Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
In de laatste weken van dit reeksje sta ik mezelf herhaling toe. Groepen die hier al gepasseerd zijn, maar waarvoor één album niet volstaat. De Smashing Pumpkins horen thuis in dat rijtje. Mellon Collie and the Infinite Sadness is een zalig album, maar Siamese Dream ook.
Dus, vandaag: Siamese Dream van de Smashing Pumpkins. Een klassieker. Een klassieker tsjokvol klasse-nummers.
Er zijn natuurlijk de singles als Today en Disarm en Cherub Rock die we allemaal kennen (toch?), ik focus hier liever op de minder bekende maar even zalige nummers.
Zoals daar bijvoorbeeld zijn: Quiet. Met de meest fantastische gitaarintro, drumroll aaaaaaaaaand een baslijn die je van je sokken davert.
Of Mayonaise. Behoeft dat nummer na de eerste gitaarnoten nog enige intro? Neen toch.
Of het lieflijke slaapliedje Luna.
Of het pièce de résistance: Soma. Beter wordt het echt niet.
Perfectie zoals ze dezer dagen niet vaak meer gemaakt wordt. Ook niet door de Pumpkins zelf, vrees ik.