Ik volg het ritme van Ilse voor deze #projectblogboek berichten, maar Michel is rapper, en zo kan ik me al wat voorbereiden. Zo had ik de foto’s voor dit bericht al klaar.
Thuis heb ik geen echt bureau-bureau meer, stel u voor. Ikke, de computer-freak, geen bureau meer met een computer op.
Dit is mijn bureau, heden ten dage. Mijn werk- en relaxplek. Met vooraan mijn laptop en zetel. Waar ik zit om te computeren en te breien of te haken. Daarnaast mijn bureau, met mijn naaimachine (Brother Innov-is 100). En een bureaustoel, want ik kan me niet voorstellen te moeten naaien op een gewone stoel, ik verga van de rugpijn, peins ik. Mijn muis ligt daar ook, ik vind dat gemakkelijk zo, mijn muis daar gebruiken. Maar die verhuist constant, van mijn bureau naar mijn been naar mijn zetel naar mijn tafeltje. En terug. Er ligt daar ook een vilten onderleggertje, door één van de kinderen gemaakt, om een glas of tas op te zetten. Mijn lamp, die al lichtjaren meegaat, en die veel dienst doet (ik heb licht nodig, veel licht). Daarachter een doos met rommel, daarop een mandje met mijn portefeuille, sleutels, portemonnee, bakjes van de bank, zakje met oortjes en zo, mapje met kaarten. Op mijn bureau een kastje met veel laden, waarin naaigerief (van naalden tot vulsel voor popjes) en wat techneutengerief (laders en zo). Onder het kastje nog wat dozen, de ene met veel gebruikt naaigerief (scharen, tornmesje, zoommaatje, …), de andere met mijn kamsnapstang. Achteraan in beeld ligt nog een fototoesteltas die daar normaal gezien niet ligt. Half onder mijn bureau en naast mijn bureaustoel staat een oude naaidoos, nog van Herman zijn moeder als ik me dat goed herinner, met meer naaigerief (garen, spelden en speldenkussens…) en breigerief (breinaalden vooral). Mens, wat heeft een mens naaigerief, blijkbaar.
Tussen haakskes: een onopgeruimde bureau, ik ken dat niet. Terwijl ik bezig ben, is mijn bureau niet opgeruimd. Maar achteraf ruim ik altijd mijn bureau op. Ge moet dus wel niet afkomen bij mij dat rommel samengaat met een creatieve geest. Euh, don’t think so. Ik kan niet goed tegen rommel, ik word daar rusteloos en nerveus van.
En bij deze moogt ge ook nekeer meekijken naar mijn werkbureau.
Onze bureau, gemeenzaam de “bakvissenbokaal” genoemd. Ha. Bureau waar Sophie en ik samen zitten. Mijn computer ligt plat, schoon toetsenbordje met momenteel 2 muizen (een trackball, en omdat ik die voor de moment een beetje beu ben, ook een gewone draadloze muis, jaja, met bloemekes en al, zo zijn we). Twee schermen, een gerief dat ik nooit meer zou kunnen missen.
Voor de rest, van links naar rechts, zo ongeveer: een potje met stylo’s en stiften, mijn lamp die ik kreeg van mijn ventje, mapjes met onbetaalde en betaalde facturen op mijn pc, post voor mijn pc, klantenkaart van Frituur Dampoort, een stift, muntjes, post-its, een bankkaart (denk ik), rekenmachine, nietmachine, postzegels, bakske van de bank, docking station van mijn telefoon, card reader, stempels, brief die een keer verkeerd in onze bus zat en die ik nog eens beneden zou moeten leggen, map met facturen. En een serviet van Taste-it.
Trouwens, mijn stoel, onze stoelen, die maken squeak squeak veel lawaai squeak squeak.
Nog een woordje over de kaders, voor het plezier om naar te kijken: James Dean (maar het licht van het dakvenster zit er een beetje in, jammer), A balanced diet is having a cookie in each hand (wij praten namelijk nogal veel over eten, hm). En nog enen met teveel spreuken om op te noemen, maar we vinden er altijd wel ene die bij de gelegenheid past.
En in de gang, daar naast de kapstok, hangt een kader die de baas opgehangen heeft: You’re not paid to think. A mindless worker is a happy worker. Shut up and do your job!
Voila zie. #projectblogboek is nu echt wel op gang getrokken.