We kregen een nieuw neefje, Jac. Maar in plaats van blijdschap om dit nieuwe leventje, bracht zijn geboorte verdriet, pijn en wanhoop. 11 dagen mocht hij bij ons zijn, daarna werd hij losgelaten, zodat hij rust kon krijgen. Lieve Jac, we vergeten je nooit. Je was een prachtig kereltje, dat nooit de kans kreeg om op te groeien en open te bloeien.
Op het wereldwijde web is een plaatsje voor je vrijgehouden, waar ik regelmatig eens zal terugkeren, kijken en lezen, nadenken en stilstaan bij dat dat was. Net zoals ik regelmatig eens terugkeer naar het plaatsje van mijn zus. Ondertussen is het al bijna 6 jaar dat ze er niet meer is.
Maar we hebben hen dan wel laten gaan, vergeten doen we hen niet. En zo leven ze voort in ons.
Sterkte. Woorden schieten een beetje te kort bij zo’n dingen.
veel sterkte