Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Another week jam-packed full of action. Ik zou zo een Youtube-kanaal kunnen beginnen, moest het me tenminste zo lastig niet lijken. Niet alleen lijken: het is gewoon lastig, punt. Dus dat doen we niet.
Zaterdag vertrekken we vanuit Abbenes, met nog een souvenirtje van Keukenhof. Merci Leslie! En Leslie en Dirk samen voor de fijne dagen.
We gaan gewoon verder met de sociale activiteiten, want we gaan naar Erperheide in Peer, waar de familie Fotoschuur verblijft. Donderdag misten we het verjaardagsfeestje van Lili, nu kunnen we de schade inhalen. Het is een leuke namiddag met allerlei activiteiten (voor de kinderen, de grote mensen lopen erachter – je mag dat vrij letterlijk nemen). Ik maak vooral foto’s van de eerste activiteit, daarna valt het wat stil.
Eerste activiteit: paardjes! Eerst verzorgen, daarna een ritje maken. Eerst moeten ze allemaal een helm op.
Wel een beetje gevalletje “waar gaan die helmen met die kindjes heen?”
Lili mag het grootste paard.
Otto is niet bang.
Deze twee meisjes maken een unicorn van het paardje. Het beestje heeft het nog graag ook, hij geniet duidelijk van het kammen.
Pipa mag eerst.
En dan mag Otto ook nog.
Lili kan het goed vinden met haar paard.
Familiefoto.
Nog een uitsmijter voor de foto’s van de namiddag in Center Parks: Otto eet een chipje.
Daarna wordt er nog met jeeps gereden, en gaan we samen eten. Een heel gezellige, licht chaotische namiddag samen, we hebben ervan genoten.
Soms is het zoeken met een vergrootglas naar aangename camperplaatsen, maar we vonden er toch eentje, in Pelt. Niet eens zo ver rijden van Peer. We vinden het er zeer aangenaam.
Het is er enorm rustig ’s nachts, toch wel een verschil met de camperplaats onder de vliegtuigen van en naar Schiphol. Zondagvoormiddag lummelen we wat rond, en na het middageten vertrekken we naar huis. Niet voordat we eerst eens het kapelletje (kerkje?) naast de camperplaats bezoeken.
Van zo’n vloer ga ik kwijlen.
We branden nog een kaarsje voor wie het nodig heeft.
Terug thuis zijn er de gewone bezigheden. Opruimen, was doen, wat schoonmaken, fruitsla maken…
… breien…
… en koken. En opeten ook ja.
Woensdag neem ik de trein naar de Fotoschuur. Directeurswoning bij bewolkte hemel.
Een dag later neem ik de trein naar Gentbrugge. Directeurswoning op een mooie dag. (ik realiseer me dat dit eigenlijk ook een mooi jaarproject zou zijn)
Mijn mood als ik weer in het station van Gentbrugge zit na een ritje met een blue-bike. Ik vraag me af of die ook goede fietsen hebben.
Donderdagnamiddag rijden we naar Deinze. Meneertje Mertens werkt vrijdag nog, ondertussen maak ik een ritje met de fiets. De eerste pakweg 14 kilometer zijn geweldig. Smalle boerenwegen, en ik kom mooie dingen tegen. Van Deinze, naar Meigem, en dan naar Vinkt.
Kapelletje hier…
… kapelletje daar.
Een rotonde met een bankje. Leuk. Maar hoe kan je gaan zitten?
Yep, daar aan de andere kant is een opening. Het lijkt wel een rustplaats ingericht door iemand met OCD.
In Vinkt vind ik ook mooie beelden.
Ook dat mag je letterlijk nemen.
En dan is het opeens afgelopen met de lol. Ik zie een heel mooie mural en stop om er een foto van te maken, wat een automobilist niet zint, hij komt vlak naast me staan en maakt stennis. Ik snap het eerst niet goed, en ga nog op het voetpad staan, maar daarna vraag ik me af wat ik eigenlijk verkeerd deed behalve aanwezig zijn (de weg was breed genoeg en er was verder geen verkeer), en doe teken naar de voorbijrijdende chauffeur. Die stopt iets verder, waarop ik maar snel mijn biezen pak en er vandoor ga, ik heb geen zin in ruzie. Geen foto van de mural dus.
Wat verder komt me een agressieve chauffeur tegemoet die niet opzij wil gaan, ik word nog nijdiger. Maar het beste moet nog komen. Een typische toestand die ik (en veel fietsers met mij) al vaker meemaakte.
Op dit smalle weggetje komt een witte bestelwagen me aan een noodvaart tegemoet. 70 km/u schat ik. Hij maakt geen plaats, en vertraagt ook niet. Ik duik dan maar de graskant in… ik ben mijn leven nog niet beu. Ik snap dat echt niet, het is niet de eerste keer dat dit me overkomt, wat denken die venten dan terwijl ze op je af komen gereden? Ha, ik ga vandaag eens een fietsertje doodrijden? Echt hè, ik wil niet weten wat er gebeurd was, had ik niet de graskant ingereden. De lol is nu echt wel van het fietstochtje af.
Ik stop nog eens voor een foto van een kapelletje dat mijn stemming eer aandoet.
Geloof je me als ik zeg dat er daarna nóg een incident was met een automobilist? Een straat waar 40 km/u de maximumsnelheid is, en dan komt daar een lul een bocht omgesjeesd, geen zicht maar toch minstens 20 km/u te snel. Maar ach ja, het is allemaal voor de fietsers hè. Dat die ook eens belasting betalen zeg. En allemaal verkeersovertredingen aan de lopende band begaan, geen licht, geen fietsbel, te donkere kleding, op hun telefoon bezig, allemaal om de automobilisten te kl*ten en in gevaar te brengen.
Het helpt ook niet als ik daarna de commentaren ga lezen (dom, ik weet het, ik zou het moeten laten, ik weet het ) bij een nieuwsbericht over een fietser in Gent die levensgevaarlijk gewond is nadat hij aangereden is door een Franse chauffeur die teveel gedronken had. Tot een commentaar dat de onsterfelijke zin bevat “als je voor een auto springt”. Euh? Net alsof alle fietsers suïcidaal zijn. Daarbij, een fietser kan niet springen. Soit, ik zou dat niet mogen doen. Maar het zit me toch wel weer allemaal wat hoog vandaag. Het gevoel dat je niet welkom bent op straat met je fiets, want de straat is voor auto’s en camionetten en camions, niet voor fietsers. Zucht.
Goed, in de namiddag rijden we naar Bellem, alwaar we in alle rust naar de openingsrit van de Giro kijken. Onder regelmatig lawaai van een boer die water komt oppompen, nu er een oppompverbod is voor onbevaarbare waterwegen, door de droogte.
Voor jong en oud een heerlijke dag met de paarden. Leuke foto’s.
Die vloer en die glasramen in dat kapelletje zijn geweldig. Zo’n vloertje in mijn keuken of toilet blijft een droom, maar ik ga niet openbreken.
Koning auto voelt zich machtig en iedereen moet wijken. Pure verkeersagressie, je zal maar slachtoffer zijn ….
Zo’n soort vloer lag er vroeger in mijn ouderlijk huis. Tot het gemoderniseerd werd. En nu zijn die vloeren bijna onbetaalbaar.
Pfff, die verkeersagressie! Ik heb nu 4 maanden niet gefietst en ik weet niet of ik het nog ga durven eens het weer mag.
Tegenwoordig mag je als brave mens niet meer de weg op. Ook niet met de auto want je houdt je aan de snelheidsregels en dat is niet rap genoeg. Te voet steek je ook niet rap genoeg over. En laatst waren mijn dochter en ik getuige van twee fietsers die mekaar te pletter reden. Ratrace…
Is de Giro gestart? Oei ik ben nog niet mee…had gisteren een hele namiddag en avond migraine. Begint met aura migraine en dan zie ik geen steek maar het zette zich verder…
Geniet van het mooie weekend
Leuk hoor voor de kinderen…
Wat worden ze groot.
Met niets nog goed op de weg voor een mens die zich aan de verkeersregels houdt. Het gaat allemaal niet snel genoeg. Ratrace…
De giro van start? Ik loop geweldig achter dus met de actualiteit. Geeft niet. Dat er een nieuwe paus is, zag ik. Alhoewel die mij niet interesseert maar goed toch eens lezen wat vlees in de kuip…
Geniet van het heerlijke weer dit weekend!
Ook al dikwijls gehad dat ik uit voorzorg aan de kanten ga staan omdat ik twijfel of de auto gaat vertragen of uit de weg gaan. Je moet hier de commentaren soms lezen van koning auto bestuurders in een stad met veel fietsstraten. Als fietser ben je bijna een crimineel.
Ga volgende keer lekker alleen maar in dat eerste kapelletje lekker zitten genieten, sorry, ik heb daar ook staan kwijlen op dat vloertje!
Een Christoffelmedaille voor veilig onderweg is zo gek nog niet gezien de maniakken.
Gelukkig ook deugdoende momenten deze week
Zalig, de meisjes met hun paarden in Center Parcs. Ik denk dat Lili een echt paardenmeisje is.
Je gaat dan eens fietsen in een mooie streek, langs kleine baantjes… Je bent je leven niet zeker met die vliegende busjes. Want ja, zij zijn groot en jij bent klein, en ze rijden je gewoon van de weg. Vreselijk.
Dat beeld met het kapelletje in de boom vind ik dan weer zeer hilarisch!
De directeurswoning naast het spoor, prachtig. En het station van Gentbrugge… aha, dat is vlak bij mijn dochter.
Van die vloer ga ik ook kwijlen en het kapelletje is hilarisch.
Wel serieus kut van die rottige automobilisten! Ben je daar dan ook nog lang boos van? (ik ben nog altijd boos om die scholier op de fiets die een paar weken terug boos op mij was omdat hij een manoeuvre deed en ik niets verkeerd deed en hij me uit schold :p)
Volgens mij is Lili een paardenmeisje. Ik herken die blik van mijn dochter. Wat een wonderschone taferelen heb je op de foto gezet. Die mozaïekvloer. Zelfs Maria vind ik aangenaam om naar te kijken. En om daar dan ook nog eens te kunnen fietsen. Ach ja, werkbusjes en boeren op trekkers. Het recht van de sterkste. Ik laat het van me afglijden. Het hoort nou eenmaal bij het fietsen en ik laat me dat plezier door een ander niet ontnemen.