Dinsdag 8 juli
We worden rustig wakker onder een zonnige hemel in Colomby-Anguerny bij Caen. We staan op een mooi plekje voor de tijdrit. Het verkeer is druk, maar OK, dat hebben we ervoor over. We staan naast een Nederlander, er is nog een Franstalige Belg, en twee Franse campers. Eén van de campers is niet “bewoond”, een man uit de buurt is die komen afzetten en met de fiets naar huis gereden.
De Nederlandse en Waalse mensen zijn aangenaam gezelschap. Ineens worden we opgeschrikt door het lawaai van een grote landbouwmachine. Oeps. Hopelijk staan we niet in de weg.
Het blijken loonwerkers te zijn die het vlas op het veld naast ons komen oogsten. Er ontstaat een vriendelijke discussie, wij staan niet in de weg maar de lege Franse camper wel. Na veel vijven en zessen gaat de bewoonde Franse camper langs de kant van de weg staan, kan men toch beginnen oogsten. De mensen maakt het niet uit dat wij daar staan, zij zijn loonarbeiders en wat wij doen, is hun probleem niet.
De Waal voelt wel al wat nattigheid hangen, want: ook zij waren eerder deze Tour al ergens weggestuurd. Hetzelfde geldt voor de Nederlanders. Het voelt allemaal wat vreemd aan. Geen van ons heeft dit ooit al meegemaakt. Dan volgt een klein gelukje: de burgemeester passeert, en herkent de Waalse man. Ze hebben elkaar eerder ontmoet tijdens Parijs-Roubaix, en de burgemeester herkent hem nog. Het is een kleine wereld, hoe vaak zeggen we dat niet.
De burgemeester geeft zijn fiat, we mogen hier staan. De loonwerkers hebben het telefoonnummer van de boer/eigenaar, de Waal belt hem op, en ook van hem mogen we blijven staan. Op voorwaarde dat we ervoor zorgen dat zijn veld door niemand betreden wordt: het vlas is geoogst en ligt nu op het veld te drogen, moet later nog eens gekeerd worden en kan dan pas definitief van het veld gehaald worden. (voor alle duidelijkheid: wij staan op een uitloper van het veld, waar geen vlas staat).
De loonwerkers gaan aan het werk, en eens zij met het veld klaar zijn, stellen de Fransman en de Waal zich zo op dat er niemand bij kan, en dat ook niemand op het veld kan. Waardoor wel een verhitte discussie ontstaat met een camperaar die erbij wil komen staan, en die op het vlas wil gaan rijden, maar goed.
We zitten op ons gemakje buiten.
We hebben weinig schaduw, en verkassen na een tijdje naar binnen. We wilden een fietstochtje maken, we zitten hier op een tiental kilometer van de kust, maar we durven de camper niet achter te laten. Altijd doen wat je buikgevoel je ingeeft, is een gouden regel voor camperaars.
En ja… rond 16u komt de Nederlander aankloppen: we moeten weg. Orders van de politie. Reden? Niet gekend. Orders van hogerhand, net als gisteren. Dat we op privé-terrein staan? Maakt niet uit. Dat er geen verbodsborden staan? Who cares. Eerlijk gezegd: we begrijpen er niks van en zijn ook echt wel boos, pissed, ontgoocheld, en nog eens: we begrijpen er niks van. Nog nooit meegemaakt. Gisteren dachten we nog dat het aan de regio lag, of aan de mensen in Parijs-Roubaix gebied die het wielrennen en wat erbij hoort grondig beu zijn, maar vandaag staan we in een andere regio (we reden van Hauts de France naar Normandië), dus die redenering gaat ook al niet op.
Opruimen dus maar, we zijn weer de laatsten om te vertrekken (buiten de lege Franse camper), de anderen worden naar een parking buiten het parcours geëscorteerd, wij hebben nog wat tijd nodig. Best niet teveel tijd trouwens, want als we er om 17u nog staan worden we beboet. Natuurlijk komen andere camperaars af op onze plek, we lichten ze in, maar eens wij weg zijn, zal het rap weer volstaan, want er staan geen borden. Zei ik al dat we er niks van snappen?
Dus haast je rep je weer alles opruimen, en weg. Op sommige plekken zien we camperaars bezig met opruimen, op andere plekken staan er nog alsof er niks aan de hand is. We snappen er niets van. Soit, we hebben geen zin in een parking waar we hutje mutje moeten staan en nog een eind van het parcours zitten, daarvoor komen wij niet naar de Tour de France. We beslissen de Tour voorlopig te laten voor wat hij is. Het originele plan was de tijdrit van morgen en de rit erna te volgen, en dan drie ritten over te slaan om naar het Centraal Massief te rijden. Maar Meneertje Mertens wil hier weg weg weg, en meteen richting Centraal Massief rijden.
Ik zoek een camperplaats op een honderdtal kilometer van Caen, en zo rijden we naar Le Mêle-sur-Sarthe, waar een Camping Mon Village is van Camping Car Park. Onderweg zitten we nog flink te zagen tegen elkaar, maar tegelijkertijd vinden we het landschap ook schitterend. We belanden weer in dunbevolkt en bijwijlen verlaten gebied, het ziet er wat armoedig uit, maar het is oh zo mooi.
In Le Mêle-sur-Sarthe is onze miserie nog niet voorbij: we vinden de camperplaats niet. Eerst belanden we midden in de gemeente, dan bij een andere camperplaats, dan ergens buiten de gemeente in het verwaarloosde hol van pluto, dan zie ik eindelijk de camperplaats op Google Maps en rijden we er verder probleemloos heen. Het is een mooie oude camping municipal met veel groen, we zoeken een plekje, eten ons aangekocht slaatje en chillen nog wat met een Vive le Vélo.
Woensdag 11 juli
We staan op het gemakje op, ik schrijf mijn verslag (lang!), we maken ons op het gemak klaar om nog een eindje richting Centraal Massief te rijden. Ik vind een geschikte Camping Mon Village in Montoire sur le Loir. Het rijden gaat vlot, het landschap is mooi, het is hier nog altijd dun bevolkt dus rijdt het wel makkelijk.
Deze keer vinden we de camping makkelijk, en ik ben meteen verkocht. Mooi! Groen! Rustig! Zalig! Ik wil hier wel twee nachten blijven! We zoeken een plaatsje, smijten alle ramen en luiken open, Meneertje Mertens draait de luifel uit, zet onze stoelen en tafel buiten, en zegt dat het hier riekt naar kak. Zucht. Ik ruik niks. Zal wel niks zijn. Euh, NOT. Onze miserie is nog niet voorbij. Er ligt een hondenkak in het gras. Dat is toch ook wel de eerste maal dat we dat voorhebben.
Godverdegodverdegodverdommemiljaardedefuckinggodverdomme. Zoiets. Echt waar. Kijk, ik mag hier niet schrijven dat ik een hekel heb aan honden en sommige baasjes, hoe die stomme beesten weten dat ik ze niet kan uitstaan en daarmee nog meer bij mij komen, hoe irritant ik het vind dat de baasjes het aan hun laars lappen dat ze aangelijnd moeten blijven, hoe hun baasjes vinden dat ze overal tegen mogen piesen, inclusief tegen onze camper, hoe die baasjes vinden dat die beesten los op de camperplaats mogen lopen want die doen toch niks verkeerd (euh, u zegt, ik hoef geen hond die aan mijn tenen likt), en dat ze dus van, een minderheid, ik weet het, overal mogen kakken.
(geen foto door mezelf, wel door iemand – steek je hand op als jij het was – tijdens één van de foto challenges op mijn blog)
Maar zo tof, een hondendrol aantreffen op uw kampeerplek. Al een chance dat we ons doek niet op de grond gelegd hadden, eurgh. Al een chance dat wij hier geen tentje opgezet hadden. Echt waar, sorry hè, mensen vinden mij asociaal omdat ik niet van honden hou, ik mag dan misschien asociaal zijn maar het is NIET omdat ik niet van honden hou. Ik vind dat veel baasjes trouwens hun beetjes mishandelen door ze altijd binnen te houden, er veel te weinig mee te wandelen, hen te dik en ziek laten worden door het foute en teveel eten enzovoort. Veel honden zijn gewoon niet gemaakt om hele dagen binnen te zitten, zeker als je er niet vaak mee gaat wandelen. Soit. End of rant. Er gaat echt niet veel mee tot nu toe in onze vakantie.
Meneertje Mertens ruimt de kak op maar het kwaad is geschied, het blijft stinken. We eten ons middageten buiten, kijken naar de koers maar dan heb ik het echt gehad met de stank, en verkassen we naar binnen. We kijken naar de tijdrit, zien dat er op de plek waar wij weggejaagd werden onder dreiging van een boete, nu toch zes campers staan. Nog eentje meer dan toen wij er stonden. Het was een heel herkenbare plek, en ja, we zijn zeker dat het daar is. Sorry, maar dit is echt zuur. We hebben het gevoel dat ons iets afgepakt wordt. Al die maanden naar uitgekeken, al die uren in de planning gestoken, en dan worden we weggejaagd. Dit voelt echt zo fout. Maar nog eens: soit.
Na de koers bedenken we wat we de komende dagen gaan doen. We blijven hier maar één nacht, de liefde is over. En we verzetten de camper, zodat we op een hondenkakvrije plaats kunnen staan.
We zitten nog wat buiten, zijn te tam om voor een warme maaltijd te zorgen en eten keizersbroodjes met beleg, en gaan niet al te laat slapen.
Kak !!!
Dat ja.
(momenteel is het koeienkak, maar dat is dan weer iets helemaal anders)
Als ik dat zo allemaal lees, denk ik dat ik toch maar thuis blijf voor de Tour.
Gelukkig zijn er ook mooie dagen op de Tourmalet in de Pyreneeën, met een onbetaalbaar mooi uitzicht 🙂
Honden … baasjes … kak … same feelings!
Zó raar dat jullie weg moesten en er dan nadien toch andere campers stonden.
Ik heb ondertussen een theorie, en ik denk dat die klopt. Er zijn gewoon teveel campers. Als ik zelf zag hoeveel er al rondreden op het parcours van die tijdrit, dan denk ik: veel te veel. En voor de politie was het makkelijker de mensen die er al waren weg te sturen met een smoes. Ze konden de hele discussie naast de weg doen zonder dat er iemand in de weg stond. Als ze mensen moesten doorsturen, ging dat veel lange discussies en verkeershinder opleveren. Dus: de gemakkelijkste oplossing. Dat is mijn theorie.
En ik denk wel dat ik daar mijn conclusies uit ga trekken, als we nog eens een Tour zouden volgen (we hadden sowieso al beslist in 2026 en 2027 geen Tour te volgen)
Kak ja.
Ik vind maar een hond lief en leuk en dat is de hond van onze middelste.
😀
Overal hondendrollen — ik vind het echt walgelijk. Als je een hond hebt, zorg dan ook dat je zijn kak opruimt.
Wat een gedoe zeg pfffff zo frustrerend. Zeker als je dan die anderen op jouw plekje ziet staan. En vooral dat complete gebrek aan transparantie…
Ja, die twee dingen maakten het zeer frustrerend. We hebben het ondertussen achter ons gelaten, we zien wel wat er komt.
Neerschrijven dat je een hekek hebt aan honden, daar doe je toch niemand kwaad mee? Het zijn ook rotbeesten.
Schitterende reactie 🙂
Het leven van een camperaar gaat zeker niet altijd over rozen
Feit. Zoals in het gewone leven ook hè. Ondertussen is alles wel weer helemaal peachy 🙂 Ongeveer toch, als we de hoest en het snotteren niet meetellen 🙂
Klopt, en heeft ook dagelijks terugkerende vervelende karweitjes..
Zeker weten.
Ik heb eigenlijk niet echt iets tegen honden, al zal ik er zelf nooit eentje aanschaffen. Maar wel tegen veel hondenbaasjes. Juist omwille van wat jij allemaal beschrijft. Ik vind die vaak zoooooo asociaal en heb het vaak met hen aan de stok als er weer eentje zijn hond laat plassen in mijn voortuin of zijn hond los laat lopen in het park.
Ja, als je durft reageren, dan is het kot vaak te klein.
Niet te begrijpen dat wegsturen. Ik zag ook op TV campers op velden staan, dus???
Het zat dus niet mee…
Hoop dat het de komende dagen beter wordt. Duimen 👍
Maar zeg, wat een gedoe!? Ik begrijp volkomen dat het heel oneerlijk aanvoelt, ik word al ambetant van het alleen nog maar te lezen.
We vermoeden ondertussen dat het te maken had met “teveel campers”. Het laat een beetje een vieze smaak achter. Maar we hebben het achter ons gelaten.
tis soms vreeds met hun hond, ze laten ze gewoon zelf op je gevel plassen. Of overal hun kak. Ik zelf heb ook een hond, maar ik heb altijd honden zakjes bij en kuis het netjes op. Doet me denken aan vlede maand als ik een avondje aan zee was. Zag ik ook een hond kaken op het strand en mevrouw die loopt gewoon door zonder op te kuisen.
Je snapt dat toch niet hè, hoe die mensen zich niet schamen. Ik zou het niet durven. Maar het is overal zo hè, ook in onze straat hangt een briefje dat “dit geen hondentoilet” is. We hebben allemaal gras dat aan de straatkant ligt, openbaar domein maar we onderhouden het best wel zelf. Gras maaien dus, altijd leuk als er hondendrollen liggen…