Kinderen. Ja, ik heb er. Ik was 25 toen mijn dochter geboren werd. De bedoeling was: op mijn verjaardag. Ik vond dat een fijn idee. Maar het kind was koppig en bleef nog tien dagen ter plekke zitten. Zoon volgde net geen twee jaar later. De bedoeling was: op mijn schoonmoeders verjaardag. Schoonmoeder was niet gecharmeerd, bijgevolg was het kind ook koppig en bleef nog een week ter plekke zitten.
Op mijn blog heb ik een categorie ‘Kroost’. Ik verwijs liever naar mijn kroost met de noemer kroost dan het gehate woord kids bijvoorbeeld. Dan veel liever kroost. Of kinderen. Of kinders (plat Oost-Vlaams uit te spreken). Of mijn mormels. Mijn monsters. Mijn allerliefste, schattige bloedjes.
Ik heb een periode gehad dat ik geheel en totaal bezeten was van mijn kinderen. Ik dacht aan niets anders. Ik droomde van hen. Ik praatte over niets anders. Maar gelukkig, dat gaat voorbij. Er kwam weer plaats in mijn hersenen voor andere dingen, andere interesses. Ik leerde met veel blutsen en builen dat kinderen krijgen loslaten is. Een cliché zo groot als de Mont Ventoux, maar het is wel zo. Als moeder leer je al loslaten op het moment dat dat kleintje geboren wordt. En dan komen er steeds weer nieuwe stappen. Na al die jaren gaat dat loslaten me stukken makkelijker af, ik ben trots op iedere stap die ze onafhankelijk leren zetten. Ooit dacht ik dat ik het erg moeilijk zou hebben als mijn kinderen groter zouden worden, maar het is net omgekeerd: hoe groter ze worden, hoe fijner ik het vind. Je kan er echte gesprekken mee voeren, ze leren steeds zelfstandiger dingen doen, en ik kijk toe en ben content. Hoe groter mijn kinderen worden, hoe kleiner de moederkloek in mij wordt.
Maar vaak vraag ik me af: voelde mijn moeder zich vroeger net als ik nu? Voor mij leek ze, toen ik kind was, zo heel erg volwassen. Veelwetend. Rustig. Zelfverzekerd. En ik, nu ik moeder ben, moeder van een puber en een pre-puber? Nu de 40 nadert? Binnenin voel ik me niet volwassen. Niet rustig en zelfverzekerd en veelwetend. Ik vraag me veel af, voel me soms een 20-jarige, ben helemaal niet zeker of ik de dingen wel goed doe. Zou zij zich toen ook zo gevoeld hebben? Ik vraag me dat vaak af. Ik zou het haar gewoon eens moeten vragen, denk ik.
