Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
We hebben een hele planning opgemaakt om de dagen wat minder zwaar te maken voor mij. Ik ga dit weekend bij Janna logeren, ik mag van studio van de Fotoschuur mijn hotelkamer maken. Maandagavond ga ik bij mijn ma en Herman slapen, Herman brengt me dinsdagochtend of naar het station, of naar Sara en Milan, waar ik op Alice ga passen.
Janna en Pipa komen me in de voormiddag oppikken, en we hebben veel lol met Meneertje Mertens die ons via de elektronische bel ziet, en plaisanterieën uitwisselt. Veel hilariteit. Ze droppen me op de Kiss and Ride van het Sint-Lucas, waar gekisst moet worden, daar ziet Pipa nauwlettend op toe.
Ik breng een rustige dag door in de ziekenhuiskamer bij Meneertje Mertens, alwaar Milan, Sara en Alice op bezoek komen, en me dan meenemen naar Janna. Nog even binnenspringen, de nichtjes en het neefje zijn bijzonder lief voor Alice.
We eten spaghetti, en ik trek me terug in de studio. Het is er gezellig en ik slaap vrij goed, maar moet veel hoesten. En het daagt me ook: verdorie, ik ben verkouden. Ik voelde de eerdere dagen wel wat, maar ik had een puffer voorgeschreven gekregen bij de huisarts, en ik stak de hoest en het ongemak daarop. Maar nee, ik ben nu ook aan het snotteren, en mijn frank valt: verkouden. En geen beetje.
Zeg maar dag met het handje tegen die plannen dus. Balen! Balen tot de derde macht. Want ik kan niet in deze toestand bij Meneertje Mertens in het ziekenhuis. En ik kan niet verkouden bij Alice (en misschien is het voor haar en Sara en Milan al te laat, verdju), ik kan niet verkouden bij mijn ma en Herman, en eigenlijk zou ik hier ook niet bij het jonge volkje moeten zitten. Terwijl de kinderen in hun kampje (voor de laatste dag van de vakantie werd een groot kamp in huis gemaakt) winkeltje spelen, tref ik de nodige regelingen.
Waarna ik naar huis gebracht word. Ik weet dat ik zorg moet dragen voor mezelf, en er is nog vanalles in huis wat op moet, dus maak ik flink eten voor mezelf. Voor twee dagen in één keer, dat wel.
In de late namiddag fiets ik nog tot aan mijn treintje, en maak ik héél op de valreep mijn foto voor mijn project lijn 58. Ik had gedacht dat het deze maand niet meer zou lukken, maar kijk. Komt met wat vertraging later op mijn blog.
Ik kruip vroeg in mijn bed, maar sta daarna nog eventjes op om vanuit de badkamer een foto te maken van de bijzondere zonsondergang.
Maandag ga ik, kwestie van een beetje beweging te hebben en buiten te zijn, een kort fietstochtje maken richting Eeklo en Lembeke. De maïs is alomtegenwoordig, dor en verdroogd wuivend in de wind.
Antwerpse Heirweg.
Het kapelletje in onze straat staat er vrolijk bij.
Dinsdag hou ik me onledig met het maken van het feestjurkje voor Alice.
Het basiskleedje:
Ik knip ook al de stof van het kanten overjurkje. Mooie wetenswaardigheid: ik gebruik de stof van het trouwkleed van Sara, waarvan ik nog overschot liggen heb.
Woensdagochtend maakt Meneertje Mertens een foto vanuit zijn raam, Gent in het ochtendlicht.
Ik ben weer in die mate beter dat ik hem kan bezoeken. Eigenlijk was ik gewoon compleet gecrasht door de afgelopen zware week.
Ik vertrouw de bussen niet echt (omleidingen vanaf 1 september, leuk toch), trein naar de Dampoort en stap naar het ziekenhuis. Onderweg de obligate foto van Portus Ganda.
Meneertje Mertens mocht niet eten, want zou rond de middag nog een punctie moeten ondergaan. Een uitgebreidere dan de vorige keer, dus uitgevoerd door een chirurg. Die komt langs, beslist dat dit niet mogelijk is onder lokale verdoving. Zal woensdag gedaan worden, onder algemene verdoving. Dat is nog lang wachten dus, verrassing: hij mag naar huis. Oink. Wij blij! Dit hadden we niet verwacht!
Ik ga nog even aan de verplegingspost melden dat hij dus wél mag eten, en vraag nog eens naar een afwezigheidsattest voor het werk. Ondertussen ga ik eens kijken bij het raam aan het eind van de gang, in het doorgaan had ik gezien dat hier zicht op een mural zou moeten zijn. En dat klopt.
Volgt een lange, heel lange namiddag van wachten, eten zien we niet meer, koffie of thee ook niet, er valt niet veel anders te doen dan naar buiten kijken.
Uiteindelijk zijn we rond 18u thuis.
Donderdag volgt een chille dag thuis. We zijn 18 jaar getrouwd vandaag, en dat vieren we heel simpel door te kunnen genieten van opnieuw samen te zijn, en een stukje lekkere taart. De afgelopen dagen dat ik niet op bezoek kon, deden me denken aan onze beginperiode, waarin we gedwongen door omstandigheden een LAT-relatie hadden.
Ik werk het kleedje voor Alice af.
En we popelen om naar Nederland te vertrekken. We hadden al ergens in het voorjaar drie dagen vastgelegd in RCN vakantiepark Het Grote Bos, waar mijn ma en Herman een week gaan verblijven. Het is dus wel een tijdje onzeker geweest of we wel zouden kunnen gaan, maar het komt in orde. De dokter vindt het een goed idee, het is een goede afleiding en ook goed om de stress van de afgelopen tijd af te schudden. Ik weet zelf ook uit mijn eigen ziekteperiode dat het belangrijk is om dingen te hebben om naar uit te kijken, en dingen te doen die je graag doet. Dus wij mogen naar Nederland. Het is ook maar een 200-tal kilometer rijden.
Rond 9u vertrekken we, gaan gas en diesel tanken, en doen een ommetje voor 2 redenen. Eerste: Antwerpen vermijden. Tweede: Neeltje Jans! Favoriet plekje. Daar stoppen we om iets te eten, en een kort wandelingetje te maken. Het is heerlijk uitwaaien, het zonnetje schijnt, de geur van de zee is prominent, de uitzichten zijn weids.
Zicht op de Oosterscheldekering.
Waarna we verder rijden, in Rotterdam en daarna Utrecht eventjes in de file staan, maar de rit gaat vlot en rond 13u30 komen we aan in het vakantiepark. Receptie zoeken, plekje zoeken, installeren, en een beetje platte rust. De rit is erg vlot gegaan, Meneertje Mertens voelde zich goed en had plezier in het rijden. Het gevoel die vrije vogel te zijn, na dagenlang opgesloten te zijn in een kleine ziekenhuiskamer.
Na de rust fietsen we tot bij mijn ma en Herman, met wat omwegen want ik had het nummer van het huisje fout gelezen (kieken), het loopt hier nogal door elkaar qua nummering, we zoeken ons te pletter naar het juiste huisje, rijden nog een keer verkeerd, allez, the works. We doen een babbeltje, kijken samen naar de renners die de Angliru oprijden, spreken af voor morgen, en we fietsen terug naar de camper, waarbij we nóg eens verkeerd fietsen, haha, maar dat is nu wel sneller opgelost.
Ik maak ons avondeten (luxe kamperen ja, met een diepvriezer en een airfryer), en we kruipen vroeg in bed want we zijn toch allebei heel erg moe.
Het dag per dag bericht vul ik niet meer aan, als er concreet nieuws is over de gezondheid van Meneertje Mertens, start ik een nieuw blogbericht met wachtwoord (hetzelfde als het vorige). Nu is het gewoon toch maar afwachten tot woensdag.
Moeilijke momenten, maar jullie weten de dag te genieten.
Ik duim voor mijn vriendelijke chauffeur van paar maand geleden. Neem de zon dit WE met jullie mee☀️
Oooh, dat kleedje is mooi. Toch fantastisch als je een oma hebt die kan naaien.
Geniet van jullie weekend en wacht maar rustig af wat woensdag brengt.
Geen beter geneesmiddel dan camperlife voor jullie. Wat een week was het. Geen wonder dat je crashte. Knapbom toch gewone dingen te blijven doen zoals je fotoproject, koken en fietsen. Dat jurkje is erg leuk geworden. Voor meisjes is het toch leuker naaien. Prachtige kleur ook.
Oei! Wat is er aan de hand met meneertje Mertens? Ik wens hem alvast veel beterschap!
Een prachtig kleedje! Rood 😍.
Treintje nog gelukt, zien we later wel, dat je daar nog aan dacht.
Wat fijn dat jullie erop uit trokken. Wat afleiding is goed in zo’n periode.
Weer genieten van de foto’s.
Wat fijn om te lezen dat jullie er even tussenuit zijn en vakantie vieren in Nederland. Een beetje verstrooiing en gewoon rustig verdergaan is nu het beste, de rest komt wel op zijn tijd. Het maakt me echt blij dat meneertje Mertens zo geniet van zijn vrijheid — na al die dagen in een ziekenhuiskamertje is dat goud waard. En dat jurkje, zo lief en beeldig, duidelijk met liefde gemaakt. Ik wens jullie mooie momenten toe in het prachtige Nederland.
Goed dat de week een betere kant kon krijgen. Succes voor je meneertje met het vervolg!
In ieder geval even ontspanning na al die onverwachte stress. Wat een plaatje is dat jurkje!!!!
Het is duidelijk nog niet achter de rug, maar toch blij om het meneertje daar zo vrolijk en vrij te zien staan foto’s maken! 18 jaar zeg, gefeliciteerd!!