Dju, weer een moeilijke. Ik héb namelijk geen idolen.
Vroeger, toen ik een jaar of 15 was (eergisteren trouwens efkes Youtube DJ gespeeld, en zot hoe ik een hele reeks liedjes van 1983 -ongeveer, het steekt niet in een half jaar hè- er zomaar kan uithalen: het begon met Howard Jones, we hadden ook Nik Kershaw, nee wacht eigenlijk begon het met Spandau Ballet, en ook nog Kajagoogoo, Duran Duran liet ik bewust weg, we hadden zelfs onze eigen dirk Blanchart) (ja, weet je, toen ik 15 was, was ik zot van Spandau Ballet, die eerste 3 platen, ik ken die vanbuiten. En ik was zot van Kajagoogoo. En van Duran Duran. Ik heb daarna mijn leven gebeterd) (maar goed, we wijken af). Dus toen ik 15 was, had ik wel wat idolen.
In de 30 jaar die tussen mijn 15de en mijn huidige leeftijd zitten (opnieuw, ongeveer, het steekt niet in een half jaar hè, of een jaar), heb ik dat afgeleerd, idolen hebben. Idolen, waarom zou je dat hebben? Al die mensen hebben al evenzeer hun onhebbelijkheden, zijn mensen gelijk tegij en tekik, en moeten ook gaan kakken elke dag. Liefst toch.
Eer zijn wel mensen die ik bewonder hoor. Of dingen die mensen gedaan hebben die ik bewonder. Maar idolen? Ik doe daar niet meer aan mee.
Ik kijk trouwens niet naar Idool ook.
Dus, geen interview met een (blog)idool. Best wel gemakkelijk ook, zo hoef ik mijn zetel niet uit te komen. Tralala!