Janna had een boek van Anthony Horowitz gelezen (danke Veerle) waar ze heel enthousiast over was. En dat moest ik dus ook lezen.
Ik had het opzijgelegd omdat ik al twee boeken aan het lezen was, maar ben er dan toch maar in begonnen. Want ik ben al een hele tijd bezig met boeken die niet makkelijk lezen. Rebus in het Engels (niet doodmoeilijk, maar toch moeilijker dan pakweg Elizabeth George), Ian McEwan in het Engels (gene kak maat), Strikt vertrouwelijk van James Ellroy (waar ik maar niet mee wegraakte), en het heel mooie De spoken van Jef Geeraerts van Eleonore Vigenon (zalig uitgegeven met paarse kaft en paars leeslint, zoals gezegd heel mooi, maar geen echt doorleesboek). Ik was echt toe aan een boek dat ik eens in één ruk (of een paar avonden bij deze) kon uitlezen, dat lekker wegleest, dat noodt tot verderlezen wegens spannend, en daar voldeed Raven’s Gate dus helemaal aan.
Hehe! Nu kan ik weer rustig verderdoen met mijn geploeter in andere boeken.
Oh die lees ik zo graag, Horowitz! Maar het moet in het Engels zijn, in de vertalingen gaat er veel te veel humor verloren. Iemand zei eens dat een boek van Horowitz een geschreven stripverhaal is en daar ben ik het volmondig mee eens!
Het vervolg op Raven’s Gate zal ik in het Engels zoeken.