wordpress.com/ en er zijn ook heel mooie foto’s!
Mijn zus is er ook al op vakantie geweest toen mijn neefje nog een babietje was. We zijn toen ook een weekend op bezoek geweest. Goh zeg, waar is de tijd.
Nadien zijn we er nog veel gepasseerd op weg naar het Grevelingenmeer waar we gingen duiken. In de Oosterschelde heb ik nog nooit durven duiken. De getijden geven me daar wat teveel stress, ook al heb ik in het buitenland wel al meerdere stromingsduiken gedaan. Maar ook het duiken en de vele weekendjes in Zeeland die erbij hoorden zijn nu met de kleine kindjes al even verleden tijd.
Duiken heb ik nooit gedaan, en heb er ook helemaal geen ambities toe. Zie je je het opnieuw te doen, als de kinderen groter zijn?
ja hoor. Hopelijk met hen.