Satur9Vaste rubriek op zaterdag: week in beeld. Een greep uit de telefoonfoto’s die ik maakte van zaterdagochtend tot vrijdagavond. Soms eens een foto door Meneertje Mertens. De laatste tijd ook vaker foto’s met de Nikon. Maar vooral foto’s van mijn telefoon.
Mijn fotoweek begint pas op dinsdag, dan pas maakte ik de eerste foto’s. Er was een “uitstapje” naar Gent, en ik maakte een mottige foto van de lucht vanuit de auto.
En vanuit de parkeergarage.
Het “uitstapje” was naar het Sint-Lucas voor een afspraak waar ik “lichtjes” tegenop zag: afdeling maag-, darm- en leverziekten voor een gastroscopie. De oncoloog had voor mij een afspraak gemaakt, waardoor ik eigenlijk van toeten of blazen wist. Ik dacht dat het onder verdoving zou zijn, wat niet juist bleek. Lokale verdoving en gaan met die, euh, banaan. Eigenlijk wel goed dat ik dat niet op voorhand wist, want anders had ik er nog véél harder tegenop gezien. Soit, er is nu een onderzoek dat ik nog veel erger vind dan een mammografie, dus kijk. Gelukkig was Meneertje Mertens mee om mij bij te staan. Hier nog in de wachtzaal, waar we redelijk lang gezeten hebben want de dokter had vertraging.
Ik was banger van het onderzoek zelf dan van wat de uitslag zou zijn, en dat bleek terecht. Ik dacht dat de last die ik had gevolg was van de bestraling die ooit los door mijn slokdarm ging (5 weken lang), maar het blijkt reflux te zijn. Voorschrift mee om dat te remediëren, en volgende week nog terugbellen voor de uitslag van de stalen die genomen zijn (om te zien of er eventueel een bacterie is).
En zo heb ik mijn hele lijstje achterstallige medische onderzoeken achter de rug. Ge moogt gerust zeggen dat ik flink ben, na al mijn uitstelgedrag. (de oncoloog heeft mij uitgelachen omdat ik die gastroscopie al jarenlang uitstelde, haha).
Voor de rest kom ik (veel te) weinig buiten. Ik heb wel het fietsen op de trainer binnen heropgestart. Over het algemeen met iets op TV erbij, behalve als die dienst weigert.
Ik ontdekte dat lezen op de fiets de tijd sneller doet voorbijgaan dan TV kijken. Misschien doe ik dat dan maar vanaf nu.
Naaien doe ik ook, en het gaat goed. Ondergoed voor mezelf…
… en ritstasjes komen altijd van pas.
Ik maakte soep die past bij het seizoen.
En ik ontdekte een doorzettertje op (in) het terras.
Een perfect sprankeltje hoop op lente om deze week mee af te sluiten.
Onderzoeken moeten ondergaan is nooit leuk en een gastroscopie al zeker niet. Mijn moeder moest het ook jarenlang ondergaan (jaarlijks) om recht te hebben op een bepaalde medicatie tegen refluxproblemen.
Amai. Dat jaarlijks moeten doen lijkt me echt vreselijk.
Oh nee, toch niet onder lokale verdoving? Dat doen ze gelukkig bij ons al lang niet meer. Laat de oncoloog maar lachen, die heeft gemakkelijk praten.
Wat een mooi viooltje. 💛
Ik ging er eigenlijk van uit dat het onder algemene verdoving zou zijn, net als bij het darmonderzoek dat ik een paar jaar geleden had. Was dus niet zo. Dat weet ik dan voor moest er een volgende keer komen.
Een onderzoek waar ik als de dood voor ben, ook al maakte ik het nog nooit mee. Goed dat het er nu op zit en hopelijk helpt de medicatie tegen de reflex.
Als je ooit het onderzoek nodig zou hebben, vraag dan om het onder verdoving te laten doen.
Ook ik ben heel bang van een gastroscopie. Ik heb altijd gezegd dat ik het pertinent zou weigeren, tenzij m’n mij onder volledige narcose brengt. Je bent een held als je dit zonder narcose hebt ondergaan. Gelukkig valt de uitslag mee. Ik had ook regelmatig last van brandend maagzuur. Gelukkig kan ik me heel goed helpen met een natuurmiddeltje.
Voor een volgende keer weet ik nu ook dat het anders moet. Kwam vooral doordat de oncoloog de afspraak maakte, anders had ik wel gevraagd om narcose.
Je hebt het gedaan. Het is een rot onderzoek weet ik uit ervaring. Ik duim dat de medicatie spoedig zijn werk doet en dat de lente op je terras en elders doorzet.
🙂 Volgende keer vraag ik om een roesje…
Ik hoop dat er geen volgende keer nodig is.
Dat hoop ik ook.
Voor mij nooit meer een gastroscopie zonder roesje! Dan slikken ze zelf maar zo’n slang in. En darmonderzoeken onderga ik ook alleen nog maar met een roesje.
Voor een (hopelijk n)ooit volgende keer weet ik nu ook wel beter. Ik heb een aantal jaar geleden een darmonderzoek gehad, en dat was gewoon met een roesje.
Volgens mij is het roesje hier standaard, tenzij je echt niet wilt. De voorbereiding voor dat onderzoek is al beroerd genoeg! Dan heb je wel een bloemetje verdiend.
Dankje! Ik had opgezocht op de website van het ziekenhuis, en daar ging het ook over een roesje. Maar toen puntje bij paaltje kwam, gingen ze toch uit van een onderzoek onder lokale verdoving, als ik niet wilde, kon ze wel vastleggen om later op de week onder verdoving te gaan. Maar Meneertje Mertens had nu al een dag verlof genomen, dus ik dacht: ik probeer het maar.
Dat is toch wel slordig dat dit soort vragen niet eerder aan de orde kwamen.
De afspraak werd rechtstreeks gemaakt door de oncoloog, waardoor ik niet goed op de hoogte was. Ik had beter eens gebeld op voorhand om te informeren.
O , hier krijg je dan van tevoren van de afdeling nog allerlei informatie over de voorbereinding voor het onderzoek. Gelukkig was het onderzoek eigenlijk voor niets.
Dat dacht ik dus ook, en ik vond het al vreemd dat ik niet gecontacteerd werd. Het was allemaal wat vreemd, en achteraf begreep ik dan ook waarom.
Er gaat helaas nogal wat fout in de communicatie in ziekenhuizen, alles gaat over veel te schijven.
Wat een mooie voorjaarsbode tussen de stoeptegels. Oh vervelend zo´n onderzoek maar voor het goede doel. Je hebt gelijk een mammografie ervaar ik sindsdien als minder vervelend.
Dat is ook een voordeel hè.
ik snap niet hoe je dat kan zonder verdoving. Ik heb zo’n sterke kokhals reflex dat ik al last heb bij achteraan tandenpoetsen of bij tandartsbezoek. Ik voel me al misselijk bij gedachte alleen.
Jong, echt, dat van die kokhalsreflex heb ik ook bij het tandenpoetsen. Het was omdat ik niet doorhad dat het zonder verdoving zou gebeuren, dat ik het heb laten doen. In het gedacht van: het is dan voorbij.
Maar ze zei later aan de telefoon dat ik nog maar eens moest binnenkomen “om te kijken” moest het niet beteren, en ik weet daarbij wel één ding zeker: niet zonder f*cking verdoving!