Ik las dit artikel, en kon niet anders dan beamen.
Ik denk dat mijn herinnering aan 9/11 vrij accuraat is. Ik hoorde op StuBru dat er een vliegtuigje in een WTC toren gevlogen was. Veel werd er nog niet rond gezegd, veel was er nog niet geweten. Een kwartiertje of zo later ging ik de kinderen halen van school. Nietsvermoedend, zoals de meeste ouders aan de schoolpoort. Kort nadat ik thuiskwam, kreeg ik een mailtje van een vriend dat ik mijn tv moest opzetten! Nu! Snel! En toen leek W.O. III even uitgebroken, en bleef ik aan de tv gekluisterd.
Maar dat het geheugen vreemde toeren uithaalt, dat weet ik heel goed. Het hangt samen met mijn vorige blogpost, en ik had het er dinsdag nog over met collega’s op het werk.
Mijn grootvader langs vaders kant heb ik nooit gekend. Hij verdween ooit, lang geleden, naar Duitsland. Meer weet ik daar niet over. Ik heb jarenlang, maar echt jarenlang, gedacht dat hij voor de begrafenis van mijn vader naar België gekomen was. Dat hij de kerk binnengeslopen was, en voor het einde van de dienst weer vertrokken was. Ik had hem niet gezien, maar hij was er wel geweest. Dat dacht ik.
Tot ik dat eens navroeg bij mijn moeder. Er was niets van aan, van dat verhaaltje. Het was iets, een verhaaltje dus, dat in de loop der jaren in mijn geheugen gegroeid was. En dat daar jarenlang als naar waar is blijven zitten. Maar ik had het bij elkaar gefantaseerd.
Het geheugen, het is echt een vreemd geval hoor. Wedden dat jij ook wel al eens iets zo bij elkaar gefantaseerd hebt? Zo onbewust, van geen kwaad bewust, en ook niet kwaad bedoeld?