Vaste rubriek op donderdag: favoriete albums. Ik ben altijd een platenkoper geweest, al van jongs af aan. Veel mensen vinden dat er op een album één goed nummer staat en dat de rest vulling is, maar daar ben ik het ab-so-luut niet mee eens. Meestal is het bij mij omgekeerd: een goed album bestaat uit allemaal nummers die ik graag hoor, behalve eentje of twee die ik minder/niet goed vind. In ieder geval, er is zoveel goeie muziek!
Vandaag: Heyday van The Church.
Ik probeer af te wisselen tussen albums van bekende artiesten, en wat minder bekende tot obscure dingen. The Church bengelt daar een beetje tussen, ik denk dat heel veel mensen Under the Milky Way kennen, maar daar blijft het ook bij.
Met Heyday ga ik weer voor “the first cut is the deepest”. Ik weet niet meer met welk nummer ik hen leerde kennen, wat de singles waren moest ik opzoeken, maar er gaat geen belletje rinkelen. Ik zat toen in een zeer Australazische periode, begonnen met INXS maar uitgebreid naar the Triffids en the Saints en the Eastern Dark en the Chills en noem maar op, en the Church paste daar uiteraard ook zeer goed tussen.
De videoclips ontdekte ik over het algemeen pas achteraf, maar ik moet zeggen, de hoes met de mooie koppen sprak me echt wel aan. Foto waarop je de persoonlijkheden van de muzikanten behoorlijk goed kon aflezen ook.
Er volgden in de carrière van The Church nog hoogtepunten (Priest=Aura, om er maar eentje te noemen), maar Heyday blijft mijn alltime favourite. Er was indertijd wat commentaar op de grootse productie met de strijkers en blazers, maar ik vind dat het album nu nog steeds heel erg beluisterbaar is, na meer dan 30 jaar. Hier wordt het de laatste tijd in ieder geval nog bijna wekelijks gedraaid.
Opener Myrrh zet meteen de toon, met de rinkelende gitaren van Marty Wilson-Piper en Peter Koppes, en met een tekst die tegelijk down to earth en helemaal up there in the stratosphere zit.
Columbus is nog zo’n knaller die energie mengt met lichte zweverigheid.
En Tantalized natuurlijk, met gitaren die door je boxen scheuren en rammelen, en een heel energiek nummer mee op sleeptouw nemen.
https://www.youtube.com/watch?v=vC6Jl5qFWKA
Mijn favoriete nummer is vreemd genoeg een instrumental, Happy Hunting Ground. Zit prachtig in elkaar, een soort combinatie van gitaren en westerse violen en blazers en tribal. Er zit een stuk in dat gewoon iedere keer het haar op mijn armen doet overeind staan.
Als je het van voor naar achter en terug kent, is dit album ook uitstekend geschikt om loeihard te zetten en mee te zingen.
De vier mannen op de hoes zien er dezer dagen ietsje minder florissant uit (en Marty Wilson-Piper zit niet meer in de groep), maar dit album is zeker nog heel erg het beluisteren waard.