Gisteren zijn we met Milan naar de opendeurdag geweest van het Sint-Antonius, en we hebben hem daar gelijk ingeschreven.
Raar is het toch met kinderen. Op een bepaald moment zijn ze er echt aan toe naar de ‘grote school’ te gaan. In de derde kleuterklas zie je na pasen die kleutertjes ineens opschieten, en te groot worden voor de kleuterklas. Klaar voor de grote school. En blijkbaar is dat na de lagere school ook zo. Met Janna hebben we dat wat gemist, ze had zo’n fantastisch 6e leerjaar dat ze er geen zin in had, naar het middelbaar te gaan.
Maar Milan liep gisteren rond in zijn nieuwe school, met grote ogen kijkend naar alle fantastische machines, naar zijn toekomstig biotoop (loodgieterij), naar de jongens in overall, naar de oude en versleten maar best wel gezellige school, en hij was er meteen klaar voor. Laat dat nieuwe schooljaar maar komen! Broodje kopen in de refter! Spullen maken in de praktijkruimtes! Met de bus naar de grote school, in het centrum!
Hopelijk valt het allemaal zo mee als verwacht, want mama heeft maar een klein hartje. Dat zachte ventje in de beroepsschool. Zal hij zich kunnen staande houden? Toch lijkt het Sint-Antonius me de beste keus, kleine school, betrokken mensen, veel verschillende nationaliteiten… we zullen wel zien zeker? Eerst nog 2 maanden in het beschermde wereldje van zijn huidige school, dan 2 maanden vakantie en dan… het grote werk.