De maandelijkse foto- en schrijfuitdaging van augustus. Dit stond onafgewerkt in mijn concepten. De foto en de zes woorden had ik al, de zin om het bericht af te werken te publiceren niet. Maar het bleef wel wat hangen, want het was een beetje raar.
Het thema was: (het) lot. Mijn invulling van dit thema was een beetje creepy, want vlak voor de hospitaliserings- en gezondheidsperikelen van Meneertje Mertens. Ik ben heel nuchter en geloof nergens in (behalve in positiviteit en liefde en respect en familie en zo), dus vind ik het gewoon een beetje raar toeval. Maar voor de rest maakt ik er ook niet veel van.
Kijken wij weg van ons lot?
Ik beken, ik kijk overaltijd heel erg weg van het lot, waardoor ik telkens heel erg schrik als het lot bij mij komt aankloppen. Misschien een overlevingsmechanisme?
Ideale foto bij de tekst.
Ik geloof daar wel in, dat het een soort overlevingsmechanisme is.
Ik ken mensen die het doen inderdaad… zelf behoor ik niet tot die groep… alhoewel het natuurlijk ook zo is dat niemand écht diens lot kent, een idee wellicht, en dat dan bevreest maar ook zo zit ik niet in elkaar.
Ik leef in het moment, juist omdat ik heb ervaren dat je van alles kunt plannen maar dat het altijd anders komt. Het leven is zoals het is, het komt zoals het komt.. het is aan ons het te nemen en er naar eer en geweten het beste uit te halen, voor onszelf maar ook zonder anderen schade toe te brengen.
Life is what happens when you’re busy making other plans. John Lennon
Schoontje hè.
Kan ik me goed in vinden. Het lot heeft voor mij ook altijd wel een soort religieuze ondertoon, en daar ben ik niet aan. Ik ben nogal nuchter.
Ik ben het eens met Melody. Je lot ontloop je niet en als het ‘aanklopt’, dan moet je het nemen zoals het komt en er het beste van maken. Dat probeer ik althans.
We kunnen bijna niet anders hè.
Je verzetten heeft geen zin, dus maar ondergaan wat er op je pad komt.
Ik kijk bewust weg van het lot. Er is meer dan het lot. Door met het andere wat er ook bezig te zijn kan ik het lot beter dragen. Verder probeer ik mensen tot steun te zijn in hun lot. Ik bekommer me minder om hen die door het lot van rampen, oorlogen etc. worden getroffen. Ik voel me er machteloos door en kijk er misschien teveel van weg.
Je roept wel wat op met deze blog.
….wat er ook is bezig…. moet dat zijn
Mooi dat je er zo over wil nadenken, en niet wegloopt van het onderwerp.
Ik pas dat de laatste jaren ook toe, me minder te laten raken door rampen en oorlogen en zo, daarvan kijk ik echt wel weg. Ook in het idee dat we daar niks aan kunnen veranderen. We kunnen er wel zijn inderdaad voor mensen uit onze omgeving die getroffen worden door “het lot”. Of tegenspoed. Of… er is zoveel hè.
Goede en knappe foto voor het onderwerp. Weg kijken helpt niet, je kunt het lot toch niet ontlopen. Ik neem het zoals het komt en probeer er vervolgens het beste van te maken.
Dankjewel 🙂 Het is een foto die ik een paar jaar geleden maakte, ben wel tevreden over het serietje van toen. Corona-tijd, dacht ik.
Het beste ervan proberen te maken, dat is het beste wat we kunnen doen.
Er zijn veel mensen die dat doen, waarschijnlijk als overlevingsmechanisme. Ik ben een realist, leef in het moment en aanvaard de dingen die op mijn pad komen. Lot klinkt alsof je onmachtig bent iets aan een situatie te doen. Veranderen kun je deze niet, maar iets aanvaarden en een oplossing verzinnen, lukt meestal wel. Daaraan houd ik me vast. Wat komt dat komt.
Wijze woorden.
Een heel mooi geheel!
Je kan wegkijken van de gevolgen van je lot want je lot ken je niet.
Tekst en foto passen heel goed bij elkaar. Alleen: kunnen wij ons lot kennen?
Nee. En misschien gelukkig maar?
Voor wie zich daar beter bij voelt is dat prima hoor.
Mooie foto. Én interessant… Even over nagedacht… Sommige dingen gebeuren gewoon. Dat is dan het zogenaamd ‘lot’. Uiteindelijk beslissen we zelf wat we ermee doen en hoe we ermee verdergaan…
Klopt helemaal Bea.