Ik heb me geërgerd deze week. Keihard geërgerd.
Kijk, fietsers zijn niet zonder fout. Ik weet dat ook. Ik kan ook niet anders, want er wordt door iedereen en overal op gehamerd. En terecht, vaak. De helft van de fietsers rijdt zonder licht. Fietsende studenten zijn ongeleide projectielen. Ze doen gevaarlijk. Tegen de richting rijden waar het niet mag, op het voetpad rijden, door voetgangersstraten rijden, noem maar op.
Ik doe het soms ook. Eigenlijk, euh, als ik erover nadenk: alle dagen. Ik rijd vaak op het voetpad. Ik rijd alle dagen op de Dampoort tegen de richting, ook waar ik niet mag. Heel af en toe rijd ik zonder licht.
Ik zoek verschoning.
Zonder licht rijden: die ondingen zijn pokkeslecht gemaakt, in het merendeel van de gevallen. Toch wat de lichten betreft die wij lijken te kopen. Mijn trouwe tweewieler slaapt buiten. Wat wil zeggen, voor mijn achterlicht: insijpeling van regenwater. Licht naar de vaantjes. Vrieskou ’s nachts? Batterij naar den duvel. Licht komt er maar traagjes door. Maar: ik rijd niet graag zonder licht, ik voel me nog kwetsbaarder dan op mijn fiets, dus ik probeer het zoveel mogelijk te vermijden. Als voorlicht heb ik een fantastisch lichtje, dat ik eraf kan halen, en dat opgeladen kan worden in de prise. De max. Zo moesten er meer zijn.
Tegen de richting rijden: kan iemand begot eens iets doen aan die fietssituatie op de Dampoort. Ik krijg het ervan. In het naar huis rijden kom ik van de Koopvaardijlaan, en moet ik naar de Dendermondsesteenweg. De reguliere fietsweg is verschrikkelijk gevaarlijk. De niet-reguliere fietsweg ook, maar net iets minder, vind ik. Kan er niet iets op gevonden worden dat het volledige fietspad op de Dampoort in de twee richtingen mag afgelegd worden?
En waarom ik eigenlijk nu precies zo kwaad ben? De sneeuw, natuurlijk. Het is ongehoord, hoe slecht er gestrooid wordt voor de fietsers. De belangrijke fietsroutes- en assen in Gent die er ook vandaag nog steeds slecht bijliggen, zijn niet te tellen. Ik ga ze niet opsommen. Maar ik ken ze wel, ik heb erover gelezen, mijn dochter fietst erover, mijn collega’s fietsen erover, ik fiets erover. Kijk maar eens op Fietsbult, of bij Ivan. Ik vind het hallucinant. En dat men zich dan durft weg te steken achter excuses als “die weg is de verantwoordelijkheid van een andere oveheid”, sorry, slecht excuus. De fietsers moeten er nog altijd over, met risico voor lijf en leden. Doet die andere overheid het niet? Wel, zorg dan als stad dat je fietsers veilig kunnen fietsen. Dat is de morele verantwoordelijkheid van een stad.
En dan nog iets: bepaalde straten worden niet gestrooid. Ergens te begrijpen. Maar verdomd, ik begrijp het niet helemaal. Als iemand van mijn familie een stuik doet op één van die spiegelgladde kruispunten hier in onze buurt, het zijn verdorie veredelde ijspistes, geen Winterdroom nodig hier! Wie is dan verantwoordelijk voor de schade? Materiële schade? Lichamelijke schade? Is dat eigenlijk de stad die verantwoordelijk is?
Mensen kunnen sakkeren over die fietsers, die nooit in orde zijn en die aan alle regels hun voeten vegen. Maar ik voel me soms als fietser behoorlijk in de steek gelaten. Ook door de stad, die claimt een fietsstad te zijn. Werk aan de winkel, véél werk aan de winkel.