U, aandachtige lezer, vraagt zich na de berichten van de afgelopen dagen misschien af vanwaar de energie komt om al deze verfraaiingswerken aan het huis te verrichten. We hadden het daarbij nog niet eens over ons tuintje, dat tijdens het voorjaar en de zomer over een pracht aan kleurige bloemen beschikte, waar wij helemaal vrolijk van werden. En ook niet over de aardbeiplantjes die gepoot werden in plantenbakken die al jaren leeg stonden te verkommeren. En ook niet over de plannen om dat houtkot eens uit te ruimen in de herfst. Vanwaar al deze energie?
Wel, sedert mid-augustus zijn meneertje Mertens en ik eindelijk samen eigenaar onzer woning. Na veel onderhandelen over de prijs (tot het me de strot uithing, eerlijk gezegd, ik heb meer dan eens zin gehad om de handdoek in de ring te gooien, we zijn op een bepaald moment zelfs op zoek geweest naar een ander huis), na veel gepalaver, gestress, gezemel en gezeik, zijn we toch overeengekomen, zijn de nodige papieren getekend, is een (sociale) lening afgesloten, en zijn ons aller handtekeningen gezet op een notariële akte.
Iets wat uiteraard uitgebreid gevierd is. Het geeft een gans ander gevoel, dat geef ik u op een briefje.
Jaja, u mag ons beiden nu gerust grootgrondbezitters en kasteelheer en -dame noemen!
Proficiat! Een eigen huis is toch iets speciaals hé. En dan mag het allemaal beter in orde zijn!
Dankje! En je hebt gelijk, het is iets speciaals dat je net dat beetje meer in de watten legt 🙂
Ook proficiat. Dat geeft inderdaad een ander gevoel. En als je er nu iets aan doet, weet je dat het voor jezelf is en kan je het volledig naar eigen goesting doen (allez, binnen budget dan toch). Geniet ervan en ik hoop dat jullie nog heel veel jaren gelukkig zijn in jullie kasteel
Dankje!