Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Otto is fan van onze mobilhome. Otto is bij uitbreiding fan van alles wat rijdt, maar over onze mobilhome is hij héél enthousiast. Elke keer vraagt hij aan opa of hij met de mobilhome gekomen is. Elke keer wil hij mee. Eerst was mobilhome voor hem “momo”, nu is het “momijoom”. Schattig.
Vandaag gaan we hem eens ophalen voor een langer ritje. Ook Pipa gaat mee. Plan was om naar de speeltuin in Puyenbroeck te gaan, maar daarvoor is het weer te slecht. We beslissen uiteindelijk gewoon naar bij ons thuis te rijden, en daar pizza te eten.
Zijn de pizza’s lekker?
Jazeker! Steek eens je duim omhoog, zegt opa dan.
Was het een leuke namiddag? Jazeker. Zijn wij na die paar uurtjes behoorlijk moe? Dat ook ja.
Zondag is er het lentefeest van het petekind van Meneertje Mertens. Het is een leuk feestje, edoch zonder hier bruikbare foto’s. Maandag brengen we de camper binnen bij DD Mobilhomes voor herstelling van de bumper (na de aanrijding van het hertje eerder dit jaar). Ook zonder foto’s.
Dinsdag ga ik op stap met een vriendin, in Brugge. Redelijk dooreengeschud van de busrit kom ik daar aan. We gaan eten bij de Hawaiian Poké Bowl, en drinken daarna nog koffie (of eerder: een chai latte en een latte), mét taartje, bij le Pain Quotidien.
Daarna wandelen we naar het station en vat ik de reis naar huis weer aan. Dit keer met een comfortabeler bus en een rustiger chauffeur, maar de schade is al aangericht, mijn staartenbeen doet pijn.
Daarna is het tijd voor zetel, koers en breien.
Woensdag trek ik er op de valreep nog snel op uit om foto’s te maken van mijn trein. Foto komt hier volgende week. Het is een beetje moeilijk, de zon komt erdoor, maar de mooiste wolken zitten achter mij.
In de namiddag kunnen we de herstelde camper ophalen (HOERA!) en rijden we ’s avonds nog naar de camperplaats in Bassevelde. Het weer zit niet mee, en ik heb geen zin in fietsen door wind en regen. In de late namiddag rijden we naar Deinze, want op vrijdag moet Meneertje Mertens werken. Er valt nog een mooie zonsondergang te aanschouwen vanuit mijn room with a view.
Vrijdagochtend kan ik dan toch gaan fietsen. Ik maak een route richting Petegem aan de Leie, met wat “smalle kerkwegels, maar goed te doen”. En het is inderdaad goed te doen, behalve een stuk dat niet onderhouden is en waar de takken in mijn gezicht pletsen en schrammen op mijn arm maken. Maar mooi is het allemaal wel.
Bijna terug aan de camper gaat het langs de Tweebruggenlaan, waar meerdere opleggers nogal lomp geparkeerd staan. Een niet stuurvaste fietser als ik durft daar niet tussen. Dan maar over het voetpad…
In de namiddag rijden we naar een camping in Zele. We keken ernaar uit, maar het loopt mis en het wordt pure chaos. Ik ga de uitleg niet doen want het is een veel te lang verhaal, maar uiteindelijk vertrekken we er in de vooravond en zijn we allebei content dat we er weg zijn. We gaan snel iets eten, en rijden naar de jachthaven van Eeklo. Daar vinden we gelukkig nog een plaatsje. Klinkt allemaal nogal chaotisch en random, maar doordat Meneertje Mertens op vrijdag moet werken en we op zaterdag naar een feestje gaan, is het een beetje een verbrokkeld weekend.
Het is ook het lange weekend van de 1000 km van Kom op tegen Kanker, een evenement waar Meneertje Mertens al eerder aan deelnam, maar deze keer niet. Ook team C*tien doet maar beperkt mee, met 1 internationaal team (zijnde mijn neef Milos). Donderdag is er het pijnlijke nieuws dat Ludo Dierckxsens, oud-wielrenner, gekend als de man met de eeuwige glimlach, altijd welgezind en goedlachs, overleden is. Tijdens de 1000 km van Kom op tegen Kanker. Hij was wegkapitein, al sinds de eerste editie van de 1000 kilometer, en heeft geen enkele editie gemist. Dat hakt er toch wel hard in. Hij overleed terwijl hij deed wat hij graag deed, fietsen. Dat is een troost. Maar verdomme zeg, waarom zijn het toch altijd die goede mensen die te jong overlijden.
Die twee kleine mensjes op ‘mijn bankje’ in jullie mobilhome 😉
Dat is een niet zo leuk eind van de week inderdaad. Maar de lachende kleintjes maken toch altijd weer veel goed.
Ludo is de zoveelste die het leven laat terwijl hij doet wat hij het liefste doet. Een fietsvriend van ons overkwam hetzelfde, ook een zestiger. Dat hakt er even flink in.
Erg hè. (mijn vader is eigenlijk ook zo overleden)
Goed te lezen dat ik niet de enige ben die niet stuurvast is. Owee baantjes met maar 1 tegel en camionettes met de wielen net over de rand geparkeerd.
Heel triest nieuws van Ludo D. En nog zo jong.
Wat lijkt Otto goed op zijn mama! Het lijkt wel een kopietje.
En oei die pijn aan het stuitje. Die is bij mij ondertussen zowat chronisch geworden. Nu moet ik overal mijn speciaal kussentje meenemen. 🙈 L
Wat een mooie foto van de zonsondergang alweer!
Aha, je bent in mijn fantastisch mooie Brugge geweest, en vond het romantische kasteeltje aan het Minnewater…
Passeren we altijd als we naar het station gaan 🙂
Ach Lieve, wat een lieve reactie 🙂
Otto is inderdaad soms een kopietje van zijn mama 🙂
Ik sleep al jaren mijn speciaal kussentje mee. Heb er 3, eentje voor hier in de zetel, eentje in de auto, eentje in de camper (lag ooit nog op mijn werk). Reddende kussentjes.
Het maakte Pipa en Otto helemaal niet uit waar ze naartoe reden, als het maar in de mobilhome was. Een kinderhand is zo snel gevuld. Zeker bij opa en oma, en een heerlijke pizza!
Dat klopt helemaal Kakel 🙂