Het is niet zo mijn gewoonte om over de negatieve dingen in mijn persoonlijk leven te bloggen, maar allee how, uitzonderingen zijn er om te maken.
Ik ben een onnozele koe. Ik trek me vanalles veel te hard aan. Soms is het leven één hoop negativiteit bij elkaar. Eentje heeft miserie met zijn maag. De ander komt thuis met een combinatie misselijk-hoofdpijn-oorpijn (niemand die me nog wijsmaakt dat ooronstekingen niet besmettelijk zijn, het is al de derde op rij *grumble*). De derde is niet content omdat haar CD weer niet aangekomen is.
En ik? Ah, ik trek me dat allemaal veel te veel aan. Ik loop ook ambetant. Ik loop te piekeren. Ik zou zo graag hebben dat alles gewoon goed gaat. Maar dat gaat nu eenmaal niet, niet? Ah wee. Pfffff. Was het maar al grote vakantie.
“combinatie misselijk-hoofdpijn-oorpijn”…
OK, ik heb dus zoonlief verkeerdelijk van ‘een extra dagje aan het weekend willen plakken’ verdacht vrijdag, toen de schooldirectie opbelde om hem toch maar naar huis te halen omwille van exact die combinatie van klachten.
Ik vind het vreselijk moeilijk om te oordelen wat er nu van aan is, van die klachten van de kinderen. Voor hetzelfde geld hou je ze een dagje thuis, en heb je een grapjas die na een uur alweer door het huis huppelt, happy-happy dat ie niet naar school moet. Uitschuivers zijn onvermijdelijk, vrees ik.