Een anekdote uit mijn kindertijd. Ik doe daar niet vaak aan, aan anekdotes uit mijn kindertijd. Ik vertel eigenlijk heel weinig over mijn kindertijd. Ik denk dat mijn kinderen weinig weten van mijn jonge jaren. Maar ik betrap mezelf erop dat ik het steeds vaker heb over mijn grootouders, dus misschien volgen die anekdotes uit mijn kindertijd nog. Dit is er alvast eentje. Het heeft te maken met het zomeruur, dus het past nog wel in deze periode van het jaar.
In het vijfde leerjaar zat ik bij een nogal strenge juffrouw. Ik herinner me voor het moment haar naam niet meer (een euvel dat me wel vaker ambeteert), maar ik zie haar wel nog voor mij. Niet van de jongste, met een dots. In het vijfde leerjaar moesten we handwerken. Breien vooral. En ik bakte daar niks van. Maar echt: niks. We moesten (godbetert) een sok breien, met vier breinaalden. In katoen. Dat katoen, dat kraakte en piepte over mijn breinaalden, door mijn klamme handjes van het angstzweet doordat ik er niks van kon, en doordat ik te vast breide, en doordat het katoen was. Uiteindelijk was de juf het zo beu, dat ik met wol mocht breien. Dat ging al wat beter. Maar dan nog… keer op keer stond ik naast haar omdat ze mijn breiwerkje moest ontwarren, en me weer op de goede weg moest zetten. We hadden breiles tussen 11u en 12u ’s middags. En toen veranderde dat uur. Van winteruur naar zomeruur. En voor mijn lijf was 11u dus 12u. En dan stond ik daar naast haar, met een buik die grolde en grolde van de honger… was ik nog wat beschaamder, mijn ellende kon niet meer op.
De sok heb ik nooit afgekregen. Later heb ik me wel herpakt, en nu kan ik flink borduren, haken en breien. Maar nu doe ik het niet meer.
Wat je vertelt, klinkt zo bekend. Gelukkig hadden ze bij ons al de sokken buitengezwierd, maar het is een veel gehoorde klacht op het breiforum: hoe haalden ze het in hun hoofd om kinderen met katoen te laten breien? Dat is gewoon de hel omwille van het kraken en het wringen. Bovendien kregen al die kinderen ook dezelfde dikte van breinaald, terwijl dit net heel persoonlijk is. Misschien had het beter gelukt met een dikkere naald.
Inderdaad Patricia, kinderen leren breien met katoen is niet bepaald zeer verstandig. Ik mocht al blij zijn dat ik mocht overschakelen naar wol, en dat mijn ma er nog wat van kende en me de juiste breinaalden meegaf. Maar voor de rest vertikte ze het wel om me ook maar één steek te helpen, ik moest mijn plan trekken 🙂