Ik loop een beetje melancholisch de laatste dagen. Chris Cornell is dood, en dat raakte me. Chris Cornell was een deel van mijn leven, zijn muziek maakte deel uit van mijn leven. De laatste dagen zit ik met Head Down in mijn hoofd tot op dat punt waarop het op mijn zenuwen gaat werken, zo erg. Maar wat is het toch een fantastisch nummer.
Ik ben ook een beetje boos. Depressie, dat is geen ziekte alleen voor arme mensen. Je kan ook mooi, rijk en beroemd zijn, en toch depressief zijn. Depressie overkomt je ook als je alles hebt om gelukkig te zijn. Láát dat vermanende vingertje… “let op hoeveel pilletjes je neemt”.
Ik bedoel: natuurlijk moet je opletten hoeveel pilletjes je neemt. Was het maar allemaal zo simpel. Ik kan zelf ook bepaalde pijnstillers niet meer nemen omdat ik er in mijn leven al teveel van genomen heb. Ik krijg hoofdpijn van Dafalgan. Cynisch hè. Mijn maag kan geen Aspegic meer verdragen. Wat doe je, als je veel pijn hebt? Constant de grote uithangen en die pijn verdragen? Of regelmatig een pijnstiller nemen om het leven toch wat draaglijk te maken? Wat doe je, als depressie je contante metgezel is?
Een chauffeur die met een bus vol kinderen tegen een muur rijdt, een piloot die een vliegtuig vol mensen tegen een berg aanvliegt… en dan maar onze kop breken hoe dat zou komen. En de farmaceutische industrie maar zwijgen en bedekken. Denk je nu echt dat die mensen dat bij hun volle verstand doen? Neen, ze hebben pillen genomen. Pillen waarvan de bijwerkingen uiterst vernietigend zijn. Wiens schuld is dat? Is het zo simpel? Ik denk het niet.
Maar goed, Chris Cornell is nog altijd dood. Prince ook. Paul Hester ook. En velen met hen. En als ik eraan denk, word ik melancholisch. Ik ken hen niet, maar ze waren wel in mijn huis. Met hun muziek, ik mijn woonkamer. Héél dichtbij. Ik mis hen. En ik huil een beetje om dat gevoel dat die mensen zo waardevol, zo mooi, zo getalenteerd, zo geliefd waren (en niet alleen door fans, ook en vooral door hun familie), maar dat door de mist in hun brein niet meer zagen.
Maar Chris Cornell jong. Godverdoeme.
Mooi neer gezet.. ik had dit met Robin Williams’ dood. De farmaceutische industrie is niet onschuldig, en hun pillen zijn vaak niet de oplossing maar de reden voor een nog erger leed. Mensen met een depressie zijn kwetsbare mensen. Hun talent mag dan oeverloos zijn, hun kracht is dat niet. Ze geven zich leeg. Het zijn ook maar gewone mensen. In deze maatschappij is er amper plaats voor zachtheid en rust en voor “gewone dingen”, en niet enkel om even uit te blazen, maar regelmatig en langer dan een agenda meestal toelaat, als voeding en tegengewicht voor al het extraverte.
Ook rake observaties, Tis. Bedankt voor je altijd mooie en doordachte reacties op mijn blogposts.
Weet je welk beeld je blogposts bij me oproepen Satur9.. de sfeer van vriendinnetjes die op een zomerse dag als deze in het gras liggen en naar de wolken kijken, en mijmerend wat vertellen, over eender wat, en naar mekaar luisteren, soms weer wat zeggen en dan weer een hele tijd stil zijn. Heerlijk rustig genietend en delend, en gewoon maar “zijn”…
Dat zijn van die zalige momenten.. 🙂
Wat een heerlijk beeld toch Tis… <3