Stil hier hè. Er stond hier gisteren al een halve klaag- en zaagpost klaar, maar ik was er niet gelukkig mee. Toen begon ik Kelly haar As we speak te lezen, en toen wist ik het weer. Dat wordt het, ik aap haar na. Dan kan ik eens zagen en klagen, maar blijft het niet beperkt tot dat alleen.
Lezen: Hof van Assisen van Louis Van Dievel. Zeer aangenaam verrast, leest als een tiet. Beetje plat soms, maar erg Vlaamse personages die soms zeer amusant, soms zeer triest zijn. Louis Van Dievel ken je misschien als journalist bij de VRT, en van zijn compleet hilarische columns onder de noemer Van Dievel Consulting.
Op de sukkel met: migraine. Vorige week woensdag aanhoudende hoofdpijn, donderdag prik gaan halen en niet gaan werken, hoofdpijn onder controle maar alle neveneffecten aanwezig in full force, met name en met op de voorgrond: vermoeidheid en depri state of mind. Het hele weekend zeer weinig uitgevreten, en nu op dinsdag opgestaan met barstende koppijn. On a positive note: sedert ik gestopt ben met roken, zijn deze aanvallen verminderd van eens per maand naar eens om de drie maand. Ik kan niet klagen. Maar tijdens zo’n aanval doe ik het wel. Met mijn excuses.
Eten: ’t is een beetje flauwkes de laatste tijd. Koken gebeurt met frisse tegenzin. Veel dingen die wat op elkaar lijken, stoofpotjes met veel groenten. Venkel blijft een favoriet. Af en toe probeer ik iets nieuws. De 40 dagen zonder vlees laat ik compleet aan me voorbijgaan, we hebben donderdag veggiedag en dat volstaat voorlopig best wel.
Bezig met: 2 jurkjes voor 2 meisjes. 2 hele mooie jurkjes (voor 2 hele mooie meisjes, uiteraard), waarvan ik eerst 2 testversies gemaakt heb, en nu bezig ben met de definitieve versies. Het komt goed, het komt goed, het duurt alleen even.
Wacht op: de lente. De échte lente, niet die valse lente met ijskoude ochtenden en gruwelijk koude wind en zo. Maar de narcissen in de tuin zijn al fijn, en die duizenden narcissen op de Sint-Lievenslaan al helemaal. Maar voor de rest, het mag van mij gerust een beetje warmer. Zodat kijken naar onze mooie stede niet meer van achter glas hoeft.
Wacht op (bis): vakantie. Maar dat is nog zo lang! En die kleedjes roepen zo om gemaakt te worden! Die stofjes in mijn schuif schreeuwen zo om een bestemming! Die bollen wol kijken zo meelijwekkend naar mij… ach.
