Er lag al wreed lang een schoon stofke in mijn schuif te blinken (een beetje letterlijk, ook, eigenlijk). In het begin van mijn naai-esbattementen gekocht bij Le Chien Vert. Het ziet er heel klassiek uit: donkerpaars met een verticaal wit streepke. Het rekt een beetje, niet veel. Het ziet er zo klassiek uit dat ge er gelijk een mannenkostuum uit zoudt maken. Moest ge dat kunnen.
Maar ik kan dat dus niet. Ik kan wel rokskes maken. In mijn cursus, die schandelijk ligt te wachten op mijn aandacht, staat een hoofdstuk recht rokske tekenen en maken. Ik heb dat al gedaan. Rokske was een beetje nauwkes, en na de rookstop ben ik gelijk een beetje verdikt. “Een beetje”. En goesting om opnieuw te rekenen en te tekenen heb ik niet. Nu, in mijn boekske Burda voor Beginners dat ik kreeg van Hilde en dat hier gebruikt, gebruikt en nog nekeer gebruikt wordt, staat ook een recht rokske. En ik heb dat al nekeer gemaakt blijkbaar, want het patroon was al getekend en al, hoera! En vermits er een beetje rek zit in dit stofke, kon ik dezelfde maat gebruiken, verdikt of niet. (wel)
En of dat goed gelukt is zeg, amai. Zo content dat ik ben. Stofke naaide lekker, schoon garen erbij dat ge bijna niet ziet, rits is goed gelukt, lendenband is goed gelukt, split is gelukt, alle obstakels met glans genomen. Hoera!, nog eens. (niet dat het er op de foto zo vreselijk goed uitziet, maar soit)
In de Veritas had ik leuke jeansknopen zien liggen met toestelleke om ze in de stof te slaan erbij, maar na veel twijfelen had ik ze toch laten liggen. Beetje spijt van gehad. Maar een kamsnapke doet het hier ook wel goed, vind ik.
Sjieke dinges, is ’t waar, of is ’t waar!
De foto’s trokken zo op niks dat ik uiteindelijk nog 2 foto’s van het rokje plat op de keukentafel genomen heb.
Schoon rokske! En past het nu? 🙂
ja, het past perfect 🙂