Waar had ik het over in mijn vorige bericht? Dat het een overwinning was voor Milan én voor mij dat hij ’s vrijdags met de fiets naar school mocht.
En het ging goed. Heel goed. Ging. Tot vandaag. Om kwart voor vier was hij nog steeds niet thuis, daar waar hij normaal iets voor half vier thuis is. Ikke behoorlijk zenuwachtig. Dan hoor ik de deur opengaan. Oef. Hij is er. Dan zie ik hem binnenstappen.
Met een grote witte plakker op zijn kin. Mjah. Hij is gevallen. Op zijn kin. Gelukkig heeft een mama hem goed geholpen, zij heeft hem terug naar het secretariaat gebracht (hij was nog niet ver), en de zoon heeft zijn fiets teruggebracht. Op het secretariaat hebben ze zijn geschaafde kin ontsmet, een pleister op zijn geschaafde vinger gedaan, hem papieren meegegeven voor de verzekering, en hem verzekerd dat hij best naar de dokter zou gaan. Waarna hij erop stond dat ze niet naar huis zouden bellen, hij wilde met de fiets naar huis.
Hop naar de dokter, zijn kin was niet alleen geschaafd, er moest ook één draadje in. En dan was het ergste leed geleden. Behalve dat zijn kaak nog pijn doet van de schok, en hij niet goed kan eten van de pijn.
“Waarom moet mij dat toch altijd overkomen?”, vraagt hij zich dan vertwijfeld af. Zo zielig, het mannetje.
Oh, maar hij is niet de enige hoor. Vorig in december (in volle examenperiode)kreeg ik om kwart voor negen een telefoon van school met de mededeling dat ze met zoon S.W. naar de spoed waren: hij was op weg naar het examen gevallen met de fiets (onderuit gegaan in de bocht, wellicht door te traag te rijden 😉 ) en ook met zijn kin op het asfalt terechtgekomen. Hij was dan maar verder te voet naar school gegaan, met als gevolg: naar de spoed en vier draadjes in zijn kin en nog wat kneuzingen in zijn handen
Gezellig, zo in de examens… en daarna een inhaalexamen?
Don’t worry about that. Gisteren hoorde ik van 2 fietsongevalletjes van vriendinnen van onze kroost. It just happens. Overbuurman: idem. Ook in de bocht geslipt. Ciao.
Het draadje is er gisteren uitgehaald, een oud litteken heeft het gezelschap gekregen van het nieuwe, en het leed is helemaal geleden. Hij kan er al lang weer mee lachen 🙂