Vorige week passeerde ik op een stralende donderdag aan het reuzenrad op de wintermarkt in Gent. Vorig jaar wilde ik er al eens op, maar was het er niet van gekomen. Nu was het weer met pijn in mijn hart dat ik het liet passeren, maar ik nam me heilig voor: van zodra er een mooie dag is, zijn we weg en maken we een ritje!
Dinsdag was er opeens een stralend blauwe lucht, en Meneertje Mertens was vroeg thuis. “Zijme weg?” “OK!!” Geen tijd voor verveling! Nog een boterhammetje gegeten, geld afgehaald en de bus op naar de Korenmarkt. En huppa dat rad op! Zalig. Het was mooi, het was prachtig, het was een beetje spannend (wegens hoogtevrees), het was zeer de moeite waard. En nu heb ik rust in mijn hoofd!
Ik merkte dat nogal wat mensen reageren: ik durf dat niet! Awel, ik dacht dat ook. Ik heb echt hoogtevrees. Maar in juli al overwon ik die angst en gingen we in het rad in Honfleur. Ik had Meneertje Mertens op het hart gedrukt niet onnozel te doen en te gaan wiebelen of schommelen, want dat ik ging slaan. En lief als hij is, heeft hij stil gezeten. En deze keer ook. Het in- en uitstappen van zo’n kabientje is twee keer niks, en je moet er gewoon voor zorgen zoveel mogelijk recht vooruit te kijken. Niet naar beneden kijken. En dan is het echt, echt goed te doen. Als ik het kan: jullie ook! En ik garandeer het jullie, het voelt echt wel een beetje als een overwinning op jezelf, dus dat is nog een extraatje!
Het kabientje was bijna volledig afgesloten, enkel opzij boven de deurtjes was het open. Dat belemmert dus een beetje (veel) het maken van foto’s, maar hierbij toch een selectie. Omdat ik niet meer weet hoe ik moet inloggen om een fotoalbum te uploaden, flikker ik alle foto’s maar in dit bericht.
De Korenmarkt.
Het postgebouw.
In de verte zie je de haven.
Centraal: het Gravensteen.
De andere richting, met de zon in de lens.
Het kantoor van De Gentenaar.
De Sint-Niklaaskerk.
“Onze toren” (de schouw van de centrale).
Het rad van aan de bushalte.
Om af te sluiten het Gravensteen nog eens vanop de Sint-Michielsbrug. Classic.
Mooi! Maar wel hoog 🙂
Dát is het zeker 😀
Ik ben daar toch ook altijd wat nerveus in. Minder omwille van de hoogtevrees maar ‘k denk altijd dat hij gaat stilvallen en we daar uren boven gaan hangen en ik naar het WC zal moeten :D.
Haha, daar had ik nog niet bij stilgestaan 🙂