Ik doe mee aan #ouderzonden. Uitleg vind je hier, deelnemers vind je hier.
De meeste deelnemers zijn ouders van kleine kindjes. Hier ligt de focus anders: ik heb volwassen kinderen, en kan terugkijken op hoe ik hen heb opgevoed, en hoe het leven met kinderen was.
- Avaritia (hebzucht – gierigheid) – 8 februari
Wat zou je nooit delen met je kinderen? Of kind?
Nailed it. Eén van mijn “angsten” van toen ik zwanger was en dacht over hoe het zou zijn met kinderen. Het gevoel dat “niets meer echt van mij” zou zijn. Dat ik alles zou moeten delen. Dat ik geen hoekje in het huis meer zou hebben dat niet “van mij” is, waar niemand zijn neus in komt steken. Want kinderen, die steken overal hun neus in. Zeker als ze groter worden. Toch?
Dus ja, er zijn dingen die ik niet wil delen met mijn kinderen. Mijn eigen spulletjes die ik leuk vind, die van mij zijn. Ik heb een verzamelneiging die ik altijd probeer te onderdrukken, maar ik verzamel wel spullen rond mij die ik mooi vind, en die van mij zijn. Ik kan dat eigenlijk moeilijk uitleggen, dat gevoel. Het heeft eigenlijk niet met hebzucht of gierigheid te maken. Iemand een woord voor wat ik bedoel?
Het gaat over dat ene paar lievelingssokken dat je niet wil zien verdwijnen uit je schuif. Dat laatste restje heerlijke muesli dat je nog wilde opeten, dat je opspaarde. Dat mooie doosje dat van jou is en van niemand anders. Die mooie stickertjes of dat kleurrijke velletje papier. Dat ene kadertje dat je doet terugdenken aan…
Zo heb ik op een bepaald moment besloten dat onze slaapkamer VAN ONS was, en van niemand anders. Ik wilde geen vieze sokken terugvinden in bed, of geen kruimels die ik er zelf niet achtergelaten had. Of struikelen over andermans spullen. Op dat moment was onze kamer de enige kamer waar het altijd opgeruimd was, en dat had ik nodig. Daar vond ik rust.
En misschien is het dat wel. Dat ik rust vind tussen mijn eigen spullen zoals ik ze zelf geordend heb, en dat ik niet graag heb dat die orde verstoord wordt.
Zoiets.