Schrijf een ode aan je favoriete decennium, lievelingsblogger, een vriendje uit je jeugd. (pagina 168, opdracht 13)
Opdracht 12 luidt: Begin een blogproject met een andere blogger. Maar daar heb ik geen zin in. De volgende opdracht ligt me beter. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik denk dat ik een ode ga schrijven aan Neil Finn. Jaja. Lach niet. Decennium, blogger, jeugdvriendje, ik heb daar namelijk geen zin in.
Ik heb niet echt idolen meer. Idolen waren iets uit mijn jeugd. Nu zijn er wel nog mensen waar ik naar opkijk, die ik mateloos respecteer om wat ze gedaan hebben in hun leven. Maar ik ben veel te nuchter om iemand te verafgoden. De muzikanten waarvan ik hou, zijn meer een soort metgezellen in mijn leven.
Het is een ander gevoel gewoon. Neil Finn vergezelt me al heel lang in mijn leven, en afgelopen zomer had ik écht het gevoel, op één bepaald moment: alle puzzelstukjes vallen in elkaar. De cirkel sluit zich. En dat kwam door… een paars pak. De man droeg een paars pak tijdens zijn optreden op de Lokerse Feesten. Daardoor viel alles op zijn plaats. Ik weet het, ik ben een raar kieken.
Soit. Lang geleden, héél lang geleden, in 1984, leerde ik Neil Finn kennen via Split Enz. Message to My Girl was hier een klein hitje, en ik was compleet verkocht. Wat een mooi nummer.
Ik kocht de LP Conflicting Emotions, wat een mooie LP. Nu klinkt ie erg 80’s, maar de nummer zijn nog steeds heel erg mooi. En 80’s of niet, Message to My Girl is een klassieker.
Op dat moment was ik heel erg bezig met muziek, en ik kocht ook True Colours. Een laser etched vinyl plaat, de max! Zo mooi! En wat een goede LP! Wat een zalige nummers.
Daarna kocht ik The Beginning of the Enz, en ontdekte wat een zotte en geschifte bende Split Enz eigenlijk was. En ik ging er volledig in mee, zalige muziek.
Kort nadat ik hen ontdekte, ging Split Enz uit elkaar. En ontstond Crowded House. En bleef ik Neil Finn volgen. Er volgden een aantal jaren waarin ik minder bezig was met muziek. Eén van de weinige dingen waar ik echt spijt van heb in mijn leven, is dat ik Crowded House niet gezien heb in de Vooruit in Gent in 1991. Dat ik dát aan mijn neus voorbij heb laten gaan. Onbegrijpelijk.
Op het moment dat we een modem aanschaften en ik me op het internet waagde, ging er een hele wereld voor me open. Wat er daar allemaal gebeurde! Zalig! Communities, websites, forums, usenet, ICQ, bootlegs, enzovoort enzovoort. Ik heb me gesmeten met alles wat ik in me had. En het is een periode waar ik met gemengde gevoelens op terugblik. Het was de zwaarste periode in mijn leven, waarna ik uiteindelijk gescheiden ben. Maar qua muziek en verbondenheid met andere muziekliefhebbers, was het de mooiste periode in mijn leven, denk ik. Smashing Pumpkins en Neil Finn, die sprongen er bovenuit. Ik heb wat binnen- en buitenlandse concerten gedaan, wat festivals, en daar ook gigantisch van genoten.
In 1998 bracht Neil Finn een eerste solo album uit, Try Whistling This, waarna ik hem niet meer losgelaten heb.
Nu is de magie van die internet communities een beetje weg, vind ik. Met de komst van Facebook. Maar er is nog wel verbondenheid. Er is nog contact met mensen in alle uithoeken van de wereld. En dat vind ik nog altijd ongelooflijk mooi. Er blijft een verbondenheid. En het internet is een ongelooflijke bron aan muziek en informatie geworden.
Ik heb Neil Finn in die bijna 20 jaar ondertussen (urgh) in verschillende incarnaties gezien: solo, met zijn broer Tim als de Finn Brothers, en met Crowded House. En met een diverse hoeveelheid familieleden, want het is toch wel een clan, die familie Finn. Zowel zijn vrouw als beide zoons Liam en Elroy zagen we al aan het werk.
En het is daar dat de cirkel zo mooi sluit, naar mijn gevoel. Op Conflicting Emotions staat een nummer dat gaat over zoon Liam, die in 1983 geboren is.
https://www.youtube.com/watch?v=okHHzXYQM8Q
his mother’s all around him
his father’s just a sound to him singing gently
En zoveel jaar later speelde de jongen waarover dit stukje tekst gaat, zijn vader bijna van het podium. (bijna)
De laatste keer dat we Neil zagen, augustus vorig jaar op de Lokerse Feesten, betrad hij het podium in een paars pak. Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen. Wie me kent, weet dat ik zot ben van paars. Dat die man daar in een prachtig paars pak op het podium stond, deed alle puzzelstukjes samenvallen. “Yes, dat is het! Ik weet nu waarom ik al die jaren van die man gehouden heb!”
Soms zijn het de details die het hem doen.
Ik doe helemaal met je mee! Al een heel lange tijd hou ik van de muziek van beide broers en Split Enz en Crowded House. Heel sfeervolle muziek!
Muziek die perfect met je leven mee evolueert, vind ik.