Satur9Janna is jarig vandaag, hoera! Het is het jaar van de mooie getallen, ik 40, zij 15.
De uitgerekende datum was mijn verjaardag. Spannend! Maar het spande zeer inderdaad, alles zat potdicht, en het kind was niet van plan er snel uit te komen. Er kwamen na een paar dagen regelmatig telefoontjes, zo van “hela, zijde gij nu nog nie bevallen?”. Of opmerkingen bij de kruidenier of de slager, zo van “loopte gij hier nu nog?” Jaja. Gelukkig was ik graag zwanger, en had ik nauwelijks last van kwaaltjes. Het lastigste vond ik dat ik zelf nauwelijks nog mijn veters dichtkreeg, met die giga-buik.
Maar zo’n dag of 9 na de uitgerekende datum begon het toch te rommelen in die buik. Zou ze? Na een tijdje kwamen de weeën vrij regelmatig, ja dus, ze zou. Thuis hield ik het niet meer uit, en ik werd helemaal ongemakkelijk van het idee om in een weeënstorm in de auto te moeten zitten, dus hup naar de kliniek. Rond 22u was ik daar geïnstalleerd in de arbeidskamer.
Waar men me natuurlijk meedeelde dat het nog wel even zou duren. Na een paar uur werd echtgenoot zelfs naar huis gestuurd, ga thuis nog maar wat slapen meneer, het zal niet voor direct zijn. En eigenlijk was ik opgelucht, want ik kreeg de zenuwen van zijn gewroet in die zetel met similileer, dat kraakte en piepte langs alle kanten.
Tegen een uur of 6 begon het zwaar te worden, tegen 7u was echtgenoot terug. Ik had me voorgenomen om zonder verdoving te bevallen, dus moest ik doorbijten. Maar het werd zo stilaan onhoudbaar, ik wist niet meer hoe ik me moest houden van de pijn. Tegen half 8 heb ik toch om een epidurale gevraagd maar… toen was het te laat. Ik had al 8 cm ontsluiting, het zou wel snel gaan. Ik kreeg een middeltje toegediend dat de ergste pieken zou wegnemen, maar daar heb ik heel weinig van gemerkt. Vanuit mijn bed zag ik de zon opkomen, een prachtige hemel boven Gent, dat herinner ik me nu nog.
Dat ‘snel gaan’ was ook relatief, het duurde nog een kleine twee uur voor ik volledige ontsluiting had. Half van de wereld was ik zo, toen ik naar de verloskamer gerold werd. Eerder was me al verteld dat Janna een ‘sterrenkijkertje’ was. Wat wil zeggen dat ze niet in de ideale positie lag: wel met het hoofdje naar beneden, maar niet met haar ruggengraat tegen mijn ruggengraat aan. Met haar gezichtje naar boven dus, kijkend naar de sterren als ze ter wereld kwam. En dat ze niet in ideale positie lag, dat zullen we geweten hebben. Ik heb geperst en geperst, maar het ging nauwelijks vooruit. Na een uur begon haar hartslag weg te zakken (gelukkig dat ik half van de wereld was, de stress daarrond heb ik niet bewust beleefd), en werd er besloten haar met de vacuümpomp sneller te laten komen. Vanaf dan ging het heel snel, knip knip, pomp op haar hoofdje, en floep (nah ja) ze was eruit, om half elf ’s morgens. Een heel alert meiske, zo mooi, met de nodige vingertjes en teentjes, dat geen hinder ondervonden had van de trage laatste fase van de bevalling en de vacuümpomp (behalve een tjsoepke op haar hoofd dat een dag later alweer verdwenen was).
Uiteindelijk is de bevalling zwaarder gebleken voor de mama dan voor het kindje. De draadjes van de knip zijn te vroeg verwijderd, waardoor de wonde terug opengegaan is, en als gevolg daarvan heel traag genezen. Ik heb nog wekenlang pijn gehad. In het ziekenhuis stond ik voor mijn bed te draaien en te keren, ik wist begot niet hoe ik erin kon geraken zonder te vergaan van de zeer. Tot een week of zes na de bevalling heb ik overal een kussentje meegesleept, op een gewone stoel zitten, ging niet.
En het baby’tje? Daar had ik de handen vol mee. ‘A zo ne kwik, daar gade nog wa mee tegenkomen’, zei één van de vroedvrouwen. En gelijk had ze. Nog voor ze een week oud was kon ze haar hoofdje opheffen als ze op haar buik lag. Je moest ze goed vasthouden, want ze had een soort kikkersprong waarmee ze weg was als je niet bij de pinken was, gevaarlijk madam! Er was leven in huis gegarandeerd vanaf dan!
Een hele gelukkige verjaardag voor je dochter, maar ook voor jou, voor je vijftien jaar moederschap! Een dikke proficiat en geniet er volop van!
Dankjewel Veerle! Genieten doe ik, het is zo fijn hen te zien opgroeien!
¨Proficiat aan Janna (moooooie naam trouwens) en ook aan de mama en de papa.
Het lijkt alsof ik de laatste tijd niets anders gezegd heb dan proficiat op je blog.
Dankjewel Annava. We verjaren hier gewoon allemaal na elkaar (dinsdag nog eentje), daarna heb ik echt een indigestie aan verjaardagen. En dan moeten de Sint en de feestdagen nog komen. Help!