Het tweede grote project van deze zomer is klaar: een dekentje. Onder collega-haaksters is het haken van baby-dekentjes heel populair, maar gezien er in onze vriendenkring niet zoveel baby’tjes meer geboren worden, hield ik het bij een deken voor mezelf, een dekentje voor in de zetel.
Ergens in mei, toen het wereldbreiweek was, kocht ik bij Veritas een voorraad Bravo-wol. Zwart als basiskleur, en 6 mooie, felle kleurtjes.
(klik op de foto voor groot, geldt voor alle hieronder staande foto’s ook)
Inspiratie vond ik op Pinterest, waar ik dit heel mooie dekentje vond. Uiteindelijk leken zelfs mijn kleurtjes er heel goed op.
Ergens begin juli ben ik eraan begonnen. Lekker rechtdoor haken, en onderwijl naar de Tour de France en Vive le Vélo kijken.
Het begin was even moeilijk: ik ben niet vertrouwd met de Engelse/Amerikaanse/Australische haaktermen, en was helemaal verkeerd bezig. Met dubbele stokjes en al. Trok op geen zak, dus opnieuw begonnen. Voor een breedte van ongeveer 1m20 haakte ik 200 lossen (met haakpen 4), daarna een rij vasten, en dan gaat het verder met stokjes. 3 stokjes en een gaatje tussen. Hoe je de larksfoot steek (de steek met de lange “uithaal”) moet haken, zie je in dit filmpje.
De nieuwe poging zag er veel en veel beter uit. Na een aantal rijen gaf het dit:
en een tijdje later zag het er zo uit:
Ik ben een koukleum en heb wel graag warme voeten, dus voortdoen was de booschap.
Ondertussen kreeg ik de opmerking (ik stoef wel eens graag met mijn werk op Facebook, vandaar) dat het patroon echt wel aan Space Invaders deed denken, dus ondertussen is het dekentje tot “mijn Space Invaders dekentje” gedoopt. Er is wel iets van aan, niet?
Ik haakte uiteindelijk een goeie twee maanden door. ’t Is te zeggen: ik haakte niet echt door aan het dekentje, maar ondertussen ook aan andere dingen. Een vestje, bloemetjes, halskettinkjes, dat soort dingen. Wat meer gefrul en tierelantijnen, wat ik dan kon regelmatig kon afwisselen met rechttoe rechtaan rijtjes na elkaar haken. Ik maak graag projecten af, maar heb ook afwisseling nodig.
En weet je, als je kleurtjes wisselt, dan heb je losse eindjes. Véél losse eindjes.
En als je tot het allerlaatste wacht om die draadjes in te stoppen, krijg je zo’n berg afgeknipte draadjes:
en dan kost het je zowat een ganse dag om die in te stoppen. Maar daar had ik vooraf voor gekozen, om niet tussendoor te gaan instoppen. (en ik ben natuurlijk ook niet een ganse dag non-stop met mijn haakwerk bezig, dus die “ganse dag” is relatief)
Na een goeie twee maanden was het dekentje af. Op het laatst heb ik in een flinke ruk doorgehaakt, omdat ik toen wel wilde dat het af was. Omdat het deken nogal groot uitvalt (pakweg 1m20 op 1m80, misschien iets langer) (ja, het mocht wel iets korter maar het kwam nu eenmaal zo uit met de streepjes, en ik zit graag onder een lang deken, ik heb een hekel aan kouwe voeten), gaat het wel wat rekken. Voor de stevigheid haakte ik er dus nog een zwart boordje rond: een rij vasten en daarna nog een fantasietje. Ik wou eerst een picootje (om het woord alleen al), maar toen ik dat uitprobeerde, vond ik dat dat te grote gaten gaf waar je nog met tenen en vingers in verstrikt kan raken. Dus bedacht ik zelf een boordje: in 1 steek een vaste, een half stokje, een stokje, een half stokje en een vaste. Twee steken overslaan, en in de derde opnieuw hetzelfde. Dit leverde voor het deken wat meer stevigheid op, en in dezelfde beweging ook een mooi fantasietje:
OK, genoeg gezeverd. Wat is het resultaat? Dit!
Ja, ik ben er trots op, vreselijk trots. En ja, ik vind het zelf mooi, heel mooi.
Hier zie je hoe lang het deken eigenlijk wel is:
Als uitsmijter nog een collage van fotootjes:
En ja, ik ben al bezig aan het volgende deken. Nog groter. 2 op 2 meter moet het ongeveer worden. Voor op ons bed.
schoon, jou space invaders dekentje
dankjewel 🙂