Ik botste vandaag toevallig op wat ik de essentie van rock vind. Dit. Een live-versie van een paar nummers uit Siamese Dream van de Smashing Pumpkins. Pinkpop, 1994. Ik moest ervan lachen, ik kreeg er tranen van in mijn ogen, ik kreeg kiekevel, ik werd melancholisch, ik werd blij. Alles door elkaar. Ik zag zoveel. Een publiek dat uit z’n dak gaat. Luidkeels meezingen. Gewoonweg fantastische muziek. Misschien snappen jullie er geen bal van, misschien vinden jullie het maar niks, maar voor mij is dit alles zoals het moet zijn. Opwindend, en een beetje vuil en gemeen. Maar ook mooi. En Billy Corgan heeft nog haar.
