Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Eerst nog eens terugkeren naar vorige week, en mijn ontmoeting met Goofball. Zij had een foto, ik niet. Maar nu heb ik haar foto ook. Wilde ik toch eens delen hier.
Terug naar deze week. Het grootste deel van het weekend brengen we door bij het Donkmeer in Overmere. Zaterdagochtend doet mijn “room with a view” haar naam alle eer aan. Wat een mooie zonsopgang. Had ik achteraf spijt dat ik niet uit mijn warm bed geraakte? Misschien wel ja. Ik weet nochtans hoe ik dat kan vermijden, en morgen zal ik dat ten uitvoer brengen, neem ik mezelf voor.
In de voormiddag gaan we eens verkennen, kwestie van morgenochtend te weten waar ik naartoe wil. Daar in het midden ergens staan wij. Links van ons, camping Noordzee.
Mijn schitterende idee was: we gaan in de namiddag fietsen, dan zal het wat warmer zijn, want de temperaturen zaten ’s morgens rond het vriespunt. Dat plan bleek een vergissing te zijn: we zien de wolken binnenzeilen als we ’s middags ons boterhammeke eten, en uiteindelijk is het grijs en echt guur weer. Onaangenaam fietsweer.
Het kasteel van Berlare. Of zo ongeveer, de poort in ieder geval. Er wordt gewerkt op het domein.
Kapelletje? Stoppen!
Echt koud en guur.
We rijden een stuk langs het jaagpad van de Schelde. Laatste foto, daarna is de goesting op om te stoppen voor foto’s. Veel te koud.
Zondagochtend ga ik wel op pad voor de zonsopgang. En kom ik tevreden terug. Niet zo mooi als gisteren, maar mooi genoeg.
Zondag is het 15 jaar geleden dat mijn oudste zus overleden is. 15 jaar. Soms lijkt het nog zo kort geleden, de herinneringen zijn nog zo levendig. Soms kan ik me haar gezicht en haar stem niet meer herinneren. Soms komt het als een mokerslag binnen, als ik een stem hoor die op de hare gelijkt, of iets opmerk waardoor ik me haar weer zo levendig voor de geest kan halen.
Ook nu weer verlies ik me in gedachten over hoe jammer ik het vind dat ze haar kleinkinderen nooit mocht ontmoeten. Ze zou er zo van genoten hebben, van die kleine petoeterkes. En hoe pijnlijk het is voor mijn nichtje en neef dat zij kinderen krijgen zonder dat hun mama er is. In de namiddag maken we een familiewandeling in de Kalkense Meersen. Waar het zoals altijd mooi is.
Stokken en modder, en de kinderen zijn content.
(foto door Pieter)
We houden het tot nét voor het einde droog, en daarna krijgen we koffie en taart van Maja bij Milos.
Donderdag beslis ik in de gauwte nog mijn “homestudio op te zetten”. Kuch. De logeer- slash speelgoed- slash stoffenkamer doet ook dienst als makeshift studio. Het is nog niet “voor echt”, het laken moet nog wat gestreken worden en ik ga het ook nog wat langer maken, en ik heb ook een zwart doek. Dit alles verhuist nog van plaats zodat het licht beter valt voor de foto’s die ik nu wil. Of misschien zet ik het toch zo. We zien nog wel.
Ik maakte een shirt en een trui. Volgende week maak ik betere foto’s, dit was maar een probeersel met de telefoon.
Dju zeg, mijn knoop staat omgekeerd, maar toch: cute hè. Knopen gekregen van Sara, het campertje van Leslie.
Ik kocht een kerstster helleborus, en ik heb echt heel veel zin om foto’s te maken van bloemen in mijn studiootje.
Donderdagnamiddag rijden we naar Deinze. Het weer is vreselijk.
’s Nachts waait het heel hard, we staan daar in een tochtgat en midden in de nacht zijn we alletwee wakker. Meneertje Mertens beslist om elders te gaan staan op de parking, zodat we wat minder last hebben van de wind.
Vrijdagnamiddag rijden we naar Arleux. We waren daar in maart al eens heel kort, en het lijkt er wel fijn om te wandelen/fietsen, een groot meersengebied met veel water. De rit gaat vlot, we rijden langs de secundaire wegen. Echt ver is het niet. En de zon schijnt, hoera! Niet dat de weersvoorspellingen er voor het weekend goed uitzien, maar we zien wel. Kijk, daar staan we, tweede van rechts!
Knappe beelden, knapste trui, super knappe knopen. Ik voel intens aan wat jij beleeft nu met je zus. Mijn zus overleed 40 jaar geleden, het doet nog steeds pijn. Sterkte💙
Dankjewel.
We begrijpen elkaar. Het blijft een beurse plek. Als erop geduwd wordt, doet het pijn, en dat blijft voor altijd.
Wat een rijke week. Mooi om de foto’s van je zus te zien. Het gemis blijft.
Je creaties zijn prachtig geworden. Die kleuren daar hou ik ook van.
Het gemis blijft, inderdaad.
Dankjewel voor het compliment. Ik maak heel veel in deze kleuren nu, ze zijn weer wat “in de mode” en daar profiteer ik van 🙂 (en ik draag ze dan de komende 10 jaar, haha)
Die foto’s van de zonsopgangen zijn alweer waanzinnig mooi?
Dankjewel!
Haha, dat moest een uitroepteken zijn.
❤️
Je zus was een mooie vrouw, maar dat maakt voor het gemis natuurlijk niets uit, dat is altijd even voelbaar.
Dat is zo.
Het is niet alles om je zusje zo vroeg te verliezen… 😞 Ik leef met je mee.
<3
Veel heb je gedaan deze week! Mooi de foto’s van je zus, ze was nog jong…
Het doet me beseffen dat we blij mogen zijn dat wij oud mogen worden.
Heel zeker, ook al hebben we kwaaltjes/kwalen.
Wat een lieve foto van je mooie zus. Het lijkt me vreselijk een zus te verliezen. Je draagt het de rest van je leven met je mee.
Je had een drukke week. Zo, jij maakt zelf shirts! In ben onder de indruk. De Helleborus is mijn favoriete tuinplant. Als alles plat ter aarde ligt, bloeit zij. Het geeft een soort houvast.
Dat verlies, dat gemis, het blijft altijd.
Ik maak graag shirts, helemaal mijn eigen goesting 🙂
In de tuin van ons vorig huis had mijn moeder een helleborus geplant, ik vond die prachtig. Paarse bloemen, mijn lievelingskleur. En ja, zo vroeg paraat, een soort houvast 🙂
Zie ons eens samen stralen zeg 🙂 Toch blij dat we snel die foto genomen hebben.
oooh dat camper knoopje, hoe cute is dat!!
Ja, ik vind het ook een leuke foto, gebeurt niet vaak dat ik mezelf tolerabel vind op foto 🙂
Cute hè, ik vind zo’n dingen snel overdreven, maar dit is de max 🙂