Zaterdag 24 augustus
Hebben wij goed geslapen in het Spaanse boerengat Olmillos de Sasamón? Ja, wij hebben hier goed geslapen. Het was muisstil, en het enige licht kwam van de maan. Heerlijk. De hoofdpijn was er echter wel weer, dus dat was minder.
We slapen wat langer, de zon komt hier pas rond 7u30 op. Meneertje Mertens sommeert me uit mijn bed: kijk eens hoe mooi het is buiten. En inderdaad, een donkerblauwe lucht met oranje aan de einder. Prachtig. Ik grabbel mijn spullen bij elkaar, zet de zelfontspanner op het fototoestel, en ga foto’s maken. Ik had al een goed plekje gevonden: achter het kruis naast het kerkhof, zodat dat mee op de foto kan. Mooi.
Ik krijg een kop koffie (ja, ik ben een verwend nest), ik ga eens aan de andere kant naar de berg kijken, en ondertussen vliegen de vleermuizen me rond de oren.
Wat is het hier zalig.
Nog voor de zon opgaat, hou ik het voor gezien, maar daarna slaagt Meneertje Mertens er toch nog in me nog eens buiten te krijgen. Ik werk mijn blogbericht af, we ontbijten, we doen alles op het gemak, en pas rond 9u45 vertrekken we.
In één ruk door naar Ponferrada, kunnen wij dat? Niet zonder eens te stoppen om te tanken, en eens te stoppen om LPG te tanken (want Meneertje Mertens wilde weten welke aansluiting we daarvoor nodig hebben in Spanje). En natuurlijk ook eens om te eten, dat zal wel zijn. Het gaat heel erg vlot, langs grote en vaak heel goede wegen.
We zien de laatste dagen (in Spanje dus) heel weinig buitenlanders, af en toe eens een Nederlander, één keer een Belg, maar dat is het echt wel. Wat we wel zien, is enorm veel borden rond de camino, en hostals. Weinig wandelaars. Regelmatig wel fietsers, eentje (met bepakking) waarvan ik vermoed dat hij de camino doet.
Het zijn hier echt lange, rechte stukken weg, en soms zien we mensen waarvan we ons afvragen: wat doen die hier? Waar komen die vandaan? Ik mag er niet aan denken op zo’n lang, recht eind asfalt in de brandende zon te wandelen. Of te fietsen. Of met een platte band verder te moeten, zoals we er ook eentje zagen. Echt zot. Lange, rechte wegen, en de weidse landschappen tekenen uiteraard ook weer present.
Enorm veel leegstaande benzinestations, dat zien we ook, overal langs de wegen waar we langs reden.
We naderen stilaan weer de bergen (ik herinner me van het wereldkampioenschap van Ponferrada dat het erg lastig was, die bergen zullen daar wel voor iets tussen zitten), en het landschap verandert helemaal.
Tegen dat we in Ponferrada aankomen, regent het.
Niet erg, nog een excuus om gewoon op mijn bed te gaan liggen, de hoofdpijn en het bestrijden ervan vreet energie. We installeren ons op een grote camperplaats achter een benzinestation, het is er wel redelijk rustig maar voor de rest vies en vuil. Jammer. Terwijl we aankomen komt er een man met een auto zijn huisvuil dumpen in die ene container die er is voor de camperplaats, en die zit zo meteen vol. Tof. Whatever. We kijken koers, we maken iets klaar om te eten, en we rusten. Vanavond vroeg gaan slapen, en morgen het laatste lange stuk naar de kust.
Zondag 25 augustus
Ponferrada, u was zeer lawaaierig vannacht. Feestende en roepende mensen (vooral mannen eigenlijk), honden, vertrekkende auto’s… het was er allemaal. Meneertje Mertens hoorde het en lag er wakker van, ik had mijn oordopjes in en sliep feestelijk door alles heen.
Het weer ziet er goed uit, maar is wel koud, 9 graden, we zetten zelfs de verwarming even op. Koffie, klaarmaken, en rond 8u zijn we op de baan. (7u59, Meneertje Mertens zei dat we 8u niet zouden halen maar kijk, een minuut vroeger zelfs!)
Het vertrek gaat heel vlot en de hele rit gaat eigenlijk heel vlot. Grote, goede wegen, weinig rotondes, en wat een mooi landschap! Niet te doen.
We volgen de rivier Sil, steken ook die weer ontelbare keren over, er is een stuwmeer, de rivier wordt breder en breder, het is echt prachtig. Wat een mooie streek.
Na een tijdje rijden we naast de Lor, en dan wordt het de Miño. En het blijft allemaal even mooi. Ponferrada is snel vergeten. We rijden ook niet meer op de route van de camino, want wij gaan naar de grens van Portugal en Spanje.
We rijden een stuk Portugal in, komen via een zeer smalle brug (spannend, alweer) Spanje terug binnen en rijden zo naar A Guarda.
Gisteren hebben we nog wat naar de camperplaatsen op Park4Night zitten kijken, en een andere camperplaats gekozen dan hetgeen ik vooraf gepland had. Een plek vlakbij het strand, en ook vlakbij de monding van de Miño in de Atlantische Oceaan, met onze kont op de grens van Portugal dus. We vinden een plekje, kijken eens rond, en beslissen hier te blijven.
We trekken met onze zetels en zonnecrème naar het water, en posteren ons daar op de rotsen. Wat een fantastisch uitzicht!
Het is warm, maar het waait hard dus het is goed te verdragen. Na een uur of twee keren we terug, en kijken nog wat naar de Vuelta. Ook in de camper is de temperatuur OK, door de wind die er lekker kan door blazen. We maken iets simpels om te eten, ik schrijf verslag, en dan trekken we nog naar het water voor de zonsondergang.
Schitterend. Wat een mooie zichten.
Ik hoop dat je hoofdpijn snel betert.
Die uitgestrektheid en kilometers zonder ander verkeer, dat verbaasde ons ook zo. Heel mooi.
Zo’n reis neemt je helemaal bij je kladden. Je kunt niet anders dan in het moment leven. Ik hoop dat hoofdpijn spoedig afneemt.
Wat een mooie plekken zeg!
En dan hopelijk zonder hoofdpijn verder. Ik zou moeite hebben weg te rijden van een mooie plek maar daar gewoon blijven staan om te genieten. Het lijkt me zo onrustig om steds maar weer verder te trekken naar iets dat misschien wel minder mooi is.
Wat zijn jullie al opgeschoven, Portugal! Schitterende landschappen, het droge landschap en de verlaten benzinestations catapulteerden mij even naar Namibië.
Wat een prachtige reis.
Maar wat vervelend dat je zoveel hoofdpijn hebt. Van harte beterschap.
Heb jij zo vaak hoofdpijn? Of weet je hoe het kwam dat je er opeens zo last van had?
’t is wel mooi daar! En beter weer dan het jaar ervoor in Italië