Binnenkortvandaag! word ik 50 jaar. Als blogcadeau van mij krijgen jullie 50 liedjes. Elk jaar een liedje. Ik ging op zoek naar hitlijsten van elk jaar (een 30-tal jaar eindafrekeningen van Studio Brussel, een deel Top 40 in Nederland), en koos er het liedje uit dat er voor dat jaar voor mij uitsprong. Niet altijd even makkelijk, vooral in de recente jaren, want blijkbaar begin ik toch wat last van de leeftijd te krijgen en vind ik dat er momenteel weinig goede muziek gemaakt wordt. Of beter, muziek die me aanspreekt. De eerste jaren loopt het dus wat stroef, maar het wordt leuk, ik beloof het. Vooral mijn leeftijdsgenoten zullen af en toe wel eens een aha-erlebnis meemaken. Hey ho, let’s go!
1978
De bewustwording van muziek was toen al erg aan de gang, dit vonden we (mijn zus en ik) erg leuk, en ik blijf het ook mooi vinden.
1977
Ik twijfel een beetje bij dit nummer, teveel gehoord wellicht en niet echt spannend, maar het blijft iets hebben. Een bepalend deuntje uit mijn jeugd, vast en zeker. (en opeens hoor ik Jona Lewie in mijn hoofd met Stop the Cavalry, zou dat uit hetzelfde jaar zijn?) (oei, nee, dat is van later)
1976
Vond ik de leukste uit het lijstje, alhoewel ik betwijfel dat ik het nummer toen kende. De coverversie van Dinosaur Jr. vond ik héérlijk. (met mijn excuses aan al wie dit heiligenschennis vindt)
1975
Mega-jeugdsentiment. Kijk begot dat filmke! Zaligheid! (en als ge ’t wil weten, het kan nog veel erger, want ik twijfelde tussen KC en Pussycat en Alexander Curly). (echt). (alledrie kijken hoor, je komt niet bij). Maar die konden toch echt wel een eind shaken hoor.
1974
Och ja, dit moest er echt wel in. Oosteeklo rules!
1973
Zit in mijn geheugen gegrift van een paar jaar later, maar was natuurlijk een hit die jarenlang grijsgedraaid is. Blijft mooi! Very seventies, maar mooi.
1972
God in de hemel, wat blijft dit prachtig!
1971
Hehe. Tja, we hadden het over jeugdsentiment hè.
1970
Dit is dé versie van Lola voor mij. Ik vergeet nooit dat ik (10 jaar later of zo) de dubbele live-elpee van mijn zus en schoonbroer kreeg. Mijn schoonbroer is één van de grootste muziekfanatici die ik ken. Toen hadden ze niet bepaald veel geld, en zochten ze altijd naar goedkopere dingen. En zo kreeg ik een goedkopere versie van deze dubbelaar omdat de labels op 1 van de platen niet klopten. Maar wat een live-elpee. En wát een performer, die Ray Davies! Verplichte kost.
1969
Ik had iets anders klaarstaan (Oh Well van Fleetwood Mac), maar mijn ma suggereerde deze, en eigenlijk kon ik die écht niet laten liggen.
1968
Deze was voorbestemd, want Barry Ryan blijkt ook op 24 oktober te verjaren! Liever dit dan het obligate Hey Jude van The Beatles, hoezeer ik The Beatles ook bewonder.
Zo, dat waren 50 levensliedjes, ik heb er veel plezier aan gehad, hopelijk jullie ook!
Eloise is prachtig!
Een vergeten pareltje!